Weer wijs ik erop dat je als thuisblijver toch veel vakantievreugde kunt beleven. Eergisteren was het Zwarte Zaterdag, in heel Europa, geloof ik, maar vooral in Frankrijk. Daar was de Route du Soleil behoorlijk problematisch. Altijd fantastische naam gevonden, Route du Soleil: je voelt dat je op weg bent naar betere tijden dan toen je vertrok, naar de beste zomerzon die er bestaat, maar toch zijn mijn herinneringen eraan niet optimaal.
Misschien liep ik te vaak in gedachten over straat, maar de elektrische step heb ik nog niet gezien, terwijl ik in een omgeving leef waarin alles wat nieuw is onmiddellijk wordt benut en getoond. Ik lees een interview met de fabrikant ervan en die noemt de step een sexy voertuig. Logisch dat hij niet somber doet over zijn product, maar ik denk niet meteen aan sexy als ik een step voor me zie.
Om een uur of vier knalt Kes de deur van mijn werkkamer open en zegt – en dat vind ik een opvallende zin voor een meisje van nog geen vier: “Het werk voor vandaag zit erop.” Het zijn woorden die ik zelf nooit uitspreek, zelf niet eens dénk, want ik vind dat ik nooit klaar ben. Terwijl ik wat sputterende geluiden maak, versterkt ze haar standpunt: “De werkplaats is gesloten.” Werkplaats is een energieker woord dan werkkamer. Ik moet het voortaan ook zeggen: “Nu ga ik naar de werkplaats.” Klinkt ambachtelijk en tegelijk ook minder pretentieus.
Je bent met iets bezig of bezig geweest en dan vraagt iemand: “Wat is precies de bedoeling?” Die vraag vind je altijd irritant of alarmerend, je denkt nooit: “Fijn dat je ernaar informeert, nu kan ik het allemaal eens haarfijn uitleggen.”
Zaterdag las ik erover, in deze krant, daarna niet meer, maar misschien heb ik niet goed opgelet, wat door de zomer kan komen. Ging over Lent en daar gaat het niet zo vaak over, daarom heb ik het ook onthouden, maar natuurlijk vooral vanwege Kuifje, van wie de avonturen me al levenslang vergezellen.
Helaas heb ik het er te druk voor, maar ik weet zeker dat ik nog toekom aan het boek van Joseph Jebelli dat Rust in je hoofd heet. Samenvatting staat onder de titel: Waarom nietsdoen je leven kan veranderen. Ja, ik zal me me er op volle kracht en geconcentreerd in verdiepen, deze zomer nog, hoewel die onhoudbaar op snelheid is gekomen, maar ergens moet ik toch een paar stille uren kunnen veroveren waarin ik me ongestoord met het boek kan terugtrekken.
Sterker uit de storm. Goede titel. Het verkiezingsprogramma van de VVD gaat zo heten, waarschijnlijk, er is een concept gepresenteerd, in september wordt het definitief, titel ook. Sterker uit de storm. Zat gelijk in mijn hoofd, wat ook komt doordat het me qua ritme doet denken aan een nummer van de Californische band The Doors, Riders on the Storm, ruim vijftig jaar geleden, maar nog steeds fantastisch.
Altijd lastig: je hebt goed geluisterd naar mensen die alles weten van het menselijk lichaam en hoe dat gezond te houden, en daarom bijvoorbeeld dagelijks 100 gram brocoli gegeten, omdat die groente de hersens in conditie houdt, en ineens blijkt dat dus niet nodig te zijn. Als je niet van brocoli houdt, zoals ik, is dat een betreurenswaardige mededeling. Ik bedoel: ik heb het gedaan, weliswaar niet iedere dag 100 gram, maar wel paar keer per week, met licht agressieve tegenzin, en ineens is het onzin.
Van de Golden Earring heb ik alle muziek die ze gemaakt hebben, en daar luister ik ook nog vaak naar. Ik ben ermee opgegroeid en die fase van mijn leven is nooit tot in de puntjes voltooid, dus zonder pathetisch te doen kan ik zeggen dat de Earring bij me hoort. Ik heb betere muziek in de kast staan, natuurlijk, maar daar gaat het nu niet om, luisteren naar de Earring is telkens weer thuiskomen, ja, de band hoort bij het meubilair van mijn leven.
Eén seconde niet opgelet. Dat zei Hans Klok afgelopen weekend, nadat tijdens een act een zwaard door zijn arm heen was gegaan. Ik meen dat vrijwilligers zwaarden mochten steken in een doos waarin de artiest zat opgesloten. Gaat normaal nooit mis. Hans Klok is geen zeurpiet en altijd verfrissend laconiek: hij treedt weer op en vindt het dus ook eigen schuld: één seconde niet opgelet. Ik geloof dat hij het zelfs over een fractie van een seconde had.
