In mijn omgeving hoor ik niemand over de Chinese raket die morgen op aarde crasht. Dat is het woord, geloof ik: crasht. Misschien begon ik er niet eens over als het niet op Europa zou zijn. Risicogebieden zijn Spanje, Italië en Griekenland, maar dat is een vermoeden, niemand weet het blijkbaar zeker. En over een raket die op hol is geslagen, valt weinig te zeggen. Het is trouwens niet de raket als één ding, nee, brokstukken, waarvan de meeste in de atmosfeer verbranden, maar niet allemaal.
Hier vlakbij is een grote winkel waarop staat: Kathmandu Outdoor & Travel. Daar kun je van alles kopen voor reizen naar onherbergzame gebieden ver in de wereld. Soms sta ik even stil voor de etalage en zie geavanceerde thermoskannen, truien die de vrieskou trotseren, schoenen voor in het hooggebergte, dat soort dingen. De laatste keer dat ik heel ver weg was, op het dak van de wereld zelfs, is al enige tijd geleden. Dat besef ik sterk daar voor die etalage. Vuurland, schiet het dan door me heen, zou ik daar niet eens naartoe kunnen?
Al een week ontving ik nauwelijks post, terwijl er post is die ik altijd krijg. De Donald Duck bijvoorbeeld. Of deze krant. Omdat ik niet in het verspreidingsgebied woon, wordt die in plastic verzonden. Komt een dag later, veel nieuws dat ik al ken, lees ik nog een keer. Soms is oud nieuws aangenaam, omdat je je er minder druk over hoeft te maken dan toen het nieuw nieuws was. Ik bel naar de klantenservice van Post.Nl. Zelden bel ik naar een klantenservice, kost alleen maar tijd en levert haast nooit iets op, maar nu ben ik ineens nieuwsgierig.
Eigenlijk – altijd een beetje uitkijken met het woord `eigenlijk’ – vind ik dat mensen die zeggen dat de coronamaatregelen onze vrijheid beperken, vreemd denken over wat vrijheid is. Dat mag natuurlijk, maar daar zeg ik niet bij dat alles mag, want bij vrijheid hoort ook dat niet alles mag. We mogen bijvoorbeeld niet zomaar opgesloten worden, maar dan nog kun je onbeperkt blijven dwalen door de vrijheid in je hoofd. Dat is wat makkelijk gezegd, want je kunt je daarvoor ook iets te bedrukt voelen, in alle opzichten.
Hier in de buurt zeiden we tegen elkaar: “Ben je er dinsdag?” Antwoord geven was niet eens nodig. Soms vroeg iemand: “Het gaat toch door?” Vreemde vraag is dat, want hoe zou je Dodenherdenking niet door kunnen laten gaan? Maar bedoeld werd de praktische gang van zaken, om het zo maar eens te noemen.
Drink Station. Twee woorden waarvan ik me afvraag of ze niet aan elkaar moeten. Ze zijn te lezen op een bord boven een houten kar vol plastic bekertjes, bij de ingang van de kolossale wachtruimte die hoort bij de vaccinatiehal in mijn woonplaats.
Vanmiddag om 16.35 uur: de prik! Ik kreeg er al drie keer bericht over. De eerste keer meteen nadat ik de afspraak had gemaakt, een uitvoerige brief met daarin alles wat er bij de afspraak komt kijken, onder meer een gezondheidsverklaring. Paar dagen later sms’je, waarin herhaald werd in welk parkeervak ik mijn auto kwijt kan. En eergisteren weer een sms’je: alleen datum en tijdstip - duidelijk dat de organisatie ervan uitgaat dat ik nu alles snap.
Er zijn van die zinnetjes die je al zo’n beetje je hele leven met je mee zeult, vervelende zinnetjes die je af en toe met tegenzin uitspreekt. Voorbeeld: “Ik kon er niks aan doen.” In mijn kinderjaren zei ik het als ik iets kapot had gemaakt, wat regelmatig gebeurde, vooral dingen van glas. Die maken ook altijd geluid als er iets mis mee gaat. Mijn moeder kwam dan gealarmeerd kijken. Ik wist wat ze zou zeggen: “Denk toch eens na bij wat je doet.” Vond ik altijd een lastige aansporing, ook omdat ik de hele tijd bij alles en over alles nadacht.
Er is een woord voor: dat je bang bent iets te missen. Niet iets essentieels, nee, ontspannende gebeurtenissen, vrienden die ergens plezier hebben en jij bent daar niet bij omdat je het niet wist. Woord ben ik vergeten, wat ook komt doordat ik geen last meer heb van die gemoedstoestand. Vast wel gehad, maar wanneer dat was en ophield, herinner ik me niet meer. Ook omdat het niet belangrijk is, net zoals het niet belangrijk is alles mee te maken.
