De Gelderlander

Er is gelukkig nog een beetje winter overgebleven. Ik zag beelden van schaatsers op het eerste natuurijs van dit jaar. Het ijs stelde niet veel voor, maar toch, het was er. Zelf kan ik nooit uit de voeten op een oppervlak dat zich tegen me keert, ik sta dus nooit meer op ski’s en ben ook geen schaatser. Maar ik houd van die beelden, van de barre kleur van het ijs, het licht in de hemel erboven, de harde weilanden eromheen. 

Paar jaar terug las je er soms over, over de lustkapper. Lang niet aan gedacht. Ik zocht op of ze nog gesignaleerd werden en ja, ik stuitte meteen op een bericht uit het noorden des lands waarboven stond `Nagelstylistes sluiten lustkapper op’. 

Een vriendin komt op bezoek, bergt haar mobieltje op en zegt: “Bijna 7000.” Ik weet niet wat ze bedoelt. Heeft ze 7000 keer getelefoneerd of ge-sms’t of 7000 appjes verstuurd? Kan allemaal natuurlijk. Leuke vrouw, sterke communicatieve eigenschappen. Ze ziet mijn vragende verontrusting: “Stappen. Ik heb vandaag 7000 stappen gezet. Ik streef iedere dag naar minstens 10000. Daarom ben ik ook komen lopen.”

Is het zo duidelijk wat we willen? Onze supermarkten zeggen we dat we meer `beleving’ in de winkels zoeken. Ik heb gemerkt dat het geen zin heeft telkens opnieuw te roepen dat we onszelf niet belachelijk moeten maken door belevingen in het commerciële circuit. Of ik ermee ophoud, weet ik nog niet, maar wel herhaal ik zacht dat beleving op de allereerste plaats een gebeurtenis is in je eigen gedachten. 

Net iets te vaak hoor ik in deze periode van het jaar net iets te veel mensen zeggen dat ze er dan en dan niet zijn, want “we gaan natuurlijk naar de sneeuw”. Die woorden spreken ze nonchalant en met stellige vanzelfsprekendheid uit. Houd ik niet van. Bijna niets is de gewoonste zaak van de wereld, zeker niet wanneer het om vakantiepret gaat, terwijl ik iedereen die pret enorm gun, maar dat is het punt niet. Je moet niet verwend doen alsof het een tussendoortje is dat toevallig in je agenda staat.

Wanneer de trein op station Den Bosch bijna vertrekt, roept de conducteur om dat er op het perron nog een plastic zak staat, met daarin twee cadeautjes. Of de rechtmatige eigenaar die even kan pakken. 

Van veel van mezelf denk ik dat het verbetering behoeft, maar waar ik dik te tevreden over ben is dat ik haast nooit verontwaardiging voel. Is geen vorm van ongevoeligheid, maar ik moet sneller lachen dan dat ik verontwaardigd ben. 

Wat áls dit, wat áls dat? Als-kwesties houden ons meer bezig dan strikt noodzakelijk is. Ik probeer die te vermijden, heb mijn handen vol aan wat er nú aan de hand is, maar blijf nog even hangen bij de man uit Venlo die woensdag een paar uur op een granaat lag. Het bleek er uiteindelijk een te zijn die geen explosie kon veroorzaken, maar ja, dat wéét je dus niet. Dat is een van de problemen waarin je verzeild raakt als je iets ziet waarvan je denkt dat het granaat zou kunnen zijn. Of een ander explosief. Herken ik dat trouwens als zodanig?

Kuifje begon gisteren 90 jaar geleden aan zijn eerste avontuur, een bescheiden feestdag. Ik sta bekend als liefhebber en kreeg woensdagmiddag een bericht van een radioprogramma. Of ik gisteren naar Hilversum wilde komen en aanschuiven om over Kuifje te praten. Zo heet dat al te lang: aanschuiven. Alsof je door Hilversum kuiert en ineens aan een tafel over Kuifje hoort praten en denkt: leuk, ik doe even mee.

Vandaag is in veel bioscopen Stan & Ollie te zien, een film over de laatste jaren van Stan Laurel en Oliver Hardy. Ik zag die maandagavond al in het Amsterdamse filmtheater Tuschinksi. Ik ben lid van een internationaal genootschap van liefhebbers van het duo. Dat heet The Sons of the Desert en heeft uiteraard een eigen tijdschrift en organiseert ieder jaar een conventie, telkens op een andere plek in de wereld. Ben ik nog nooit bij geweest, hoewel ik brand van nieuwsgierigheid naar wat er allemaal besproken wordt, ook omdat zo’n bijeenkomst een paar dagen duurt.