Op de Nederlandse televisie is de zomer al begonnen en die duurt nog een kwartaal, maar voor mij is het pas zover na de tennisfinales op Ronald Garros, zaterdagmiddag Gauff tegen Sabalenka, zondag Alcaraz-Sinner. Bij die laatste wedstrijd wist je na een uur of drie, op het puntje van de bank, dat je in een historische gebeurtenis verzeild was geraakt. We kunnen ons gelukkig prijzen met commentator Marcella Mesker. Behalve dat ze precies weet wanneer ze iets moet toevoegen aan wat we zien, kent ze het spel door en door en leer je als kijker veel van haar.
Graag zorg ik voor kleine sensaties waarvan de betekenis nauwelijks uit te leggen valt. De aantrekkelijkheid ervan ook niet. Gisterochtend ging ik bijvoorbeeld naar het station van mijn woonplaats om daar een tijdje op het perron te staan. Ik hoefde helemaal niet met de trein, maar als dat wel zo was geweest, had het niet gekund, want er reden geen treinen. Dat wist ik, ik was er eerder deze week al voor gewaarschuwd.
“Je reist toch wel via Frankfurt?” Of: “Je kiest natuurlijk voor Apple.” Of: “Ik neem aan dat je het nu eindelijk tijd vindt voor…” En dan komt er iets waarvoor ik eindelijk tijd moet vinden. Altijd voel ik verzet als iemand vindt dat ik iets moet doen wat ik helemaal niet van plan ben te doen, niet uit principe, maar omdat het niet `in mijn systeem’ zit. Wat mijn systeem precies behelst, zou ik niet kunnen zeggen, maar het is er wel, daarvan ben ik me bewust.
Dinsdagmiddag zat ik natuurlijk aan de radio gekluisterd. Ik houd niet van alle crisisomstandigheden, niet als die het gevolg zijn van oorlog of natuurrampen, maar ben gefascineerd als ze veroorzaakt worden door, in dit geval, de heer Wilders. Iedereen was boos en je vroeg je af waarom ze dat niet eerder waren. Ik bedoel: als je voortdurend naar de pijpen moet dansen van een schaduwpremier, komt er toch een moment waarop je brandend geïrriteerd raakt, maar ja, het pluche was net behaaglijk genoeg.
Voor het eindexamen Nederlands moeten leerlingen, geloof ik, ook vragen beantwoorden over een tekst om te zien of ze die goed begrepen hebben. Ik stel me voor dat die tekst gaat over de politieke gebeurtenissen van gisteren en de eerste zin is: “Ineens zitten we tussen de brokstukken van een faliekante mislukking.” De vraag: wat is er fout in deze zin? Of het precies zo gaat bij dat schriftelijk examen, weet ik niet, gelukkig niet, maar ik stel het me dus alleen maar voor. Goed, ik moet die vraag beantwoorden en schrijf op: het woord `ineens’.
Gisteren begon de Week van de Mentale Gezondheid. Ik moet nog naar de juiste instelling zoeken. Bestaat er ook een Week van de Fysieke Gezondheid? Vast, er zijn weken voor alles wat van belang is. Misschien dom, maar de Fysieke Gezondheid vind ik wat concreter wanneer het om de aanpak ervan gaat. Voorbeeldje: je stelt overgewicht vast. Had je eerder kunnen doen, maar in zo’n Week druk je jezelf sterk met de neus op de feiten. Je besluit er iets aan te doen, in ieder geval die Week. Helder.
Soms is het nuttig jezelf hardop toe te spreken. Niet alleen in gedachten, nee, je moet het goed horen. “Stel je niet aan.” “Zou je daar onderhand niet eens mee ophouden?” “ Moet dat ook nog?” Dat soort zinnetjes. Een belangrijke is: “Waarom zou je dat doen?” Je spreekt je dan eigenlijk niet toe, maar stelt hardop een vraag, maar die heeft enorm te maken met jezelf toespreken.
De woordspelingen komen hard aan, maar het doel heiligt de middelen. Ik heb het over twee studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen die tegroetbonnen uitdelen. Zo willen ze stimuleren dat mensen elkaar op straat weer wat vaker groeten. Van alles wat de samenleving vriendelijker kan maken, ben ik een groot voorstander. De studenten noemen een groetgraag iemand een groetzak. Als ik mag kiezen tussen tegroetbon en groetzak, dan maar de bon. Hun initiatief moeten we omhelzen, dwars door de woordspelingen heen.
Hééft wat even zeer concreet middelpunt te zijn van een zorgzame samenleving. Moest er wel wat voor doen: aangereden worden door een scooter. Ik zat op de fiets en kwam van rechts, maar dat laatste zegt niet zo veel. De scooter reed hard, maar dat doen alle scooters. Was mijn tweede aanrijding als fietser. De eerste keer vloog ik door de lucht en dat duurde best lang, ik bedoel dat ik de plek zág waar ik terecht zou komen, tussen een stuk of tien kwetterende Italiaanse toeristen.
“O jongens, daar is Thomas. Die legt het allemaal uit.” Bedrukkende aankondiging. Wat is de kwestie? Christelijke feestdagen! In mijn familie waarvan ik de koude kant ben, wordt er met vraagtekens tegenaan gekeken en ik, met mijn degelijke rooms-katholieke opvoeding, ben een man met antwoorden. Vind ik niet erg, heb goede herinneringen aan die opvoeding en nam er ook veel van mee. Daarom doe ik over christelijke feestdagen helemaal niet raar en afstandelijk.
