De Gelderlander

Als iemand belooft voor `rust in de tent’ te zorgen, is waakzaamheid geboden. Je noemt een plek of een organisatie niet voor niets `een tent’. Op een kampeerterrein of in de stilte van de vrije natuur is een tent een voorziening die veel mensen ontspanning biedt (om heel veel redenen mij niet), maar daarbuiten in het geheel niet. `Tent’ wordt altijd fel en grijnzend uitgesproken: tènt. Het gaat niet om de tent als tent, maar om wie zich in die tent ophouden.

Soms zegt iemand iets tegen je dat hartstikke waar is, terwijl je het niet per se wilt horen. Hoe ga je daarmee om? Gisteren begon het met de verwarmingsketel. Toen die 4 jaar geleden werd geplaatst, zei de installateur dat het de Rolls-Royce onder de verwarmingsketels was. Van die typering was ik erg onder de indruk.
Van Roll-Royces heb ik geen verstand, van verwarmingsketels ook niet, het enige wat ik weet is dat de onze er om de haverklap mee stopt. Gevoelige voorziening, denk ik. Daarom was de installateur er gisteren. Met een collega. 

Was het niet van plan en misschien had ik het wel van plan moeten zijn, maar ik was het niet en waarom niet kan ik niet zeggen. Maar toch deed ik het! Maandag naar het eerste Sinterklaasjournaal kijken! Natuurlijk omdat ik Dieuwertje Blok graag zie. Ik vind haar enorm geruststellend en voor mij mag ze alle journaals presenteren. Er is niemand die het grote en kleine nieuws zó innig kan delen. Als iets erg is, vindt ze het namens ons écht erg en een mooi en leuk bericht maakt ze nog mooier en leuker. 

Tot vlak voor haar dood zei mijn moeder vaak tegen me: “Doe wel verstandig, jongen.” Nu zij het niet meer zegt, zeg ik het een paar keer per dag tegen mezelf: “Doe wel verstandig, jongen.” Er is vaak aanleiding toe, soms een ingewikkelde, meestal een simpele. 

Nog niet zo lang geleden dacht ik aan het begin van een week als deze: ha, eindelijk weer de Sinterklaastijd! Misschien had ik zelfs zo’n Sinterklaas bij de blokkeerfriezen grappig gevonden. Op de radio hoor ik hem raar knauwen en ik begreep dat hij op klompen liep. En ik herinnerde me dat ik altijd geïnteresseerd was in sinterklazen met wie iets mis was. Heb er vaak over geschreven. Uiteraard vertoont internet hilarische filmpjes, maar ik heb het nu over situaties die je niet met iedereen hoefde te delen. Sinterklaas die met Piet in een steegje fel staat te ruziën.

Natuurlijk koop ik de heruitgave van het witte album van The Beatles, The White Album, vijftig jaar geleden verschenen, en nu in een versie die de opnamen van toen het meest recht doen. Dat laatste heb ik van horen zeggen, ik moet nog luisteren. 
Volgens mij was het vijftig jaar geleden een zaterdagmiddag toen ik op mijn kamer voor de radio zat. De dubbelelpee (dat is het woord) werd in zijn gehéél gedraaid. Zo herinner ik het me, ik weet niet zeker of ik die herinnering moet vertrouwen, want daarvoor was ik die novembermiddag te gespannen. 

Weten we nog wanneer Halbe Zijlstra de politiek moest verlaten? En waarom ook alweer? Dat laatste herinner ik me nog maar vaag. Iets mooier gemaakt dan het was, leugentje. Maar wanneer? Ik dacht dat het lang geleden was, ergens vorig jaar. Is niet zo, begin dit jaar. 

Gelukkig vindt 90 procent van het Nederlandse volk dat het echt niet kan, filmen bij ongelukken. Ik had verwacht dat minder mensen er een punt van maakten en moet uitkijken dat ik in sommige opzichten niet al te pessimistisch word.

Dat ik ineenkrimp, is te veel gezegd, maar ik heb het er niet zo op als iemand zegt naar Appie te gaan, in plaats van naar Albert Heijn. Bieb vind ik ook moeilijk, maar dat komt omdat ik bibliotheek een mooi woord vind. De apotheek wordt nooit apo: `Even een zalfje halen bij de apo.’ Mag waarschijnlijk niet van ons ontzag voor de gezondheidszorg, hoewel een psychiater in sommige gesprekken psieg heet: `Heb jij eigenlijk een beetje leuke psieg?’ Ik wil niet zeggen: `Jongens, als het zover is, dan graag het crema.’

Hij was er altijd ineens, een man, nooit een vrouw. De meester zei: “Nu allemaal naar buiten voor de foto!” Dan liepen we de klas uit, blij dat er iets anders gebeurde dan tijdens de rest van de schooldag. Even niet opletten en netjes zitten (want dat moest enorm: netjes zitten), nee, naar de speelplaats, waar een smalle bank uit de gymzaal stond. Daarop ging een deel van de klas zitten, de rest stelde zich erachter op, de leerkracht stond links of rechts van de groep. De fotografen die ik me herinner, waren wat treurig mannen, behept met een ijle weerzin tegen kinderen.