Als je niet weet hoe iets zit, moet je er misschien terughoudend mee omgaan. Maar het water staat me aan de lippen en ik voel dat ik een beetje begin te schuimen. Ik heb het over brieven, kaartjes, pakjes, helaas ook over rekeningen en aanmaningen, over alles wat we post noemen.... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Regel
Weet u wat het is?’ vraagt de man die adviseur is. Tijdens het stellen van deze vraag knijpt hij zijn ogen een beetje toe, wat erop wijst dat ik met het antwoord niet te licht mag omgaan. We zijn in de Praxis en staan voor twee elektrische gasmaaimachines. Toen ik vroeg wat het verschil er tussen was, zei de man dat de ene grasmaaimachine het innovatief goed doet en de ander kwalitatief. Terwijl ik over dat verschil nadenk, behandelt de adviseur details die langs me heen waaien. Ik voel dat ik me erop moet concentreren, maar ik weet niet waar ik die aandacht vandaan kan halen. Je kunt het gras dus innovatief maaien en kwalitatief, maar dat kan misschien ook samengaan. Ik voel echter dat ik deze kwestie nu niet aan de orde kan stellen. We zijn bij de snoeren beland. De man zegt dat er een nieuwe regel is in Nederland. En die is dat er aan apparaten als deze zo min mogelijk snoeren mogen hangen. Hij maakt een grauw wegwerpgebaar en spuugt het woord `regel’ minachtend door de doe-het-zelfhal. En dan vraagt hij `Weet u wat het is?’ Misschien vreemd, maar als mij die vraagt gesteld wordt, wil ik meestal niet weten wat het is. De man slaat toe en moet zijn best doen niet te schreeuwen: `Ze moeten hier in Nederland maar een páár regels hebben en die consequent toepassen! Niks vervroegde vrijlating! Twintig jaar is twintig jaar!’ Ik weet zeker dat ik een paar stappen verwijderd ben van zaken waarover ik het in de Praxis niet wil hebben. Ik wijs naar een van de machines en zeg luchtig dat ik voor kwaliteit ga.
Columns
-
-
Op het station van Amsterdam ben ik geïnterviewd over mijn stationsgevoel – ik heb er even geen ander woord voor. Als ik dat gesprek is beëindigd, loop ik de stad in. Het is een broze herfstdag. Ik denk na over het eerste station in mijn leven. Dat van Nijmegen. Toen zag ik ook... lees meer
-
Je kunt instappen in een trein of auto, maar ook in kwesties, en dan kan instappen lastig zijn, vooral als je het te laat doet. Deed ik dus in de spanning tussen de oppositiepartijen en de coalitie. Ik volgde het te vaag, omdat ik er geen zin in had en iets anders aan mijn hoofd... lees meer
-
Er zijn mensen die zo woedend kijken dat je er onzeker van wordt. Althans ik. Soms voel ik zelfs dat er schuldgevoel gaat wringen. Wel denk ik: kan het alsjeblieft wat minder? Maar daar denk ik meteen achteraan: waar bemoei ik me mee? Misschien moet ik denken: kan ik iets voor j... lees meer
-
Op openbare plekken en in openbare ruimtes wordt de laatste tijd erg vaak omgeroepen dat er zakkenrollers actief zijn. Dus uitkijken geblazen. Wordt zo vaak omgeroepen dat ik het idee krijg dat iedereen er een kan zijn. Ik voel dan onmiddellijk op de plek waar mijn portefeuille... lees meer
-
Fietsers veroorzaken vaak hinderlijk snelverkeer. Dagelijks word ik, zelf op de fiets, bijna op het trottoir gedwongen door wild fietsbellende medeweggebruikers vol blinde haast. Dit wekt woede in me op, maar daarmee kan ik niet uit de voeten. Tot gisteren, een donkere herfstdag... lees meer
-
Vaak wordt met `veel plezier’ met iets gewenst. Met een voorwerp of een levensmiddel. Mooi woord: plezier. Gisteren ging het om een kaasplank. In de supermarkt hier in de buurt kreeg je die als je drie keer voor vijftien euro aan boodschappen had gekocht. Spaarkaart, zegels. Mee... lees meer
-
Wereldmeisjesdag. Dat is het vandaag. En het is een ernstige zaak, want met veel meisjes gaat het niet goed. Bijvoorbeeld in ontwikkelingslanden. Maar ook hier niet. Denk aan de meisjes die in verwikkeld zijn in de zedenzaak die deze week in brand kwam te staan. Ik kan er niets... lees meer
-
Wat het is, weet ik ook niet, maar vaak kan ik van simpele triomfen opgetogen gestemd raken. Een friteskraam hier in de buurt van het park, daar gaat het om. Het is geen echt gelukt bouwsel, mogal wrakkig, nauwelijks een inspirerende uitstraling, maar ik heb daar geen last meer... lees meer
-
Ergens van opkijken, ja en dan? Met de kranten voor me en de radio aan kijk ik dikwijls ergens van op, maar soms kan ik niet precies achterhalen wat er dan met me gebeurt, maar het staat wel vast dát dat er aan de hand is. Vaak is het verbazing waar ook lichte woede doorheen waa... lees meer
-
Erge radioprogramma’s vind ik die waarin luisteraars mogen meepraten over prangende kwesties. Gaat heel vaak niet goed. Natuurlijk telt iedereen mee. Dat is het niet. Maar al die meningen leveren zelden iets op. Je hoort het meteen: `Ja, met mevrouw Venkel hier.’ En vervolgens b... lees meer
-
Er zijn berichten die ik alleen maar beetje bij beetje tot me kan nemen. Als het meteen helemáál gebeurt, is er sprake van een overdosis. Ik hoor van een nieuw programma dat volgend jaar zal worden uitgezonden. Adam zoekt Eva, heet het, meen ik. Man en een vrouw ontmoeten elkaar... lees meer
-
De Donald Duck van vorige week was een dierendagnummer. Daar zorgt het tijdschrift ieder jaar voor, natuurlijk ook omdat de hoofdpersonen van de meeste verhalen die erin staan, zelf dieren zijn. Ik heb het aandachtig gelezen, wat ik iedere week doe. Het houdt me scherp, denk ik... lees meer
-
Op de fiets steek ik fluitend een drukke weg over, vroeg in de ochtend. Een tintelende herfstdag. Op sommige dagen heb je het gevoel dat je meteen al goed bezig bent, dat je er prima voor zorgt dat alles in orde is. Terwijl ik die straat kruis, houden me ineens twee onverwachte... lees meer
-
Veel nieuwe woorden zijn lelijk. Misschien komt het doordat ze te snel in omloop worden gebracht. Ik las gisteren voor het eerst `socialbesitas’ en wenste er meteen niets mee te maken hebben, terwijl ik toch een kind van deze tijd wil blijven. Het is de titel van een boek dat de... lees meer