Of het nog aan de orde is, weet ik niet, maar in mijn kindertijd waren er volwassenen die zich minachtend konden uitlaten over moderne abstracte kunst. Ik zeg met nadruk dat het volwassenen waren, kinderen deden dat niet, misschien omdat veel in hun hoofd op abstracte kunst leek.
Nederland moet een onaantrekkelijk land worden voor iedereen die hier veiligheid zoekt. Niet een beetje onaantrekkelijk, érg onaantrekkelijk. De hoogste overheid gaat zich hiervoor inzetten. Kort door de bocht samengevat, maar het komt erop neer. De samenleving die toch al steeds complexer is geworden, wordt hier niet samenleefbaarder door, maar dat is ook niet de bedoeling.
Vannacht krijgen we het uur terug dat ons in het voorjaar werd afgenomen. Zo kun je het zien of wil je het kunnen zien. Is natuurlijk onzin, net zoals het onzin is dat we iets over tijd te zeggen hebben. Het enige wat we doen, is er een ordening in aanbrengen en afspraken over maken, kalenders, klokken, agenda’s. Omdat we last hadden van net iets te veel duisternis, bedachten we de wintertijd. Daardoor ziet de dag er wat anders uit, maar wat je te doen staat, blijft meestal hetzelfde. We houden ervan onszelf een beetje voor de gek te houden.
“Jezus was eigenlijk een heel toffe peer.” Aldus de jonge godsdienstleraar in de laatste klas van mijn gymnasiumtijd. Hij kwam vers van de universiteit en had daar blijkbaar geleerd heel dicht op de huid van zijn doelgroep les te geven.
Soms heb ik er last van: dat je de hele dag keuzes moet maken. Ga ik het artikel over afvallen na je veertigste lezen of toch maar liever niet? Volkoren brood met of zonder zonnepitten? Nadenken over een mening over een kwestie die ons allemaal zou moeten bezighouden, of even rust in het hoofd? Espresso of cappuccino? Journaal kijken op die zender of juist die andere, omdat het daar minder ernstig klinkt? Zonder of met jas aan naar buiten? De elektrische fiets of lekker sportief op de gewone? Kwark met vruchten of een boterham bij wijze van ontbijt?
Soms heb ik er last van: dat je de hele dag keuzes moet maken. Ga ik het artikel over afvallen na je veertigste lezen of toch maar liever niet? Volkoren brood met of zonder zonnepitten? Nadenken over een mening over een kwestie die ons allemaal zou moeten bezighouden, of even rust in het hoofd? Espresso of cappuccino? Journaal kijken op die zender of juist die andere, omdat het daar minder ernstig klinkt? Zonder of met jas aan naar buiten? De elektrische fiets of lekker sportief op de gewone? Kwark met vruchten of een boterham bij wijze van ontbijt?
Op sommige plekken moet je niet vragen: “Wat doe jij hier?” Een vraag die vaak een verbaasde toon meekrijgt, waardoor die meteen veel te belangrijk wordt. Op een begrafenis bijvoorbeeld. Daar dus liever niet. Het is duidelijk wat je er doet. Je bent niet binnengelopen, omdat je toevallig in de buurt was.
Fietsend naar de praktijk van mijn huisarts voor de griepprik probeer ik me te herinneren wanneer ik die voor het eerst kreeg. Qua leeftijd kwam ik nog niet in aanmerking, maar wel vanwege longproblemen. De prik werd ook voor het eerst gegeven.
Tegen overbodige woorden die een ander woord belangrijker of zoiets moeten maken, verzet ik me telkens weer. `Met oprechte deelneming’ vind ik al moeilijk, zeker op een voorgedrukte kaart, maar alleen `met deelneming’ is niks. Dit weekend botste ik weer tegen `onafhankelijk onderzoek’ op. Kwam het tegen in artikelen over mevrouw Arib, aan wie niet veel mensen meer denken, maar ik wel.
Terwijl ik vaak met het openbaar vervoer reis, zit ik zelden in een bus. Slappe beginzin, maar hij moest even. Wie deze week met de trein van het westen van het land naar het zuiden wilde, raakte in Utrecht in een probleem verzeild, want de trein ging niet verder, wegens geplande werkzaamheden, tussen Utrecht en Den Bosch. Ik ben gek op de excuustaal van de NS en neem die mee naar mijn dagelijks leven: “Nee, ik kom vanavond helaas niet, wegens geplande werkzaamheden.” Wisselstoring kan ook, maar geplande werkzaamheden klinkt iets dynamischer.
