De Gelderlander

“Roestik, Thomasj, roestik!” Dat zijn altijd de eerste woorden van de Braziliaanse klusjesman. Als ik hem bel of in de deuropening spreek, voel ik meestal lichte paniek: er is iets wat ik niet kan oplossen, maar hij wel. Hij lost alles op, mits hij daar tijd voor heeft, en dat laatste is een probleem.

In een televisieprogramma over de formatie, of hoe je die gang van zaken wilt noemen, zag ik de heer Roemer lopen. Zijn tred was nukkig en hij zag er neerslachtig uit. Hij zei: “Nu gaat een bankier een regering vormen” en daarna volgde er nog wat, maar dat kon ik niet goed verstaan. Waarschijnlijk was het iets als `mooie boel’, want het is duidelijk dat de heer Roemer dat vond of vanuit zijn achtergrond moest vinden, mooie boel.

Gisteren las ik een artikel over moeilijke eters. Ging over kinderen. Dat het geen zin heeft krachtige maatregelen te nemen wanneer een kind niet alles eet wat opvoeders willen. Is allemaal onderzocht en de uitkomst is dat het in de meeste gevallen vanzelf goed komt. Het laatste is maar hoe je het bekijkt.

Zes dagen per jaar geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. Ik ben geen leraar, maar verheug me altijd op die korte periode. Met ongeveer tien studenten ben ik bezig met het schrijven van teksten en hoe je die brengt.
Voor de eerste lesdag vraag ik hun iets mee te brengen wat inspirerend voor hen was, lang voordat ze aan de opleiding begonnen. Ik bedoel het moment dat ze dachten: dat wil ik ook! Kan een boek zijn, een film, een liedje, een toneelstuk, van alles. Van dat moment moeten ze iets meebrengen.

Er is altijd wel iemand in mijn nabije omgeving die aan yoga doet. Raar dat we het er nooit over hebben, wat misschien ook komt doordat ik nooit iets van de gevolgen merk. Maar het kan dat iedereen de gevolgen lekker voor zichzelf houdt. Tegen mij is nog nooit gezegd: “Jij zou eens aan yoga moeten doen.” Ook niet door beoefenaars van yoga. Daaruit heb ik de laffe conclusie getrokken dat het niets voor mij is.

Van het tafereel dat `Formeren is dineren’ heet, zag ik een paar foto’s die ik aandachtig bekeken heb. De vastberaden uitspraak dat formeren dineren is, komt van Alexander Pechtold. Zijn nieuwe compagnon Gert-Jan Segers noemt het anders: “Het is altijd goed om elkaar eventjes in de ogen te kijken.” Blijkbaar was dat er al enige tijd niet van gekomen. Eventjes is een verkleinwoord van even en even duurt al niet zo lang, eventjes moet een fractie van een seconde zijn. Gert-Jan Segers klinkt dus ook vastberaden.

De nieuwe postzegels al gezien? Tien postzegels met per zegel één Nederlandse lekkernij? Ik wel. Ik ging meteen na of ik ze weleens gegeten had. De meeste wel, de Bossche Bol bijvoorbeeld en de onvermijdelijke Limburgse vlaai natuurlijk ook. Drie niet: Groningse eierbal, Drents kniepertie en Tielse kermiskoek.

Het wordt vaak `een klik’ genoemd. Je ontmoet iemand, meestal toevallig, en denkt verrast: ja! Het kan het begin zijn van een vriendschap, een passie, een prachtige zakelijke relatie. Soms is het een kwestie van een paar seconden. Vandaar ook klik.

Met ingehouden adem lees ik over de obstakelraces die steeds populairder worden. Dat er een dode bij viel, tien dagen geleden, verbaast me niets, want wat je als deelnemer moet presteren, grenst aan het onmogelijke, meen ik, maar ik ben geen partij meer. Lange tijd in mijn leven liep ik drie keer per week ruim een uur hard, bij voorkeur in de vroege ochtend, graag langs de rivier in het prille daglicht, soms ook over trajecten die speciaal voor sportieve mensen waren aan gelegd. Er stonden apparaten waaraan je wat oefeningen kon doen en daarna rende je weer verder.

Misschien moeten parlementaire journalisten onderling afspreken: we doen er een tijdje niets meer aan, laat ze zélf maar bellen, als een goed gesprek niet alleen een goed gesprek is, maar ook iets oplevert.