“Hoe gaat het?” vroeg mijn zusje toen ze me veertig jaar geleden op 9 december belde om me te feliciteren me mijn verjaardag. Ze was er érg vroeg bij, ik wist nog niet hoe het met me ging en vond het trouwens raar dat ze dat vroeg, want dat vroeg ze nooit. “Hoezo?” vroeg ik slap.
Gisterochtend omarmde ik een herinnering die ik had weggestopt. Kindertijd, Nijmegen, 6 december, ook een zondagmorgen, de cadeaus stonden rond de kachel. Hoe oud ik was, weet ik even niet, maar wel dat ik niet meer geloofde in Sinterklaas. Mijn zusje wel en voor haar speelde ik het mooie spel mee. Mijn jongste zusje was er nog niet.
Zin in een ouderwetse sinterklaascolumn, want het blijft een magische dag, 5 december. Of magisch de juiste typering is, weet ik niet, ik heb zo gauw niet iets anders paraat.
In het rijtje mogelijkheden voor kerstgezelligheid zie ik ook staan de buitenlunch. Ik lees hier en daar uitgewerkte plannen: hoge tafels, terrasverwarming, overdekkingen. Goed bedoeld is het, veel mensen willen toch iets aan Kerstmis doen en blijkbaar lukt dat niet in klein gezelschap. Er zijn ook camperbezitters die met hun campers in een kring gaan staan, vuurtje in het midden, klaar is kerst. En dan natuurlijk ook een buitenlunch of buitendiner.
Helaas heb ik vaak last van schaamte, geen zware, lichte. Vooral in het openbare leven. Voorbeeld: op de groente- en fruitafdeling van de supermarkt zoek ik naar kaki’s. Niet iets wat ik dagelijks koop en ik weet even niet wat een kaki ook alweer is. Maar ja, staat op het boodschappenlijstje.
In principe wil de overheid helemaal geen boetes uitdelen als we geen mondkapjes dragen. Bedenk ik niet zelf, maar zegt onze premier. Hij vindt het belangrijker dat we elkaar aanspreken op ons wangedrag. Dus dat je in de supermarkt zegt: “Mevrouw, u weet toch dat u een mondkapje moet dragen.” Zelf ben ik allergisch voor zinnen die beginnen met `U weet toch’, maar het gaat me nu om de bedoeling.
Hoe het kwam, geen idee, maar toen ik gisteren in alle vroegte naar de fitnessclub liep, bleek ik me er sterk van bewust dat het de laatste dag van november was. Het ochtendlicht leek voor een tijdje te zijn vertrokken, naar het zuiden, om eind januari voorzichtig terug te keren.
“Een een serietje natuurlijk.” Hoor ik vaak als het gaat over hoe je je tijd doorbrengt nu de mogelijkheden beperkt zijn. Over het thuiswerken heb ik het even niet, nee, over de uren die `vrije tijd’ worden genoemd. Zijn er meer dan anders. Vandaar het serietje, nee, meervoud: serietjes. Weer is het verkleinwoord bedrieglijk. Een serietje doe je niet even, een serietje kan je dagen in beslag nemen. Ik heb ook Netflix maar ben niet zo van de serietjes, ik wil me leven er niet door laten beheersen, wat ik zeg omdat ik mezelf ken.
Fijn de typering `pico bello’ weer eens tegen te komen. Gisteren in deze krant was dat, in een artikel waarin stond dat we haast nooit meer een net pak aan doen. Net pak staat voor alle nette kleding in het algemeen. Met het woord `net’ of `netjes’ heb ik altijd moeite gehad. Dacht ik er meteen bij: “Maak ik zelf wel uit ja.”
Als iemand zegt “Ik wil me nergens me bemoeien” wil die dat juist heel graag. Die bemoeizucht is bijna onbeheersbaar. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar als ik het landelijk voor het zeggen had, zou ik dat carbidschieten verbieden. Als vuurwerk niet mag, is het zo evident. Behalve de carbidschutters zelf heeft iedereen het liever niet. Omdat er binnen en buiten de grenzen zo veel gebeurt, kijk ik vaker televisie dan normaal en ik heb nu zeker vijf keer gezien hoe het moet, carbidschieten.
