Weer een tijdperk dat is afgesloten. Zeggen we vaak over tijdperken, maar er zijn er ook veel. Nu een vol legendarische namen, allemaal verbonden met tragiek en schandalen, ook onvoorstelbaar geluk, maar vooral verwoestende relaties en veel schemerige incidenten, Romy Schneider, de zangeres Dalida, Nathalie Delon, Mireille Darc, de lang piepjong gebleven Jane Birkin. Ja, de Franse acteur Alain Delon is gisteren overleden, 88 jaar. Je moet er meteen bij zeggen: getrouwd geweest met de Nederlandse Rosalie van Breemen, maar liefst 31 jaar, lang voor Alain Delon.
Een vrolijke foto die je bijblijft. Dinsdag kwam die ons onder ogen: al die blije en trotse Olympische sporters op het bordes van het paleis rond de lachende koning en de koningin. We herinneren ons een andere foto, ook op dat bordes gemaakt, niet zo lang geleden: het nieuwe kabinet met die doodlopende uitstraling. Foto ging naadloos over in dat beschamende Kamerdebat en daarna werd het zomer of wat op een zomer leek.
Zal vast bij de woorden van het jaar 2024 gaan horen: treinrukker. Ik reis vaak per trein, maar ik heb er nog nooit een gezien. Kan zijn dat ik niet goed heb opgelet, meestal zit ik te lezen of staar ik naar buiten, diep in gedachten verzonken. Ben trouwens blij dat ik dat er nog niet mee ben geconfronteerd, want ik zal het een allesbehalve fascinerend tafereel vinden. Ik kan best avontuurlijk denken, maar hier ontgaat me wat er aantrekkelijk aan is. Voor de treinrukker zelf dus. Ja, je moet het uitdagend vinden mensen met je gedrag lastig te vallen.
Wat me tegenstaat, is in een ziekenhuis in het restaurant te gaan zitten. Of restaurant, groot woord: restauratie. Liefst wil ik meteen weg uit het gebouw. Er wordt daar prachtig werk verricht, ik heb er grote bewondering voor, maar alles benauwt me, zeker het vooruitzicht dat ik daar zelf komt te liggen, wat natuurlijk niet zeker is, maar wel enorm mogelijk.
Het hoort bij de zomer: op een bevriend huis passen. Niet zozeer op het huis, maar op wat daarin of daaromheen leeft, planten en vooral de poes. En natuurlijk van de kranten een stapeltje maken en de post ordenen, als daar sprake van is.
Aan de tips die we krijgen om ons te wapenen tegen de hitte, voeg ik graag toe dat het ook helpt als we denken aan de natte, kille eerste helft van het jaar, toen we haast niet konden ophouden daarover te klagen. En hoe we verlangden naar `een echte zomer’. We werden een paar keer per dag enorm nat en overal waar we kwamen rook het naar regenjassen en sjaals die over de verwarming lagen te drogen. Je wist ook niet meer hoe je moest reageren als je een van je buren tegenkwam die op volle kracht over het weer begon te praten.
Nog niet zo lang geleden inspireerden grote sportevenementen me meestal meer aan sport te gaan doen en dat deed ik ook, maar altijd te kort, omdat ik vond dat ik het ineens weer te druk had met allerlei andere bezigheden. Nu ik dit noteer, weet ik zeker dat ik het allemaal beter had moeten organiseren, prioriteiten stellen, maar ik heb sterk het gevoel dat het daarvoor nu te laat is, zeker wanneer het over sport gaat.
Genieten! We kunnen veel leren van de sporters van de Olympische Spelen. Omgang met verlies en frustraties, vriendschap, solidariteit, over grenzen heen durven gaan en dat ook hartstochtelijk graag willen, consequente concentratie en genieten. Dat laatste hoorde ik nog nooit zo vaak als de afgelopen weken. In ieder gesprekje voor of na een prestatie, wat die ook heeft opgeleverd, zegt de sporter vooral te willen genieten. Coaches en familie dringen daar ook op aan: “Ga ervan genieten!” Of: “Ik hoop dat je er in ieder geval van genoten hebt.”
Ben de kernproblematiek beetje kwijt, maar was er kort geleden niet weer druktemakerij over sommige leden van het Koninklijk Huis. Dat moest worden voorkomen dat ze ergens een mening over ventileerden? Dat premier Rutte hen al die jaren lekker hun gang had laten gaan, maar dat de nieuwe premier voor veel gedrag een stokje moest steken? Zoiets toch? Het fijne weet ik er niet meer van, wel dat ik dacht: laat die mensen toch.
Nijmeegse psychologen deden een onderzoek waarvan ik de conclusies niet helemaal begrijp, terwijl ik die in principe interessant vind, maar ik moet er behoorlijk over nadenken en daar heb ik met dit zomerse weer niet volop zin in. En dáár gaat het onderzoek juist over! We houden er niet zo van onze hersens te laten kraken, maar als we na een tijdje vaststellen dat het zin heeft gehad, vinden we het minder erg. Ik vat het nu kort door de bocht samen, maar iedere samenvatting is kort door de bocht.
