Sta er nooit zo bij stil, maar wanneer ik ze op een rijtje zet, ken ik best veel mensen die alleen leven. En die dat echt niet vervelend vinden, integendeel, het is een keuze. Ik ken ook best veel mensen die hen al heel snel `zielig’ vinden of `waarschijnlijk niet helemaal gelukkig’ of zoiets. Soms voegen die er dan aan toe: “Is toch zo’n leuke meid!” Of: “Het moet voor die man toch reuzegezellig zijn als hij niet alleen op de bank zit.”
Ons lachgedrag is fascinerend. Vaker dan soms lach je terwijl er niets te lachen valt, maar je sterk het gevoel hebt dat het moet. Bijvoorbeeld bij iemand van wie je afhankelijk bent, een vakman die iets belangrijks in huis komt herstellen. Het duurde even voordat je hem (m/v/x) te pakken kreeg en toen bleek het moeilijk een afspraak te maken: hij moest `een gaatje’ vinden. Dat gaatje werd zichtbaar over twee weken om half 8 in de ochtend. Je vindt het geen aangenaam tijdstip, maar bent dolblij dat hij er eindelijk is.
De aanbeveling `Uit Eigen Keuken’, bijvoorbeeld op een bord voor een eetcafé, vind ik een sympathieke aanbeveling, maar hoeft nog geen succes te garanderen. Hangt er sterk vanaf hoe het er in die keuken toegaat. Ik ken keukens waarin ik nog geen glas water wil drinken. Maar aan `Uit Eigen Keuken’ hangt de suggestie van warme persoonlijke aandacht en ook dat zich daar iets voltrekt wat in andere keukens echt niet gebeurt. Eigenheid is niet niks en in sommige situaties een aantrekkelijke eigenschap.
Vaak zit ik vaag te knikken als me wordt uitgelegd hoe ik gezond moet eten en wat ik vooral moet laten staan. Wil echt niet zeggen dat het me niet interesseert, natuurlijk wel, maar ik hoor er te veel over. Misschien kan het nooit genoeg zijn, maar soms zijn het adviezen die elkaar bijten. Wel was ik blij toen eergisteren melk in het zonnetje kwam te staan. We moeten iedere dag een glas drinken. Dat zegt Ellen Kampman, hoogleraar Voeding en Ziekte. Helpt tegen kanker.
Mijn gedachten gaan deze dagen terug naar eind jaren zestig, naar de gesprekken over bijvoorbeeld de antiautoritaire opvoeding, over alles waarbij een autoriteit de kop opstak. Soms nam ik fragmenten van die gesprekken mee naar het ouderlijk huis, waar mijn zusjes en ik niet echt autoritair werden opgevoed, maar ook weer niet antiautoritair. Mijn ouders vonden invloed uitoefenen, geloof ik, belangrijker dan vanuit gezagsopvattingen op je strepen te gaan staan.
Vaak weet je niet dat je iets hebt. In een uithoek van een zolderkast komt je een broek tegen die je al een jaar of veertig kwijt bent. Lang geleden vroeg je je af hoe het kon, een broek kwijt zijn, waar zou je die hebben kunnen laten liggen? Na een tijdje dacht je er niet meer aan, er kwamen nieuwe broeken in je leven, je lette er in het begin beter op, maar daarna werden die nieuwe broeken de normaalste zaak van de wereld. In de broek die je een jaar of veertig kwijt was, vind je in een zak een biljet van 100 gulden. Misschien had je daar toen een plan mee.
In de meeste gevallen ben ik matig geïnteresseerd in perfectie. Is meestal saai. Perfecte schoonheid, schiet me nu te binnen. Wat me juist fascineert is als er een randje aan zit. Of iemand wordt een perfecte echtgenoot genoemd. Kom op, denk ik dan, er moet toch íets zijn dat een loopje neemt met die perfectie.
Graag denk ik weer aan woorden van wielrenner Gerrie Knetemann, al ruim 20 jaar niet meer onder ons. Een gevoelsmens. Na zijn succesvolle loopbaan opende hij een paar pannenkoekenrestaurants. Hij zei dat van mensen die van pannenkoeken houden, weinig kwaad te vrezen viel. En dat ze doorgaans weinig moeilijkheden maakten. Ik vat het nu in eigen woorden samen, maar daar kwam het op neer. Of hij daarom in pannenkoeken ging doen, weet ik niet, maar wel dat hij het oprecht meende.
Had dat nou niet gezegd! Ja, dat denk ik als ik lees dat CDA-Kamerlid Henri Bontenbal minister Faber `Trumpiaans’ vindt optreden. Die vergelijking bevalt haar, want Trump “is in ieder geval slagvaardig en hij staat voor zijn zaak”. Nog niet zo lang geleden noemde een ander Kamerlid, ik meen Kati Piri, mevrouw Faber, een ramp. Vond ze ook niet erg, zelfs een compliment. Waarschijnlijk omdat de meeste rampen alles wegvagen zonder dat je daarvoor iets hoeft te doen. Ruimt lekker op.
In andere kranten kwam ik het (nog) niet tegen, maar in deze gelukkig wel, gisteren, een piepklein bericht, maar dat geeft niet, een groter was ook niet per se nodig, Mij gaat het erom dat er aandacht aan werd besteed. Waaraan? Aan de dood van de Engelse acteur Brian Murphy die zondag overleed, 92 jaar oud – mooie leeftijd, zeggen we dan. Was Brian Murphy een groot en belangrijk acteur? Nee, integendeel. Hij was zo matig dat het bijna sympathiek was dat hij dat beroep toch bleef uitoefenen. Bovendien lukte het hem van zijn zwakte zijn kracht te maken.
