Zeezout, mooi woord. In zo´n glazen potje. Je moet aan de dop draaien, dan komt het eruit. Ik zoek ernaar in de supermarkt. Volgens mij sta ik voor de juiste schappen. Mensen die met mij om moeten gaan, zeggen dat ik er niet sterk in ben, in iets zoeken. Ja, denk ik dan altijd, als je het meteen vindt, kun je het nauwelijks zoeken noemen. Ik zie het zeezout niet, loop een eindje terug en benader het rek van de andere kant. Soms helpt dat. Nu niet.
In sommige media wordt het een dans genoemd. Dan bedoelen ze de pogingen een coalitie te vormen: “De dans is begonnen.” Misschien is de dynamiek vergelijkbaar, maar erg prettig om naar te kijken is het niet.
Bij de pinautomaat in de supermarkt wacht ik op mijn beurt achter een man aan wie te zien is dat die er lang over gaat doen. Kwetsbare groep. Geeft niets, ik mijmer van harte over de foto van Sigrid Kaag waarop ze juichend op een partijtafel staat, beetje dansend, opgelucht en stralend.
Zo, nu weer de orde van de dag, ben je geneigd te denken. Bijvoorbeeld even geen lijsttrekkers meer. Ze zijn er nog wel, maar niet voortdurend. Van de andere kant wist je natuurlijk wél wat er aan de hand was, verkiezingen dus. En nu is er weer een orde van de dag waarmee we nauwelijks uit de voeten kunnen, de vreemde tussentijd met een horizon waarover nauwelijks iets te zeggen valt.
Voor het eerst in mijn leven maak ik vandaag niet mijn wandeling vol landsbelang naar het stemlokaal. Ben niet thuis en mijn buurman stemt namens mij, op de partij van mijn voorkeur uiteraard, op nummer 2 van de lijst. Sinds onze lagere schooljaren zijn we al vrienden, ik vertrouw hem door en door. Maar ik weet ook dat hij altijd een beetje voor me wil zorgen. Daarom zou het best kunnen dat hij in het stemhokje denkt: nee, voor zijn en ons aller bestwil kies ik toch voor een partij die meer hout snijdt. Misschien denkt hij er wel bij: later zal hij me dankbaar zijn!
Mooie reeks in deze krant, de geboortegrond van een lijsttrekker. Gisteren Lilianne Ploumen en we gingen mee naar de rand van Maastricht. Paar minuten kan ik kijken naar de foto van een weg net buiten de bebouwde kom, naar de heuvels in de omgeving. Het is duidelijk herfst, maar er blijft genoeg over van het Limburgse licht dat een beetje lijkt op dat van Nijmegen, maar net niet helemaal. Als schrijver moet je zo min mogelijk schrijven dat iets onbeschrijflijk is, maar soms kan het niet anders. Bijvoorbeeld wanneer het gaat om de kalme helderheid van dat Limburgse licht.
Waarschijnlijk verzucht ik het iedere keer, maar nog nooit in mijn lange bestaan als democraat ben ik zo zwevend geweest. Omdat ik niet thuis ben, heb ik mijn bevriende buurman gemachtigd namens mij te stemmen. Uiteraard heb ik een partij genoemd en een naam. Ik zeg het van harte: ik kies voor een vrouw. Volgens mij kán ik niet anders.
Paar weken geleden werd er in het showprogramma Matthijs gaat door vooruitgeblikt op de komende zomer. Met vrolijke zang. Die zomer wordt immers geen gewone zomer, maar een nieuwe Summer of Love, vergelijkbaar met legendarische Summer of Love in 1967, toen iedereen op volle kracht ging geloven in een nieuwe tijd. Goed idee van Matthijs van Nieuwkerk en zijn team, maar wat ik helemaal niet van me gewend ben, gebeurde toch. Ik dacht: even afwachten maar.
Afgelopen jaar niet, maar daarvoor, in de andere tijd, trad ik weleens op in een theater of bibliotheek, op een literair evenement. Kwam meestal neer op voorlezen uit een van mijn boeken. Daarvoor was er dan een kort of lang gesprek waarin ik onder meer moest uitleggen waarover dat boek ging. Vind ik altijd een moeilijke kwestie, want ik heb al zo mijn best gedaan het allemaal op te schrijven. Toch verlang ik terug naar die dagen en avonden.
Te weinig staan we erbij stil dat iets is uitgevonden voordat we het de normaalste zaak van de wereld vinden, een voorwerp, een apparaat. Dat er iemand jarenlang dagdromend heeft gedacht aan een voorziening die het leven makkelijker of fascinerender maakte, en ineens was er een lichtgevend moment: nu heb ik het.
