Paar keer belandde ik afgelopen dagen in een gesprek over reanimeren. Die vaardigheid is populair geworden sinds de hartstilstand van de Deense voetballer. Cursussen lopen vol, wat me belangrijk lijkt. “Jij gaat het toch ook doen,” wordt me gezegd. Ik knik heftig, wil het ook, maar ben er niet zeker van. Komt doordat ik niet weet of ik in een noodgeval adequaat kan handelen, omdat ik dan aan veel te veel tegelijk denk
Tot voor kort had je in je winter- of regenjas altijd wel ergens een mondkampje zitten. De overheid schreef voor dat je het maar paar keer mocht gebruiken, misschien zelfs maar één keer, maar wie deed dat? Tijd van die jassen is voorbij en nu schiet op de drempel van bijvoorbeeld een winkel door je heen: mondkapje vergeten! In kleine winkels krijg je er vriendelijk een aangereikt, maar dat is niet overal zo. Moet je dus terug naar huis. Heeft een interessant psychologisch effect: als je voor de tweede keer naar die winkel loopt, wordt je koopgedrag anders.
Soms begrijp je een typering pas als je het aan het tegendeel denkt. `Urgent’ bijvoorbeeld. We kwamen het de afgelopen dagen vaak tegen als het ging over het ontslag van de twee presentatoren van het programma De Vooravond. Ze waren niet urgent genoeg bezig, zegt de leiding. Daarom worden ze vervangen door onder meer een advocaat die nooit iets presenteerde en ook iedere journalistieke ervaring mist. Veelzeggende keuze door mensen die het over urgent hebben.
In deze krant van gisteren las ik over een aandoening die ik kende maar waarvan ik niet wist dat die zo heette: aangeleerde hulpeloosheid. Ging over files. Die zijn er weer in het Nieuwe Normaal waarin het Oude Normaal duchtig de kop opsteekt. In die files staan we met dezelfde gelatenheid als voorheen. De psycholoog Gerard Tertoolen noemt dat dus aangeleerde hulpeloosheid. Als je daaraan lijdt, kom je niet op het idee een oplossing voor dat probleem te bedenken en die is er wel: thuiswerken.
Dit jaar heb ik geen last gehad van eindexamendromen. Het jaar ervoor ook niet. Voorheen schoot ik in deze periode ’s nachts weleens wakker, bang dat er in de ochtend een functionaris voor de deur zou staan met de mededeling dat mijn diploma alsnog ongeldig is bevonden. Fraudegevalletje. “U moet alles overdoen.” Dan drong het tot me door dat het maar een droom was en ook dat ik die droom ieder jaar had, soms in een andere vorm, maar het kwam op hetzelfde neer: overdoen.
Gisteravond was ik niet thuis, zag dus ook niet De Gert & Hermien Story, wat niet nodig was, want de dagen ervoor las en hoorde ik er zo veel over dat ik die documentaire al min of meer gezien had. Ik vind dat een merkwaardige gewoonte in omroepland. Dat ze ons prikkelen iets te gaan zien is begrijpelijk, maar om alles uit de doeken te doen, vind ik een hysterische gang van zaken.
Hier om de hoek is een terras dat bij een restaurant hoort waar ik kom als er `een speciale aanleiding’ is. Iets te vieren, zoiets. Geen verjaardag, nee, iets hogers. Je trekt er je zondagse kleren bij aan, wat in dat restaurant ook de bedoeling is, geloof ik. Als je er binnenkomt, word je meteen bedeesd, vroeger ook zenuwachtig, maar die tijd is gelukkig voorbij.
In mijn woonplaats deed de GGD het zondag al, een stempel zetten in `het gele boekje’. Ik wist niet eens dat ik het nog had, maar zonder ernaar te zoeken zag ik het ineens liggen toen ik een kast opende waarin ik uit zelfbescherming nooit kijk. `Internationaal bewijs van inenting tegen gele koorts’ staat erop. Die woorden was ik ook vergeten, maar ik las ze hardop. Ik heb niet veel internationale bewijzen in huis. En toen dacht ik: ik neem het gewoon mee. Dus naar de evenementenhal waar ik zondag mijn tweede prik ging halen.
Valt me tegen, van mezelf dit keer. Niet dat ik gisterochtend wakker werd, maar wel dat ik niet metéén dacht: tweede prik vandaag. Nou ja, ik dacht het wel, maar merkte helaas dat ik net deed alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En niets vind ik in principe de gewoonste zaak van de wereld, want haast niets is gewoon, gelukkig.
Beetje vroegzomers terrasje, niet te groot, wat voor mij van belang is, niet te druk, idem, in de schaduw, uitstekend, en ik zit daar met een boek, maar zo’n boek heb ik meer bij me voor de vorm, ik staar graag voor me uit. En dat doe ik. Mijmeringen dienen zich dan vanzelf aan, van die richtingloze mijmeringen, maar soms heb ik daar behoefte aan. Op een terras komen die beter tot hun recht dan achter mijn bureau waar ik even graag zit.
