Eind 1963, misschien iets later, kreeg ik van een aardige tante twee affiches cadeau. Net 11 was ik. Affiches is een groot woord: het waren uitvouwbare middenpagina’s uit de Libelle, foto’s van Anneke Grönloh en Rob de Nijs.
“Voor op je kamer,” zei de tante.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Kunstfoto
Waarom is het meestal de bedoeling dat je lacht op een foto? Vind ik een foto mislukt als er iemand op staat die dat niet doet? Nee. Deze piepkleine kwestie hield me als kind ook al bezig. Eerst was het `Kijk eens naar het vogeltje!’. Wilde ik best doen, maar dan moest er wel een vogeltje zijn. Als je kijkt naar een onzichtbaar vogeltje, kijk je vreemd, in ieder geval niet vrolijk. En dat zei de fotograaf: `Je moet wel vrolijk kijken.’ Ik ben vaak vrolijk zonder te weten of dat te zien is. Toen vroeg ik me al af of ik het er niet te dik bovenop legde als ik mijn vrolijkheid nadrukkelijk een gezicht gaf. Als je hierover nadenkt, ga je er hoe dan ook niet vrolijk uitzien. Ik kom hierop omdat ik de laatste tijd vaak gefotografeerd wordt. Vanwege een nieuw boek. Sommige fotografen maken geen punt van me, komen binnen, pakken hun camera en binnen een paar minuten is het gepiept. Gisteren zag ik in een krant een foto waarop ik er ontzettend geschrokken uitzie. En ik weet hoe dat komt. Ik heb ook met fotografen te maken die een kunstfoto voor ogen hebben. Deze vroeg bijvoorbeeld of ik iets wilde aansteken. Ik vroeg hoezo. Mijn huis? Nee, een vel papier of een sigaar. Ik zei dat ik daar geen zin in had. Dat durfde ik tot voor kort niet. Ver weg in een geheime la ligt bijvoorbeeld een foto waarop mijn hoofd enorm olijk onder een stapelbed vandaan steekt (romanschrijver van middelbare leeftijd). O ja, ik weet weer waarvan ik schrok. De fotograaf zei dat hij blij was dat hij nog de hele middag van alles kon proberen!
Columns
-
-
De straat hier is bijna vier jaar autovrij, nu de gewoonste zaak van de wereld, ik sta er zelden bij stil, kan me niet eens meer voorstellen dat er auto’s voorbij het huis raasden.
Op maandag en donderdag kan het even door me heen schieten als ik de vuilniszak op de hoek va... lees meer -
Steeds beter leer ik om te gaan met vriendelijke mensen die me iets proberen op te dringen, vaak een goed doel, terwijl ik al veel aan goede doelen doe, ook soms een handige voorziening waarmee ik digitaal sterker sta. Enzovoort. Altijd onverwachte vragen.
Zaterdag kwam di... lees meer -
Geweldige foto´s. Onze Mark Rutte en president Trump voor de open haard van het Witte Huis. En maar lachen! Heb ze uitgeknipt, niet alleen omdat ze prima voor mijn humeur zijn, ik moet ook aan slappe spreekwoorden en gezegden denken, zoals een dag niet gelachen is een dag niet... lees meer
-
Wanneer ik een paspoort of rijbewijs moet verlengen, vraag ik me altijd af hoe het mij gaat en met de wereld als ik het weer moet doen. Toen ik gisteren op het stadhuis was voor mijn rijbewijs, draaide ik het om: eerst met de wereld, daarna even niets, en dan met mij.
-
Vaak kom ik er te laat achter dat de dag van vandaag een dag is met een speciaal thema, De Dag van Het Brood, Secretaressedag, Complimentendag. Als ik er iets aan wil doen, is het mosterd na de maaltijd.
Morgen is bijvoorbeeld de Internationale Dag van de Slaap. Goed om t... lees meer -
Niet zo vaak zeg ik: “Het wordt tijd.” Zinnetje waarover ik als kind belachelijk lang kon nadenken: hoezo wordt het tijd, hoe kan dat dan, wat wordt er als het tijd wordt? Was misschien best ongezond dat zoiets me bezighield, maar ik kon het niet tegenhouden.
-
Autorouw. Woord kende ik niet. Ik las er een artikel over, in Trouw. Woord is wat het zegt: je moet afstand doen van je auto, wat verschillende redenen kan hebben, en daar heb je last van. `Last’ is misschien niet het juiste woord, maar dat het pijn doet, is niet te pat... lees meer
-
Sommigen van ons herinneren het zich vast uit hun jeugd: je wilde iets héél graag, maar van thuis mocht het niet. Had allerlei redenen, maar daarin was je nauwelijks geïnteresseerd. Je bleef er met grote kracht op terugkomen.
In mijn geval was het een brommer, ik noem het... lees meer -
Arm Arnhem! Vaak gedacht deze dagen. Vaak het hart van de stad voor me gezien voordat de brand daar verwoestend tekeerging. Niets is lang geleden, maar na deze ramp lijkt het of het wel zo is, lang geleden heb ik er gewoond, misschien een opmerkelijke overgang na Nijmegen, en de... lees meer
-
Wat maakt een indringend gesprek een indringend gesprek? Meestal zijn er dan rapen gaar of bijna gaar. Gaat, geloof ik, nooit over iets aangenaams. Ik kan zeggen: “Ik ben gek op je. Zullen we ons best doen ons hele leven bij elkaar te blijven?” Ik noem maar wat. Best een intense... lees meer
-
Altijd gedacht dat ze uit het mooie Brabant kwamen, de drie (klap)zoenen bij aankomst en vertrek. Was er onlangs nog, gezelschap van vijf mensen, wat bij binnenkomst vijftien keer kussen betekende. Voor een van hen had ik een cadeau: Dat – kus- had je – kus- niet moeten doen –ku... lees meer
-
Veel moois werd er de afgelopen dagen over Dieuwertje Blok gezegd en geschreven. Het is allemaal waar, niemand die daarvan niet doordrongen is. Nu ze er niet meer is, gaan we veel missen, ook dat werd in alles duidelijk.
-
Vrijdag kreeg in het praatcafé van Sven Kockelmann eerst mevrouw Yesilgöz het woord. Ze zei dat de wereld er vanaf vandaag anders uitzag. Niet beter, dat was duidelijk. Ze had net als wij de ruzie tussen de presidenten Trump en Zelensky gezien, die verbijsterende en kinderachtig... lees meer
-
Afgelopen dagen blijft er veel te veel op mijn netvlies gebrand staan. Wil het even niet hebben over de verbijsterend van het wereldtoneel, binnen de grenzen doen zich ook ontregelende gebeurtenissen voor, van gehéél andere orde, maar ze zijn er wel.