Een jubileum dat veel losmaakt wat niet per se losgemaakt hoeft te worden, maar wél leuk is: vijftig jaar geleden konden we voor het eerst de film over de terreur van de reusachtige witte haai zien: Jaws, heldere titel. Ik zeg niet meer: onvoorstelbaar dat het al vijfti... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Leeftijd
Mooi hoor, de ophef die er altijd ontstaat als The Rolling Stones naar Nederland komen. Nu ook weer, Journaal, De Wereld Draait door, alle kranten. Is al vijftig jaar zo en de laatste twintig jaar gaat het dan ook altijd over hun leeftijd en het geld dat ze verdienen. En ook wordt al twintig jaar gezegd dat het nu toch echt wel de laatste keer is dat ze hier zijn. Zelf dacht ik dat ook toen ik er begin juli 1998 heen ging, samen met collega Thomas Rosenboom. De ochtend erop moesten we in een radioprogramma komen, omdat het `zo leuk’ was dat twee schrijvers met dezelfde voornaam naar The Rolling Stones gingen. Natuurlijk hadden we ook niet kunnen gaan, maar we deden het voor de Stones. De belangrijkste vraag in dat radioprogramma was of we de Stones geen `ouwe lullen’ vonden. Ik wilde opstaan, maar Thomas hield me tegen en gaf een fantastisch antwoord. Was de vierde keer dat ik de band zag, de eerste keer was in Den Haag in 1976, vervolgens in Rotterdam in 1982, op de warmste dag van het jaar, en daarna in 1995 in Nijmegen. Toen in Amsterdam in 1998 wist ik dus zeker dat ik dit nooit meer zou meemaken. De kansen die ik daarna kreeg, benutte ik niet meer omdat ik het niet nog een keer zeker wilde weten. Naar Pinkpop ga ik ook niet, ook al horen de jongens (ja, de jongens) al ruim vijftig jaar intens bij mijn leven. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en het is halverwege de jaren zestig en ren ik naar huis om de school van me af te schudden met Come On en It’s All Over Now. Opwinding en troost tegelijkertijd.
Columns
-
-
Was het eerder deze week warmer dan het vandaag wordt? Mij staan vaag beelden in het Journaal bij: in, ik meen, Kerkrade had de gemeente een ruimte opengesteld waar het koel was. Daar konden mensen heen die last hadden van de warmte of bang waren dat ze dat zouden krijgen. Daar... lees meer
-
Nog nooit heb ik gevoeld dat ik tot een groep behoor die geen stem heeft. Ik weet dat die groepen bestaan, vaak in omstandigheden waaraan ik niet moet denken. Over die omstandigheden heb ik makkelijk praten, want die zijn ver weg. In dit kleine land hoef je maar te zuchten en ie... lees meer
-
Gisteren zongen er de hele dag de mooiste liedjes door mijn hoofd en ik wist niet welke ik het allermooiste vond. Je voelt je bevoorrecht als je die keuze niet kunt maken. Hoeft ook niet!
Kwam doordat ik in De Volkskrant een stuk had gelezen over wat veel kenners h... lees meer -
Wat me altijd verbaast en verontrust is dat we in een van de rijkste landen van de wereld leven terwijl gezondheidszorg, onderwijs en veiligheid financieel maar niet goed geregeld kunnen worden. Misschien is het een simpel begin van dit stukje, maar ja, het wordt nooit helder ui... lees meer
-
Van atlete Femke Bol krijg ik een goed humeur, niet alleen van haar prestaties, maar ook door hoe ze die toelicht, met een stem die bij haar snelheid hoort. Ze geeft haar energie door.
-
Mijn vader overleed in 2008, vrij plotseling. Hij keert regelmatig terug in mijn gedachten, óók op de dag voor Vaderdag. Mijn moeder vond Moederdag een belachelijke feestdag, mijn vader dacht anders over Vaderdag. Hij zei niet: “Jullie komen toch wel?” Toch merkten wij dat dat z... lees meer
-
De komende tijd krijgen we veel lijsttrekkers voor de kiezen, met pakken mooie praatjes, beloften die iedereen kan doen, en een toekomstvisie uit het boekje Zelf Een Toekomstvisie Ontwikkelen. En wij, voor het merendeel zwevende kiezers, zijn `de mensen in het land’ die... lees meer
-
Jammer dat ik nooit meer wat las of hoorde over dat initiatief van twee studenten van de Hogeschool Arnhem-Nijmegen, die begroetbonnen uitdeelden om het leven in onze straten wat vriendelijker te maken. Ineens vraag ik me af of die bonnen begroetbonnen heten. Doordat ik verzet v... lees meer
-
Duurt nog even voordat de Nederlandse televisie de kijkers en de toestand in land & wereld weer serieus neemt, maar laten we zeggen dat de zomervakantie in de eerste week van september min of meer voorbij is. En als ik me voorstel dat het menens wordt, denk ik aan Sven Kocke... lees meer
-
Op de Nederlandse televisie is de zomer al begonnen en die duurt nog een kwartaal, maar voor mij is het pas zover na de tennisfinales op Ronald Garros, zaterdagmiddag Gauff tegen Sabalenka, zondag Alcaraz-Sinner. Bij die laatste wedstrijd wist je na een uur of drie, op het puntj... lees meer
-
Graag zorg ik voor kleine sensaties waarvan de betekenis nauwelijks uit te leggen valt. De aantrekkelijkheid ervan ook niet.
Gisterochtend ging ik bijvoorbeeld naar het station van mijn woonplaats om daar een tijdje op het perron te staan. Ik hoefde helemaal niet met de tre... lees meer -
“Je reist toch wel via Frankfurt?” Of: “Je kiest natuurlijk voor Apple.” Of: “Ik neem aan dat je het nu eindelijk tijd vindt voor…” En dan komt er iets waarvoor ik eindelijk tijd moet vinden.
Altijd voel ik verzet als iemand vindt dat ik iets moet doen wat ik helemaal niet... lees meer -
Dinsdagmiddag zat ik natuurlijk aan de radio gekluisterd. Ik houd niet van alle crisisomstandigheden, niet als die het gevolg zijn van oorlog of natuurrampen, maar ben gefascineerd als ze veroorzaakt worden door, in dit geval, de heer Wilders. Iedereen was boos en je vroeg je af... lees meer
-
Voor het eindexamen Nederlands moeten leerlingen, geloof ik, ook vragen beantwoorden over een tekst om te zien of ze die goed begrepen hebben. Ik stel me voor dat die tekst gaat over de politieke gebeurtenissen van gisteren en de eerste zin is: “Ineens zitten we tussen de brokst... lees meer