Eergisteren zette ik het praatprogramma Beau aan, want ik wist dat een deel van de uitzending gewijd zou zijn aan een prominent partijlid van D66 die zijn handen niet thuis had kunnen houden. Sigrid Kaag zou hierover iets verklaren. Gelukkig was ook politiek deskundige Floor Bremer er. Die legt alles immers streng en charmant uit. Ik keek en luisterde aandachtig.
We zeggen vaker tegen elkaar dat het allemaal `wel saai’ is. Omdat er niets, bijna niets mag. Tijdens de eerste lockdown leek het alsof we daar minder last van hadden, maar toen was het nog nieuw. We hadden onze handen vol aan het bedenken van oplossingen. Nu heeft de overheid ons gedwongen eraan gewend te zijn. Of de overheid, ik moet het anders zeggen: de omgang van de overheid met het virus, dat door minister Hugo heel menselijk wordt gemaakt. Hij zegt bijvoorbeeld te hopen dat het virus geen feestdagen heeft. Een keuze, deze benadering.
Handig ben ik niet. Praktisch handig, bedoel ik. Komt deels door mijn moeder. Zij was gewend aan mijn vader die ook niet handig was. Daarom zag ze liever niet dat hij een kleinigheidje repareerde. Toen ik opgroeide en er iets kapot ging, pakte ze het snel uit mijn handen, bang dat ik het nog kapotter maakte. Gebeurde allemaal uitermate charmant, maar je werd er niet handiger van. Als je die vaardigheid niet ontwikkelt, gaat die een sluimerend bestaan leiden. Mijn intimi zijn er aan gewend, zuchten soms demonstratief, maar maken er verder geen punt van.
Zo nu en dan hoor je dat agenten door supermarkten patrouilleren om mensen die geen mondkapje dragen, op de bon te slingeren. Ik heb hier al eens bekend dat ik het niet erg vind om vanwege een kleine overtreding te worden bekeurd. Graag als wielrijder. Zonde van het geld, dat wel, maar het gesprek eromheen doet me goed, wat al begint met de vraag: “U begrijpt waarom we u aanhouden?” Meestal weet ik dat, maar als ik dat zeg, zijn we zo klaar, en misschien is dat ook voor de agenten een wat slappe gang van zaken. Daarom antwoord ik dat ik geen idee heb.
Zo nu en dan hoor je dat agenten door supermarkten patrouilleren om mensen die geen mondkapje dragen, op de bon te slingeren. Ik heb hier al eens bekend dat ik het niet erg vind om vanwege een kleine overtreding te worden bekeurd. Graag als wielrijder. Zonde van het geld, dat wel, maar het gesprek eromheen doet me goed, wat al begint met de vraag: “U begrijpt waarom we u aanhouden?” Meestal weet ik dat, maar als ik dat zeg, zijn we zo klaar, en misschien is dat ook voor de agenten een wat slappe gang van zaken. Daarom antwoord ik dat ik geen idee heb.
“Hoe gaat het?” vroeg mijn zusje toen ze me veertig jaar geleden op 9 december belde om me te feliciteren me mijn verjaardag. Ze was er érg vroeg bij, ik wist nog niet hoe het met me ging en vond het trouwens raar dat ze dat vroeg, want dat vroeg ze nooit. “Hoezo?” vroeg ik slap.
Gisterochtend omarmde ik een herinnering die ik had weggestopt. Kindertijd, Nijmegen, 6 december, ook een zondagmorgen, de cadeaus stonden rond de kachel. Hoe oud ik was, weet ik even niet, maar wel dat ik niet meer geloofde in Sinterklaas. Mijn zusje wel en voor haar speelde ik het mooie spel mee. Mijn jongste zusje was er nog niet.
Zin in een ouderwetse sinterklaascolumn, want het blijft een magische dag, 5 december. Of magisch de juiste typering is, weet ik niet, ik heb zo gauw niet iets anders paraat.
In het rijtje mogelijkheden voor kerstgezelligheid zie ik ook staan de buitenlunch. Ik lees hier en daar uitgewerkte plannen: hoge tafels, terrasverwarming, overdekkingen. Goed bedoeld is het, veel mensen willen toch iets aan Kerstmis doen en blijkbaar lukt dat niet in klein gezelschap. Er zijn ook camperbezitters die met hun campers in een kring gaan staan, vuurtje in het midden, klaar is kerst. En dan natuurlijk ook een buitenlunch of buitendiner.
Helaas heb ik vaak last van schaamte, geen zware, lichte. Vooral in het openbare leven. Voorbeeld: op de groente- en fruitafdeling van de supermarkt zoek ik naar kaki’s. Niet iets wat ik dagelijks koop en ik weet even niet wat een kaki ook alweer is. Maar ja, staat op het boodschappenlijstje.
