Nog 21 nachtjes slapen. Ik kwam er niet toe het zelf te berekenen, maar zag het in een advertentie van Albert Heijn, 21 kalenderblaadjes te beginnen met vandaag. Op dat kalenderblaadje is een boot te zien met daarop Sinterklaas en het paard.
Als je per trein wilt reizen, moet je dat eerst even melden. Wil de NS graag. Hoeft niet per se, het is alleen maar wenselijk. Je kunt voorkomen in een drukke trein terecht te komen en wie wil dat niet. Blijkbaar is het onderzocht (experiment). Beviel goed. Ik wil best meedoen, maar het moet weer via een app. Ik ben redelijk geavanceerd en weet hoe ik met apps moet omgaan, maar heb de pest aan al die apps. Je halve leven moet je via apps regelen, mijn humeur protesteert ertegen.
Altijd en overal lees ik alles wat me onder ogen komt. Als bij vrienden een gebruiksaanwijzing op tafel ligt, neem ik die even door, zonder dat ik weet voor welk apparaat die is. Vaak wordt dat ook niet duidelijk in de instructies. Als ik een winkel verlaat en de kassabon in mijn jaszak wil proppen, lees ik eerst wat erop staat, niet het bedrag, maar bijvoorbeeld TOT ZIENS. Of: ‘Iedere woensdag voordelig kalfsgehakt’. Soms spreek ik de woorden zacht hardop uit en als je dat drie keer doet, kan een woord ineens ontzettend vreemd worden (kalfsgehakt).
Het is niet te hopen dat het de komende tijd vaak over het vuurwerkverbod gaat. Dat het maandagavond in het journaal gebeurde, is begrijpelijk. Klap moest nog indalen. Er was een vuurwerkverkoper te zien die op een doos wees waarop `knettergek’ stond. Blijkbaar is er vuurwerk dat zo heet. Wijzend naar de doos zei hij dat onze regering dat was.
Overleven op een verlaten eiland. Soms vraag ik me af hoe dat is, wat vooral komt doordat ik dan naar een verlaten eiland verlang. Ik wil zoveel mogelijk meemaken in mijn leven, dat is het ook. De lijst van dingen die ik nog wil meemaken is iets kleiner dan twintig jaar geleden. Maar een verlaten eiland staat er nog steeds op. Wel graag mooi weer.
In mijn lagere schooljaren, niet zo lang geleden, maakte ik drie klassen een jongen mee van wie iedereen ontzettend gespannen werd, ook de onderwijzer. Hij was agressief, maakte veel lawaai en zocht bijna voortdurend ruzie. We waren bang voor hem en niemand vond het kinderachtig dat toe te geven.
In veel praatprogramma’s zijn vaste gasten. Misschien zit daar een gedachte achter: kijkers weten dan waar ze aan toe zijn. Sommige vaste gasten zijn meer vaste gast dan andere vaste gasten. Denk bijvoorbeeld aan Martijn Koning, sympathiek hoofd, stevige kaken, cabaretier. Ik kijk niet voortdurend naar praatprogramma’s, maar toch zie ik hem heel vaak. Heb er verder geen last van, maar vraag me wel af: waarom?
Sinds de straat hier autovrij is, zie ik de wijkagent nooit meer. Misschien toeval, kan ook zijn dat hij denkt: in zo’n straat loopt alles vast op rolletjes. Is ook zo, in onze autovrije straat gebeurt nauwelijks iets meer, wat voor- en nadelen heeft. Nu de overheid wil dat we binnen blijven, is zo’n straat wel zo makkelijk. Als je naar buiten kijkt, ben je nooit bang dat je iets mist. En je hoeft je auto ook niet in de gaten te houden, want die staat ergens anders, ver weg, best een eindje lopen, wat uiteraard goed is voor je conditie.
Toen ik zondag hoorde dat Sean Connery (90) in zijn slaap overleden was in zijn huis op de Bahama’s, dacht ik meteen dat ik dat ook wel wilde, in mijn slaap overlijden op de Bahama’s. Zijn wens was, las ik: zonder gedoe heengaan. Mooi. Natuurlijk dacht ik ook aan de eerste James Bondfilm die ik zag: Thunderball. In december 1965, ik was net 13, de film was voor `boven de 18’, wat het bioscoopbezoek extra spannend maakte.
Dan loop ik dus met de buurman door de buurt, zomaar, om er even uit te zijn. Natuurlijk houden we de anderhalve meter afstand sterk in de gaten. We voeren een levendig gesprek. We hebben het over de verkiezingen in de Verenigde Staten. Ik citeer een vrouw uit Florida die zei dat ze hoopte dat het fatsoen weer terugkeerde in het Witte Huis, een uitspraak die alles wat belangrijk is, haarscherp samenvat. Fatsoen keert echter niet vanzelfsprekend terug. Daar moet je moeite voor doen. Zo’n gesprek dus.
