Niet zo lang geleden wás het weer er gewoon. Dag ervoor kreeg je geen waarschuwing dat het morgen hard zou gaan waaien. Laat staan een code. Ook geen woord over de snelheid van de wind. Je merkte het de dag erna op eigen kracht, behoorlijk windje, dus maar niet met de fiets eropuit, ramen en deuren dicht, losse spulletjes weg uit de achtertuin. Hoorde allemaal bij het avontuur van het dagelijks leven, dat als je het wilt zien altijd wonderlijk is.
Het klinkt zo stoer: de crisis is bezworen. Ik wil het helemaal niet meer over het kabinet hebben, liever bijvoorbeeld over aangeschoten hulpsinterklazen of ontroerend lelijke kerstversiering, maar er zijn gedachten die me stuurs achtervolgen. Over die ranzige crisis dus. Bezworen? Meer een kwestie van negeren dan bezweren: de crisis wordt genegeerd. Als je iets of iemand negeert, ben je wijs of dom. Het lijkt me niet aan de orde dit kabinet een wijze regering te noemen.
Zou premier Schoof toen hij zaterdag door de druilerige herfstochtend aan het hardlopen was, niet gedacht hebben: was de boel maar geklapt dan kon ik voortaan lekker mijn eigen gang gaan? Gewoon met volle teugen van mijn pensioen genieten, zoals meer mensen doen?
Deze krant maakte me gisterochtend vroeg pittig wakker met op de voorkant stevige afbeeldingen van cafetariasnacks, zoals de frikandel speciaal en bakje patat met een vol kapsel van mayonaise. Was omstreeks zes uur, niet het geschikte tijdstip voor zoiets.
De dagen naar het einde van het jaar worden voortgetrokken door tradities. Begon met de oliebollenkramen die steeds vroeger paraat staan, waarschijnlijk om te concurreren met de kruidnoten die eind augustus in de schappen liggen. Waarvan het een symptoom is, geen idee, maar nog niet zo lang geleden kon ik nauwelijks wachten de eerste bol te eten en nu heb ik dat nog steeds niet gedaan. Wat is dat toch? Hoop niet dat ik ineens té gezond ben!
In een land met bijna evenveel problemen als inwoners is er gelukkig één probleem dat geen echt probleem is, maar toch ook weer wel, het ligt er maar aan hoe je het beleeft. Ik heb het natuurlijk over Sinterklaas. Als ik het goed begrijp, ligt hij ziek in bed, grieperig. Terwijl hij aanstaande zaterdag voet aan land moet zetten in Vianen. Kan dat wel doorgaan?
In een land met bijna evenveel problemen als inwoners is er gelukkig één probleem dat geen echt probleem is, maar toch ook weer wel, het ligt er maar aan hoe je het beleeft. Ik heb het natuurlijk over Sinterklaas. Als ik het goed begrijp, ligt hij ziek in bed, grieperig. Terwijl hij aanstaande zaterdag voet aan land moet zetten in Vianen. Kan dat wel doorgaan?
Soms heb ik zin in een conservatief standpunt. Nu bijvoorbeeld: ik ben er heel erg op tegen dat er een kinderversie van de fatbike komt. Tot mijn schrik ben ik het eens met minister Madlener, maar dat is echt maar voor héél even. De fatbike voor volwassenen is een voertuig waartegen ik verzet voel, omdat de meeste fatbikerijders proleterig gedrag vertonen. Ze kunnen ontzettend harder dan mensen die niet op een fatbike zitten, en willen dat graag op volle kracht laten merken.
Erg lelijke gebouwen kunnen me fascineren. Graag sta ik er even voor stil en laat het besef goed tot me doordringen dat er ergens een architect is die het heeft bedacht. Met een team, vergaderingen en een opdrachtgever die blij de duim omhoog stak. En een commissie van de gemeente die het goedkeurde, dezelfde commissie die vinnig bij je aan de bel trekt wanneer je het houtwerk van je huis in een andere kleur hebt laten schilderen dan de huizen ernaast.
Raar dat ik niet wist dat de ouders van scholieren digitaal op de hoogte worden gehouden van de cijfers van hun kinderen. Ik weet het nu doordat ik las dat een school in Zeist daaraan even niet meedoet, voor twee maanden. Waarom? Omdat veel leerlingen stress voelen als hun ouders van a tot z op de hoogte zijn van hun prestaties. Kan ik me voorstellen. Ik verzucht nooit dat ik best opnieuw zou willen beginnen met mijn leven, moet er niet aan denken, maar soms moet ik er nog harder niet aan denken. Nu bijvoorbeeld.
