Nijmeegse psychologen deden een onderzoek waarvan ik de conclusies niet helemaal begrijp, terwijl ik die in principe interessant vind, maar ik moet er behoorlijk over nadenken en daar heb ik met dit zomerse weer niet volop zin in. En dáár gaat het onderzoek juist over! We houden er niet zo van onze hersens te laten kraken, maar als we na een tijdje vaststellen dat het zin heeft gehad, vinden we het minder erg. Ik vat het nu kort door de bocht samen, maar iedere samenvatting is kort door de bocht.
De Britse programmamaker Claudia Hammond schreef een boek dat De kracht van vriendelijkheid heet. Een voor de hand liggende reactie zal vast zijn: linke soep, voer voor softies. Ik denk dat niet. Het boek las ik nog niet, wel een interview met haar in Trouw.
In het Kuifje-verhaal De Schat van Scharlaken Rackham heeft kapitein Haddock ineens geen zin om op avontuur te gaan. Hij is aan boord van zijn schip, maar niet in beweging te krijgen, onder meer omdat zijn huisarts hem verboden heeft alcoholische dranken te drinken. Kuifje staat te popelen om op zoek te gaan naar de schat die in de titel wordt genoemd. Wat doet hij? Hij laat de detectives Jansen en Janssen tegen de kapitein zeggen dat ze gehoord hebben dat hij niet vertrekt omdat hij bang is. De reactie van de kapitein is voorspelbaar. Bang? Hij?
Enthousiaste verslaggevers die weten hoe ze wat spannend is, nog spannender kunnen maken, zijn ontzettend goed voor mijn humeur. Meestal ken ik hun namen niet, of vergeet ik die, maar de man die de zaterdag de race van roeister Karolien Florijn begeleidde, omhels ik vanuit de verte. Voor ons kijkers was het al een sublieme belevenis en hij deed er op volle kracht een schepje bovenop. Uitstekend!
Als je bij je huis een werkje verricht, is er altijd wel een buurtgenoot die er iets van zegt. Kan blijkbaar niet anders, woorden die iets moeten overbruggen, maar wat? Een raadselachtige sociale verplichting. Als je de vuilniszak buiten zet: “Dat ruimt lekker op.” Je plakt de band van je fiets: “Zal ik de mijne ernaast zetten?”
Kort na de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 sprak ik de coach van de zwemploeg, een aardige man die een weergaloze rust uitstraalde. We hadden het over winnen en verliezen. Hij tikte met zijn vinger op tafel: “Dat is het verschil.” Het was in Rio niet gegaan zoals hij had gehoopt. “Daar werk je vier jaar aan, zeven dagen per week, vanaf de vroege ochtend tot ’s avonds laat.” Duidelijk dat hij dat een normale gang van zaken vond. Was geen klacht of teleurstelling, zo gaat dat nu eenmaal. En weer tikte hij met zijn vinger op tafel.
Van iedere fase in je leven neem je van alles mee naar de volgende. Alles wat je eerder meemaakte, alles wat je toen dacht, bepaalt nog steeds wie je nu bent. Open deur, maar ik dacht eraan toen ik gisteren in deze krant las over `De wonderlijke wereld van het puberbrein’. Dat naar aanleiding van de film Inside Out 2 die blijkbaar de verwarrende emoties van pubers bespreekbaar maakt.
Bij mijn hitteplan hoort dat ik mijn bezigheden buitenshuis zo vroeg mogelijk op de dag verricht. Bijvoorbeeld sportbeoefening. Kan ik ook overslaan, maar ik ken mezelf: als ik dat doe, blijft het niet bij die ene keer. Consequentheid is niet mijn sterkste eigenschap, maar ik werk er permanent aan. Gisterochtend loop ik dus net na dag en dauw naar de sportclub, wat ik niet erg vind, de stad ziet er dan prachtig uit, alles wordt beter van stilte.
Altijd lees ik graag tips. Vooral voor de hand liggende vind ik aangenaam, bijvoorbeeld dat je veel moet drinken als het erg warm is. Dat doe ik al en door zo’n tip voel je dat je goed bezig bent. Zojuist las ik er een paar van de manager verkeersinformatie van de ANWB, Arnoud Broekhuis, tips om doorstroming van het verkeer te verbeteren. Een ervan is dat je moet voorkomen dat je medeweggebruiker schrikt. Die kan dan gaan remmen en dat is niet altijd de bedoeling. Is ook een tip: Rem niet onnodig.
Toen vrijdagavond het Olympisch vuur ein-de-lijk brandde, kón ik niet meer, bekaf van té veel ceremonieel exhibitionisme. Waarom ik dan toch keek? Ik houd ervan de sporters te zien die van overal zijn gekomen om het allerbeste uit zichzelf te halen. In Parijs zwaaiden ze ons toe vanaf bootjes, allemaal in de ban van een grote droom. Kleine delegaties van kleine eilanden in de Stille Oceaan kunnen me werkelijk ontroeren.
