In de jaren zeventig lagen op veel salontafeltjes boeken van Erich Fromm, een Duits-Amerikaanse psycholoog en filosoof die ineens erg populair werd. Beroemd boek: Liefhebben, een kunst en kunde. Alleen al over die titel konden we niet ophouden. We lazen het op volle kra... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Borden
Sommige straatmuzikanten kúnnen het. Hier in de buurt zit vaak een man ineengedoken op een krukje virtuoos te spelen op een snaarinstrument dat op een luit lijkt, maar ook wat van een gitaar heeft. Geen idee waar de man vandaan komt, niet uit Nederland in elk geval. Hij zingt niet. Waarschijnlijk vindt hij dat zijn instrument voldoende zeggingskracht heeft. Is ook zo. Als hij speelt, heeft hij niet in de gaten dat hij zich in een omgeving bevindt, zo gaat hij óp in zijn muziek. Ik gooi altijd wat geld in de omgekeerde pet voor hem, maar ook dat merkt hij niet. Gisteren speelde hij muziek uit de film Zorba de Griek. Ik meen De Dans van Zorba. Waarom ik die kennis opgeslagen heb, weet ik niet, maar ik herinner me dat deze melodie hier enorm beroemd werd door het Trio Hellenique. Er hoorde een dans bij die de Sirtaki heette. We hebben het over 1964, 1965, ik was een jaar of twaalf en zag hoe die vaak op feestjes gedanst werd. Niet de Sirtaki zoals die moest, nee, iedereen deed maar wat en waande zich exotisch bezig. Zelden was het een monter stemmend tafereel. Griekenland kwam hoe dan ook dichterbij, op een andere manier dan nu. Zo hoorden we dat je daar in een restaurant borden kapot mocht gooien als je je op je gemak voelde. En niet een of twee, stápels. Een vriend van mijn ouders deed dat in een Grieks restaurant in Den Bosch. Dat restaurant heette grappig genoeg Zorba. Hij werd door twee kolossale Zorba’s de straat op gemieterd, met een forse rekening erachteraan. Dit veranderde zijn leven een beetje.
Columns
-
-
In mijn kindertijd hielden mijn ouders de boeken over de oorlog een beetje bij me weg. Ik schrijf `een beetje’, want ik zag ze natuurlijk wel staan, hoog in de boekenkast. Ik heb het nu over de tweede helft van de jaren vijftig.
-
Er zijn berichten die ik alleen maar signaleer zonder dat ik me erin verdiep. Dat doe ik niet omdat ik denk: dat zie ik tegen die tijd wel. Wat ik met `tegen die tijd` bedoel, weet ik niet.
-
Zondag zag ik op televisie Mia Nicolai en Dion Cooper op Schiphol. Ze hadden veel bagage bij zich en gingen naar Liverpool om ons land te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Ze zagen er ontspannen uit en dat was maar goed ook, want ze moesten verslaggevers met domme... lees meer
-
Waar ik te weinig bij stil wil blijven staan, is dat alle reclameberichten die ik in mijn mailbox ontvang, mijn eigen schuld zijn. Komt door hoe ik me digitaal gedraag, filmpjes die ik zie, informatie die ik aanvraag. Toverwoord is algoritme. In een groot en voor mij ondoorgrond... lees meer
-
Woord dat ik nog niet heb uitgesproken: spitstarief. Ik hoorde het een paar dagen geleden op de radio. Wordt over enige tijd verhoogd, in de treinen. Duurder dus.
-
Teder moment gisterochtend. Een moeder en jonge zoon hebben hun handel op een oranje laken uitgestald, vooral veel beesten die knuffels heten, maar op het moment dat ze daar liggen natuurlijk geen knuffels meer zijn, gewoon dingen die iets kosten.
-
`We komen straks even wat spulletjes brengen.’
Na zo’n aankondiging probeer ik hartelijk te knikken en ga de gang alvast leeg maken. De kwestie is de vrijmarkt morgen. Op Koningsdag is het in deze buurt drukker dan druk. Het liefst zou ik inpandig blijven, ergens in een sti... lees meer -
Op een bankje bij de voordeur van drie huizen verder zit de laatste weken vaak een vrouw. Ze moet in de tachtig zijn en ziet er als een dáme uit, meestal fleurig gekleed, het soort dame dat je ziet op bijvoorbeeld kunstmarkten in kleine Franse dorpen, wit huis in de buurt met ve... lees meer
-
Zaterdag stond ik al vroeg langs de lijn bij SDZ (Samenspel Doet Zegevieren), een zachte zonnige ochtend, jassen en truien waren niet meer nodig en hingen doelloos over de hekken. De laatste keer dat ik hier een voetbalwedstrijd bijwoonde, was het nog kil en winters, niet lang g... lees meer
-
In de supermarkt sta je in de rij voor de kassa veel meer in het volle leven dan wanneer je contactgestoord bij de zelfscanner in de weer bent. Daar kan trouwens een medewerker naar je toe komen om in je net ingepakte tas twaalf (!) producten te controleren en daarna: `Allemaal... lees meer
-
Lounge is een verwarrend woord. Officiële betekenis is: plek of kamer om tot rust te komen. Daarom staan er ook banken (loungebanken) waarop je kunt liggen. Zitten mag ook.
Grote hotels hebben een lounge. Daar is de balie. De hele dag lopen er mensen heen en weer. Je zit er... lees meer -
Op een boek van mij uit de jaren tachtig van de vorige eeuw, staat op de achterkant een foto van mijn hoofd met een hoed op. Blijkbaar vonden de fotograaf en ik dat weergaloos artistiek, want waarom zou je anders zoiets doen?
Het boek neem ik soms mee wanneer ik ergens moe... lees meer -
Je mag niet zeggen dat je niet van wielrennen houdt, dus houd ik mijn mond. Vind ik erg, zeker in gezelschap van liefhebbers, maar ik kan er niets aan doen. Komt ook doordat er mij iets essentieels ontgaat. Tijdens bijvoorbeeld de Tour lukt het me niet op te slaan hoe het met de... lees meer
-
In een volle trein voel je sterk dat je deel uitmaakt van een gecomprimeerde samenleving in beweging. Dat het erg vol is, zie je niet alleen, het wordt ook bij ieder station omgeroepen: `U merkt dat het een volle trein is’ gevolgd door het verzoek de bagage niet in het gangpad t... lees meer