De Gelderlander

Eindje verder in de straat stopt een busje. Lezers van deze column weten dat ik gefascineerd kan zijn door wat er op het busje staat. De tekst, bedoel ik, de reclame voor het bedrijf waar het busje vandaan komt. 

Dat schraalhans keukenmeester is, heb ik nog nooit opgeschreven, waarschijnlijk omdat schraalhans helemaal geen woord voor mij is. Schraalhans is keukenmeester in de geefwereld, begrijp ik. Term kende ik niet, geefwereld. Mooier woord dan schraalhans, de wereld zou een geefwereld moeten zijn. Maar het gaat niet goed in die geefwereld. Er is sprake van een sluipende crisis, want we geven minder makkelijk. 

Bescheiden nieuws dat even blijft hangen: op sommige politieafdelingen is het zo dat als je goed presteert, je een klein cadeautje krijgt. Dat ligt dan ineens op je bureau. Niet duidelijk van wie het is. Ja, van een collega, maar wie, dat is geheim. Hij of zij is niet voor niets een `secret agent’, echt waar. Als ik zoiets lees, denk ik eerst: hoe bestaat het? Maar meteen daarna denk ik: het bestaat en dat zal niet voor niets zijn. Daarom alsjeblieft geen flauwe grapjes. Als ik me even op de situatie concentreer, is die zelfs innemend.

Eens per jaar komen we bij elkaar, een groep vrienden en vriendinnen uit de middelbare schooltijd, inmiddels ongeveer veertig jaar geleden. We doen dat de laatste vier jaar. We gingen destijds allemaal andere kanten op, het leven dat we zo intens gedeeld hadden was voorbij, zo gaat dat nu eenmaal, maar ineens waren we allemaal veel ouder en werd het een goede gedachte uit te wisselen wat het allemaal was, toen en later, hoe het met ons gegaan is en gaat.

Rond deze tijd, nee, nog iets later, kocht of kreeg ik vroeger de agenda voor het nieuwe jaar, bijna te gloednieuw om aan te pakken. Dat laatste zeg ik omdat ik er voorzichtig mee omging. Zodra ik mijn naam en adres voorin had geschreven, in mijn keurigste handschrift, was het nieuwe jaar al een beetje aan de gang en dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Maar als de bomen helemaal kaal waren, moest de agenda eraan geloven. En met de agenda ik ook, want er kwam weer een nieuw jaar in je leven, terwijl je zin had in het oude nog veel te doen.

In Den Haag begint er veel. Nu het gevecht tegen de afvalhufter. Nou ja, gevecht, dat is het ook weer niet: corrigerende maatregelen. Zoiets. De term `afvalhufter’ ken ik niet, maar ik weet wie er bedoeld worden, mensen die overal hun rotzooi achterlaten. 

Is lekker iets te beloven terwijl je zeker weet dat het je geen enkele moeite kost je aan die belofte te houden. Ik heb dat sterk nu ik in alle kranten berichten lees over de intocht van Sinterklaas in Apeldoorn. En natuurlijk over de Pieten. Daarover ga ik het dus nooit meer hebben, over die Pieten. Geen woord. Columnisten moeten dat, geloof ik. Maar ik niet, want ik moet niks. Sinterklaas zelf schiet er dan ook bij in en misschien ga ik dat jammer vinden. Weet ik nog niet. Laat het eerst maar eens volop herfst worden.

Klein bericht, maar ik denk er lang over na. Kort samengevat: trein in Rotterdam stilgezet, vrouw in nikab, conducteur kan niet vaststellen of haar vervoersbewijs geldig is (vanwege onduidelijke identiteit), politie erbij, kwestie wordt opgelost, na enig gedoe. Vertraging: 20 minuten. 

Een rond hoofd is het beste hoofd voor een hoed. Hoedenhoofd heet zo’n hoofd dan ook, helder. Maar ja, wat is rond? 

Paar dagen bracht ik door in de stilte van Zeeuws Vlaanderen. Klein huisje in het midden van nergens. Kan dat nog in Nederland? Haast niet, maar toch wel bijna. Tussen akkers en velden, koolzaad, in het vlakke land, door Jacques Brel bezongen, hoge hemel. En vooral die stilte. Als het stil is, zeggen we daar vaak iets van, bijvoorbeeld dat het stil is. Het is net alsof we dat móeten zeggen. Waarschijnlijk is het door de verbazing over die stilte. Of opluchting. Of omdat we het bijna nooit kunnen zeggen, althans binnen onze landsgrenzen.