Het moet een beter jaar worden. Dat hebben we tegen elkaar gezegd. Alsof we het een beetje belóófden. Was in ieder geval fijn het samen te hopen. En áls het een beter jaar is geworden: wat dan? Wat hebben we meegenomen van een jaar dat beter had moeten zijn dan het was, het jaar dat ons onbarmhartig overviel. Ik wilde zeggen: wat hebben we geleerd? Maar dat klinkt weer alsof het moet. Nee, meegenomen, wat hebben we meegenomen, wat hebben we in handen, vandaag op 2 januari, aan het begin van een jaar dat nog te lang is voor woorden?
Wat zeggen we vanavond tegen elkaar, als we hardop hebben meegeteld met de laatste seconden van dit ontregelende jaar? “Het is toch ánders”? Zoiets? Of: “Volgend jaar beter”? Kussen we? Of blijven we beetje schuchter tegenover elkaar staan, niet wetend wat we met onze handen en woorden moeten doen?
We zagen ze allemaal, de beelden van de eerste vaccinatie in de landen om ons heen, triomfantelijke beelden die ons met geruststelling mogen vervullen, maar zelf deinsde ik telkens een beetje terug. Moet er niet aan denken om als kwetsbare oudere met de halve wereld als getuige een injectie toegediend te krijgen. En dat er dan applaus komt.
Kriebelig is niet meteen een woord dat past in de stoere uitstraling van minister Grapperhaus. Toch stond het gisteren boven een interview in deze krant. Terwijl ik het vol instemming las, begreep ik waarom hij zijn irritatie zo noemde. Het ging onder meer over mensen die vinden dat tijdens de jaarwisseling `hun feestje’ wordt afgepakt. Ja, krijg je inderdaad jeuk van. Soms is gezeur te snappen, sóms, maar dat vuurwerkgezeur natuurlijk niet.
Bijna alle woorden waarin `winter’ voorkomt, bevallen me. Gisteren joeg een winterstorm onze vreemde kerstdagen richting volgend jaar waarvan we verwachten dat er veel anders wordt. Winterstorm met een warmbloedige naam: Bella. De storm wordt er meteen sympathieker door. Uitstekende afsluiting van de stilste kerstdagen van mijn leven.
Mijn moeder was geen culinaire hoogvlieger, maar hield wel van avontuur. Herinner me bijvoorbeeld de opkomst van de Italiaanse keuken, nou ja, dat wil zeggen de introductie van macaroni en spaghetti in de Nederlandse keukens. Die ontwikkeling negeerde ze niet. In de keuken was ook een plankje met kookboeken, en niet de minste.
De overheid zet met volle kracht in met die paginagrote oproep in de kranten: “Het vaccineren kan beginnen.” Wie niet onder een steen leeft, weet dat. Maar de oproep moet ons over de streep trekken. Open deur, maar de belangrijkste passage in de tekst is: “Met een vaccinatie tegen het coronavirus bescherm je uiteindelijk jezelf, maar ook je familie, vrienden en kwetsbare mensen om je heen.
In dagen vol grote problemen is aandacht voor kleine zaken belangrijk. Met grote aandacht lees ik bijvoorbeeld over een Fransman die zaterdagmiddag ruim 2,5 in een bad vol ijs bleef zitten. In Wattrelos was dat, in Noord-Frankrijk. Als je daar woont verzin je de gekste dingen om het leven aantrekkelijk te maken, zeker in najaar en winter. Zo’n bad vol ijs is dan begrijpelijk. Het is een wereldrecord. Hij versloeg de Nederlander Wim Hof die bekend staat als ice man en enige tijd regelmatig gast was in uitzendingen over gezondheid.
Begin van de zomer belde Bram van der Vlugt op. Hij zei altijd: “Dag kind.” Met die prachtige stem van hem. Nu was het: “Dag kind, we moeten even praten.” Het ging hierom: hij wist niet zeker of de voorstelling die in het najaar gepland was, kon doorgaan. Virus kon immers nog veel bederven. Of ik wilde nadenken over een monoloog. Dan kon hij in zijn eentje kleine theaters in. Dat het voor weinig mensen was, kon hem niets schelen. Hij moest er niet aan denken niet te werken. Hij had ook wel wat ideeën over die monoloog. Of hij die mocht opsturen?
Als er een pakje wordt aangeboden en ik ben niet thuis, zijn er twee mogelijkheden, 5 minuten fietsen naar links, 5 minuten fietsen naar rechts. Hoop altijd naar rechts, want links is een rookartikelenwinkel waarin niet alleen rookartikelen verkocht worden, maar vooral extreem lelijke dingen. Kan ze niet omschrijven, want ben niet in staat ze te bestuderen.
