Oké, kogel door de kerk, schaker Niemann speelde vals en niet zo’n beetje ook. Ik heb het even gevolgd, vooral omdat het me intrigeerde hoe dan. Ook dat is inmiddels duidelijk, maar het interesseert me niet meer op volle kracht. Komt doordat ik valsspelen zo zielig vind, zeker als je door de mand valt nadat je het lang verontwaardigd ontkend hebt.
Prettig is het nergens heen en mijmerend door de zachte herfst te lopen. In de verte nadert een vage kennis die ik het liefst uit de weg ga. Graag zou ik een hoek omslaan, maar die is er niet. Ze komt met fladderende gebaren op me af. Ze ziet er altijd uit alsof ze naar een ontzettend artistiek carnaval gaat. Als we oog in oog met elkaar staan en ik iets wil zeggen, want dat doe je dan toch, deinst ze geschrokken achteruit: “Nee, niet kussen! Ik ben snipverkouden!” Ik wilde haar helemaal niet kussen, nooit gedaan trouwens, ook geen behoefte aan.
Paar jaar geleden schreef ik een verhaal over een nieuwe wekker die het niet deed, vooral over mijn gesprek met de mevrouw van de klantenservice over deze kwestie. Dat gesprek liep niet op rolletjes. Toen ik haar vroeg of we een wekker die niet wekt, nog wel een wekker mogen noemen, wilde ze er iemand van de beveiliging bij roepen. In sommige omstandigheden houd ik van precies taalgebruik, hoeft heus niet altijd, maar woorden moeten hoe dan ook iets zeggen. “Is een dure lamp?”
De vroege zaterdagmorgen was bleek en nattig. Dat laatste niet op volle kracht, want af en toe popelde er zwak een brak zonnetje, maar toen ik de weekendboodschappen deed (liefst zo rap mogelijk) gutste de regen over me heen. Ineens zag ik een collega die een kinderwagen voortduwde. Hij woont in New York, is maar af en toe in Nederland, we kennen elkaar van lang geleden toen we regelmatig in een inmiddels verdwenen radioprogramma korte verhalen voorlazen. De regen maakte de afstand tussen ons groter, ik riep zijn naam maar die verwaaide nergens heen.
Op deze plaats heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat er beroepen zijn die me fascineren zonder dat ik weet wat ze inhouden. Juist daarom, denk ik. Ik zie ze bijvoorbeeld op bestelbusje staan en graag loop ik er dan tijdje over te mijmeren. Al jaren bomvrij op nummer één: Adviseur. Vaak meervoud: Adviseurs. Met een naam erboven of ernaast, maar die vergeet ik meteen omdat het beroep me vervult. Het heeft echter concurrentie gekregen, deze week, toen ik een blauw busje zag dat hier net om de hoek stopte. Ik zag alleen de achterkant.
Wonderlijk dat `actieve herinnering’ in de Dikke Van Dale komt. Die hoeft niet per se nog dikker te worden. Als ik Van Dale was, zou ik onzin buiten de boot laten vallen. Ooit is me uitgelegd wanneer een woord of term of uitdrukking in aanmerking komt in dat woordenboek te worden opgenomen, maar daar herinner ik me niet het fijne van, heb ik geen actieve herinnering aan, zal ik maar zeggen.
Als Kamerleden zich onwenselijk gedragen, is er een integriteitscommissie die zich dan over de kwestie buigt. Of kán buigen, moet ik zeggen, want het is de vraag of de commissie dat wil.
Beschamend bericht: zangeres Melanie uit Arnhems hotel gezet. Wil het eigenlijk niet weten, maar goed, je leest het. Lang geleden dat ik een liedje van Melanie heb beluisterd, sympathiek repertoire. Aanleiding was ruzie over een steak. Die aten zij en haar zoon in dat Arnhemse hotel en daar hadden ze klachten over. Biefstuk bakken is een vak apart. Ik hoorde de vraag al: “Alles naar wens?”
Niet dagelijks, maar vaak zeg ik tegen mezelf: “Kom op, verdiep je nou eens wat meer in de natuur!” Ik zeg dit chagrijnig, want het irriteert me echt dat ik van alles zie, en gráág zie, zonder precies te weten wat ik zie. Ik bedoel: hoe zit het met wat daar gebeurt?
Zo nu en dan geef ik les in gevangenissen. Aan gedetineerden. Of les, nou, ja zoiets. Het zijn in het begin schrijftips, maar waar het vooral over gaat is wat er gebeurt wanneer je woorden bedenkt voor wat je graag wilt vertellen. De moed dat te doen. En over wat je allemaal kunt meemaken als je je fantasie de ruimte geeft. Het zijn intense uren. Ook aangrijpende. Dat laatste merk ik vooral als ik weer buiten ben en naar mijn auto loop. Het verschil tussen buiten en daarbinnen is ontstellend groot, zo groot dat ik er altijd even van op verhaal moet komen.
