Overleven op een verlaten eiland. Soms vraag ik me af hoe dat is, wat vooral komt doordat ik dan naar een verlaten eiland verlang. Ik wil zoveel mogelijk meemaken in mijn leven, dat is het ook. De lijst van dingen die ik nog wil meemaken is iets kleiner dan twintig jaar geleden. Maar een verlaten eiland staat er nog steeds op. Wel graag mooi weer.
In mijn lagere schooljaren, niet zo lang geleden, maakte ik drie klassen een jongen mee van wie iedereen ontzettend gespannen werd, ook de onderwijzer. Hij was agressief, maakte veel lawaai en zocht bijna voortdurend ruzie. We waren bang voor hem en niemand vond het kinderachtig dat toe te geven.
In veel praatprogramma’s zijn vaste gasten. Misschien zit daar een gedachte achter: kijkers weten dan waar ze aan toe zijn. Sommige vaste gasten zijn meer vaste gast dan andere vaste gasten. Denk bijvoorbeeld aan Martijn Koning, sympathiek hoofd, stevige kaken, cabaretier. Ik kijk niet voortdurend naar praatprogramma’s, maar toch zie ik hem heel vaak. Heb er verder geen last van, maar vraag me wel af: waarom?
Sinds de straat hier autovrij is, zie ik de wijkagent nooit meer. Misschien toeval, kan ook zijn dat hij denkt: in zo’n straat loopt alles vast op rolletjes. Is ook zo, in onze autovrije straat gebeurt nauwelijks iets meer, wat voor- en nadelen heeft. Nu de overheid wil dat we binnen blijven, is zo’n straat wel zo makkelijk. Als je naar buiten kijkt, ben je nooit bang dat je iets mist. En je hoeft je auto ook niet in de gaten te houden, want die staat ergens anders, ver weg, best een eindje lopen, wat uiteraard goed is voor je conditie.
Toen ik zondag hoorde dat Sean Connery (90) in zijn slaap overleden was in zijn huis op de Bahama’s, dacht ik meteen dat ik dat ook wel wilde, in mijn slaap overlijden op de Bahama’s. Zijn wens was, las ik: zonder gedoe heengaan. Mooi. Natuurlijk dacht ik ook aan de eerste James Bondfilm die ik zag: Thunderball. In december 1965, ik was net 13, de film was voor `boven de 18’, wat het bioscoopbezoek extra spannend maakte.
Dan loop ik dus met de buurman door de buurt, zomaar, om er even uit te zijn. Natuurlijk houden we de anderhalve meter afstand sterk in de gaten. We voeren een levendig gesprek. We hebben het over de verkiezingen in de Verenigde Staten. Ik citeer een vrouw uit Florida die zei dat ze hoopte dat het fatsoen weer terugkeerde in het Witte Huis, een uitspraak die alles wat belangrijk is, haarscherp samenvat. Fatsoen keert echter niet vanzelfsprekend terug. Daar moet je moeite voor doen. Zo’n gesprek dus.
Wie kent het niet, een belangrijk telefoontje verwachten waarvan het onduidelijk is wanneer het komt? Je moet de hele dag bereikbaar zijn. Vaak gaat het om telefoontjes uit de medische wereld. Dat er geen tijdstip valt af te spreken, is begrijpelijk, maar toch. Ik kom dan tot weinig en ga zo min mogelijk de deur uit, want ik wil niet gebeld worden terwijl ik in de supermarkt voor de vis sta. Kan wel, maar dan zie ik ook de hele tijd die vis.
Een paar minuten daarvoor had ik een cracker met pindakaas (met stukjes noot) gegeten, héérlijk. Daarom reageerde ik waarschijnlijk wat aarzelend toen de vriendelijke vrouw zei dat ik meteen terecht kon. Ik belde haar omdat ik vermoedde dat ik op corona getest moest worden. Ze vroeg wat de klachten waren en als ik die dan moet formuleren, besef ik sterk dat ik het helemaal niet graag over klachten heb. Wanneer ik tegenover mijn huisarts zit, heb ik dat ook.
Verkiezingsdag lijkt nog ver weg en dat is ook zo. Voor die tijd is er nogal wat aan de hand, verscherpte maatregelen, nauwelijks pakjesavond, uiterst sobere kerstdagen, een vuurwerkloze jaarwisseling. En er gaat nog veel meer niet door. En daarna is het pas half maart.
Nee, dan Angela Merkel. Die zegt tegen haar landgenoten dat Kerstmis gewoon doorgaat, MITS iedereen zich goed gedraagt. En waarschijnlijk doet iedereen dat dan ook. Kerstmis is een beloning, ook een compliment. Hier lukt dat niet, denk ik. Als wij iets willen, moet het er meteen zijn, hoe dan ook.
