Het is echt niet nodig alles te begrijpen. Dat besefte ik gisteren weer toen ik in deze krant las over het beleid van de NPO, een gesprek met directeur video Frans Klein. Toen ik het uit had en tijdje naar buiten had gekeken zonder iets te zien, merkte ik dat er twee dingen waren blijven hangen. Het eerste: de houdbaarheid van mensen. Ging over het nieuwe praatprogramma van Khalid Kasem en Sophie Hilbrand. Hun voorgangers bleken niet houdbaar, maar zij wel. Is investeringsbeleid.
Graag ben ik van veel op de hoogte. Niet meer van zoveel mogelijk. Ineens kan ik enorm klaar zijn met berichten over sommige gebeurtenissen. Ik hoef bijvoorbeeld even niets meer te weten over de kabinetsformatie. Te vaak hoorden we dat ze `er nog niet uit zijn’ en dat ze `er helaas niets over kunnen zeggen’. Waarom zou ik me daarmee bezig willen houden? Ander voorbeeld: Zandvoort. Vanaf het begin wilde ik het al het liefst aan me voorbij laten gaan, maar ja, nationaal belang, je kunt je niet permitteren onder een steen te leven.
Uiteraard is erover vergaderd: wat doen we met het jubileum van 2 voor 12? Duurde een tijdje, maar toen kwam iemand op het idee Bekende Nederlanders als kandidaten te vragen. Iedereen aan tafel keek opgelucht: briljant voorstel.
Paar keer per week denk ik: “Wat is alles toch goed georganiseerd!” En dan bedoel ik: in dit land. Of het helemaal waar is, weet ik niet zeker, maar het is goed voor mijn humeur het zo nu en dan te verzuchten. Je bestelt een medicijn bij de apotheek en een paar uur later wordt het je aan de deur overhandigd door een man met een bromfietshelm op. Zegt die er ook nog bij: “Kunt u weer een tijdje vooruit.”
Wat allemaal kan en mag, weet ik niet, maar ze vervullen me altijd met tintelende herinneringen, de groepjes eerstejaarsstudenten die ik door de stad zie lopen of fietsen. Ze verkennen die stad, voor het merendeel van hen onbekend, ze verkennen hun nieuwe leven. Introductiedagen, zo heet deze tijd. De mijne waren ongeveer vijftig jaar geleden, niet onvoorstelbaar ver weg. Voordat ik eraan begon, zag ik er vaag tegenop, waarschijnlijk omdat ik van alles moest doen wat anderen voor me bedacht hadden. Daar hield en houd ik niet zo van, ik bedenk het liever zelf, toen ook al.
Interessant een gesprek te lezen met oud-generaal Peter van Uhm. Hij pleit voor maatschappelijke dienstplicht voor jongeren: dat ze iets gaan doen voor de samenleving, in ieder geval tijdelijk. Hij voegt eraan toe: “En geef de lastige maar aan mij. Daar kunnen wij bij defensie wel mee omgaan.” Toen ik zelf jongere was (wanneer houdt die status op?) had ik vast bezwaar gevoeld tegen deze bonkige suggestie, mild gezegd, maar nu zit ik te knikken.
Avond ervoor waren we naar The Rolling Stones in de Amsterdam ArenA geweest, een bevriend collega, Thomas Rosenboom, en ik. Daarna hadden we veel bier en iets te veel Jack Daniël´s gedronken om het opwindende optreden te vieren. De nieuwe dag was slecht begonnen. Om half acht moest we in een radioprogramma zijn, want: “Wat leuk, twee schrijvers met dezelfde achternaam die naar de The Rolling Stones zijn gegaan.” Gesprek duurde nog geen vijf minuten en de voornaamste vraag was of we de Stones niet erg oud vonden (`ouwe lullen’).
Een amusante uitdrukking vind ik: een te grote broek aantrekken. We weten allemaal wat voor ervaring een te grote broek oplevert. Je voelt je ongemakkelijk, je loopt de hele tijd aan de broek te sjorren, maar daar wordt het allemaal niet beter van. Iemand vraagt: “Is er iets?” Dan zeg je niet: “Ja, een te grote broek aangetrokken.” Want dat is je eigen schuld en daarover praten we niet van harte.
Als ik lees dat iets zo simpel is dat zelfs kinderen op de basisschool het kunnen begrijpen, voel ik verontrusting grommen met als kerngedachte: dan snap ik het vast niet.
“Je moet echt nog in Duitsland tanken, want daar is het goedkoop.” Advies neem ik serieus, maar ik ben nature niet iemand die fel op koopjes uit is. Kan ik verder niet verklaren. Maar nu moet het wel: ben vanuit Denemarken op weg naar huis, een drukke zaterdag met veel files en de tank is bijna leeg. Word ik onrustig van, want ik stel me voor dat ik benzineloos in zo’n file doodstil sta, in Duitsland nog wel waar veel automobilisten van erg hard rijden houden.
