Of ik ooit in Lunteren ben geweest, weet ik niet. Nu wandel ik er met vrienden doorheen. We zoeken de schoonheid en de stilte van de Veluwe op. En we hebben gehoord dat hier in de buurt het middelpunt van Nederland is. Daar willen we naartoe, het is iets dat we meegemaakt moeten... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Kleurplaat
Misschien was zaterdag de laatste mooie herfstdag. Kon nog zonder jas naar buiten. Rond het middaguur zat ik op een bank op een stil pleintje bij mij in de buurt. Meer een plantsoen dan een pleintje, hoe dan ook een plek bij uitstek om zacht weg te zinken in prettig gepeins. Uit sommige bomen maken zich af en toe bladeren los die zich licht dansend naar de begane grond bewegen. Ik besef dat het lang geleden is dat ik naar vallende bladeren keek, een gedachte waarmee ik verder weinig kan, maar die wel past bij de momenten daar in het plantsoen. Er komt een jonge vrouw met een jong meisje naast me zitten. Het meisje laat zich meteen voor de bank op haar knieën zakken en spreidt een papier voor zich uit, een kleurplaat waarop een zwaaiende Sinterklaas te zien is met om zich heen vrolijke Zwarte Pieten. Ben benieuwd naar haar kleurkeuze. De vrouw geeft haar een doos met kleurpotloden en doet haar bloedrode jasje uit. Haar armen zitten vol tatoeages. Nu zie ik dat ook haar nek is geïllustreerd. Zelf ben ik niet zo van de tatoeages, maar wie interesseert dat? We kijken elkaar aan. Ze lacht vriendelijk. Ik ook. Ze heeft een warme lach en zegt: `Vannacht begint de wintertijd.’ Haar stem hoort bij haar lach. De momenten in het stille plantsoen worden nog aangenamer. Ik zeg dat ik `wintertijd’ een mooi woord vind. Zij zegt: `Maar alleen als er een echte winter bij hoort.’ Weer lacht ze. Ik knik: `Daar heb ik zin in.’ Zij zegt: `Ik ook.’ Het is altijd lekker zin in iets te delen. Ja, zo wil ik het noemen: lekker.
Columns
-
-
Iemand zegt tegen me: `Ja, maar je bent ook niet op Facebook.’ Ik had iets gemist, een feestelijke manifestatie, en dat is dus mijn eigen schuld. Soms bevangt me dan lichte paniek, even, terwijl het inderdaad mijn eigen schuld is, schuld waarvoor ik bewust gekozen heb. Dagelijks... lees meer
-
Vond ik aangenaam een dag of tien geleden: de terrassen die overal werden opgebouwd. De ondernemers die eraan bezig waren, hadden zin in het nieuwe seizoen. Ja, ineens gaat alles sneller, de tijd, de plannen die voor de rest van het jaar gemaakt moeten worden, de dynamiek in ons... lees meer
-
Wat kan het opluchten onverwacht een medestander te vinden. En nog wel eentje uit het hoogste gezag, de presentator van het televisieprogramma Eigen Huis en Tuin. Lodewijk Hoekstra heet hij en ik ken hem niet, maar ik geloof hem. Hij verzet zich tegen tuincentra, zegt dat we min... lees meer
-
Als het carnaval voorbij was, begon de vasten. Daarmee groeide ik op en altijd moest ik er op die woensdag (Aswoensdag) aan denken. Aan carnaval deed ik alleen tijdens mijn schoolperiode, daarna nooit meer. En het vasten was iets van mijn kindertijd. Ik wist niet dat het nog be... lees meer
-
Er zijn verwachtingen waarmee je omzichtig moet omgaan. Bijvoorbeeld: dat gaat vanzelf wel over. Dacht ik vaak, maar die tijd is voorbij. Natuurlijk bestaan er omstandigheden die vanzelf overgaan, maar dat zijn er maar een paar. Misschien komt het ook doordat er voorheen in je l... lees meer
-
Soms zie ik een fractie van een seconde een foto die later in volle hevigheid al mijn aandacht opeist. Dan moet ik terug naar waar ik de foto zag, bijvoorbeeld in een krant, en vraag ik me af wat ermee aan de hand is. Dat kom ik niet altijd te weten. Nu is het een foto van Sybra... lees meer
-
Amerika-deskundige Willem Post zei gisterochtend op televisie twee keer nogal fel NO WAY. Het ging om de vraag of Amerika en Rusland oorlog gingen voeren. NO WAY. Fijn. Ik heb de indruk dat de eerste Koude Oorlog helemaal nog niet zo lang voorbij is. De meest indruk maakte die t... lees meer
-
Zaterdagochtend zie ik twee mannen de tuin binnenkomen. Ik ben niet thuis, maar in het huis aan zee, ook thuis trouwens, en om dat huis is een tuin. En een soort tuinpad. Over dat pad lopen de twee mannen. Ze kijken naar het huis, ze zien niet dat ik naar hen kijk en als ze dat... lees meer
-
Je went er zo aan dat je een station niet meer binnenkomt zonder geldig kaartje. Je kunt dan niet door de poortjes. Dat kaartje is bij voorkeur de ov-chipkaart. En als je die niet hebt, kun je een los kaartje kopen, geloof ik, maar iedereen die dat weleens heeft gedaan, weet d... lees meer
-
Wanneer ben je topman? Of topvrouw? Bepalen anderen dat of stel je dat zelf vast? Word je op een stralende ochtend wakker en zeg je terwijl je in de spiegel kijkt: ja, nu is het zover. Hoe maak je het vervolgens bekend? Ga je bedrijven bellen? Als we over topmannen of –vrouwen l... lees meer
-
Het genre dat `realitysoap’ heet, is populairder dan ik me kan voorstellen. Het is niet een woord dat ik graag uitspreek, want je gaat je meteen een beetje schamen. Dat heb ik trouwens ook als ik even naar een realitysoap kijk. Dat heb ik weleens gedaan, want het is onvermijdeli... lees meer
-
Het is niet best als je je uit bad laat bellen. Bad. Niet bed. Bad is iets anders dan bed. Toen ik het liet gebeuren werd ik meteen een druipende man vol zelfkritiek. Maar ja, ik dacht: het is voor een goed doel. Als ik in bad lig en ergens in huis de telefoon hoor rinkelen, laa... lees meer
-
Morgen gaan onze Olympische topsporters weer aan het werk voor de volgende Winterspelen, 2018, Zuid-Korea. Ik lees een interview met Maurits Hendriks, Chef de mission. Die zegt dat onze schaatsers het moeilijk krijgen door hun succes. Altijd is er wel wat. Nu is succes weer een... lees meer
-
Soms, in mijn geval steeds vaker, zijn herinneringen zo levend dat het net is alsof ze zich niet in het verleden afspelen, maar het momenten van nu zijn. Vroeger bestaat niet of nauwelijks. Ik dacht het zaterdagavond weer toen ik naar een programma keek waarin gevierd werd dat T... lees meer