Als kind al vond ik het een intrigerend woord: bedevaart. Het is een beetje uit mijn leven verdwenen, maar kwam weer terug toen ik in Trouw een gesprek las met Olivier Dols, directeur van bedevaartorganisatie Huis voor de Pelgrim. Daar stopt hij nu mee. Honderd keer is hij in Lourdes geweest, met pelgrims dus, ongeveer honderdduizend. Bevlogen praat hij erover.
Natuurlijk weet ik dat we deze dagen in de Week van het Geld verzeild zijn geraakt, maar met dat besef heb ik nog niets gedaan. Niet toe gekomen. Maar gisteren was er ineens een interessante kwestie die er in principe niets mee te maken heeft, maar ook weer wel: komiek Jandino Asporaat mag op een Arnhemse school niet over geld komen praten, over wat het is op te moeten groeien in armoede. Onlangs gaf hij te kennen te twijfelen aan de maanlanding en de aanslagen in New York op 11 september 2001. Volbloed complotdenker dus. Daarom.
In de jaren negentig van vorige eeuw en in het begin van de nieuwe werkte ik mee aan een radioprogramma van de VPRO, Music Hall, een programma waarover sommige mensen gelukkig nog met weemoed spreken. Schrijvers lazen voor uit nieuw werk, er traden musici die wat anders deden dan waarom ze bekend waren, en er was publiek. Om de week opende ik de uitzending met een kort verhaal met de actualiteit als aanleiding. In het begin wisselde ik af met Jan Mulder maar die kreeg het te druk met het praatprogramma Barend & van Dorp. Hij werd vervangen door Wim de Bie.
Wanneer iemand in verontwaardigde wanhoop roept `Is dan niets meer heilig?’ (ik hoor het vaak), denk ik meteen: kalm aan, alsjeblieft, er is nog steeds best veel heilig, geen gezeur, er zijn ergere dingen. Maar soms mag, nee moet er iets heilig zijn. Stilte bijvoorbeeld. Ik ben een groot voorstander van stilte, liefst op zoveel mogelijk plekken. Stilte maakt ons beter, ik weet het zeker.
Gisteren had ik twee afspraken en zaterdag werd ik twee keer op het hart gedrukt niet te vergeten dat de zomertijd was ingegaan: “Zou jammer zijn als je te laat was!”
Soms weet je meteen dat iets niet aan je besteed is, terwijl je vaag zou willen dat het wel zo was. Bijvoorbeeld het apparaat dat je verbindt met je mobieltje en dat je in staat stelt iemand te kussen die ver weg is. Voorziening ziet er niet aantrekkelijk uit, zoet van kleur met bleke lippen. Daar moet je een kus op drukken, een kuise, je tong doet niet mee. En iemand aan de andere kant van de wereld die ook zo’n apparaat heeft, voelt je kus en kan ook terug kussen. Chinese uitvinding. Verkoop gaat voorspoedig.
Volgens mij is het een verschijnsel uit de praatcultuur van de jaren zeventig: de werkgroep. In onderwijsinstellingen, bedrijven, bij de overheid, overal wemelde het van de werkgroepen. Een werkgroep hield zich bezig met problemen, lastige kwesties, brandende vraagstukken en doodlopende organisaties.
Al een week ben ik aan de kust. De bomen aan de weg erheen zijn nog kaal en winters, de dagen roeren zich kil, de hemel huilt vaker wel dan niet, er staat een felle wind en de zee ziet er guur uit, vol grauwe golven, Is allemaal niet erg, integendeel, ik vind het aangenaam. En het is ook goed voor mijn karakter. Maar aan lentekriebels heb ik nog geen seconde gedacht, ook omdat ik ze niet voel, terwijl ik toch iemand ben die meteen zijn vinger opsteekt als er iets te voelen valt.
Wat hartverwarmend, ja bemoedigend dat we nog steeds in een van de gelukkigste landen van de wereld wonen. Op nummer 5! Best hoog. Finland wéér op nummer 1, maar dat moeten we gewoon accepteren. Hoort ook bij geluk, geloof ik: dat je in staat bent veel te accepteren.
Als je een wedstrijd verliest, moet je de trainer niet ontslaan. Hebben we vaker gehoord, maar zo nu en dan moet het herhaald worden. Ik las die woorden gisteren in deze krant in een stukje over het topberaad van het CDA. Vindt vandaag plaats. Natuurlijk gaat het duchtig over de positie van de ijdele en beetje stuurse trainer. Er werd behoorlijk wat beeldspraak ingezet. Heerlijk. Dat van die trainer kwam van Kamerlid René Peters.
