Was ergens vorig jaar. Ik fietste onoplettend en ontweek op het laatste moment een man die een handkar voortduwde, met daarop houten planken. Hij had een stofjas aan en een staalblauwe boerenpet op. Een klusjesman. Mijn rijgedrag irriteerde hem. Hij riep me na: “Moet ik de kop van je romp rukken, vuile teringlijer?”
In een winkel sta ik naar een groot televisietoestel te kijken. Te zien is hoe een vrouw van grote hoogte een berg af skiet. Doet ze bijna dansend. De hemel is blauw zoals op kerstkaarten van weleer. Aangenaam tafereel. Ineens een stem achter me: “Heel verstandig.” Ik kijk om en zie een verkoper staan, ergens in de twintig, zuurstokkleurig overhemd, liefhebber van gel in het haar. Hij legt zijn hand teder op de bovenkant van het toestel: “Beste in deze prijsklasse. Heeft u goed gezien.”
Zojuist las ik een lijst van nieuwe kerstfilms. Vond ik geruststellend, geen van alle hoef ik per se te zien. Met genoegen bestudeer ik de samenvattingen, daar heb ik genoeg aan.
Als we iets vreemd vinden, zeggen we vaak grappig. Gaat niet om vervelend vreemd, nee, gewoon vreemd, misschien een beetje verrassend vreemd: grappig. Ik ben gesteld op het woord `grappig’ en betreur dat het te vaak oneigenlijk wordt gebruikt: “De enige die hierover een beslissing kan nemen is Bert, maar het grappige is dat Bert voor een maand of zes onvindbaar in een ver buitenland verblijft.” Nu is er inderdaad best veel grappig, je moet soms even nadenken hoezo. Veel in het leven is absurder dan op het eerste gezicht lijkt.
Meestal gaat het aan me voorbij, het ochtendprogramma Goedemorgen Nederland. Ben dan vooral met de kranten in de weer. In huis staat de televisie wel aan en de vrolijke stemmen van de presentatrices dringen vaag tot me door, maar ik word geen kijker. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Gebeurt wanneer ik het toestel toevallig passeer om bijvoorbeeld een trui te zoeken. Zo kwam het dat ik eind vorige week belandde bij de kerstmarkten.
Afgelopen weekend was ik socialer in de weer dan gewoonlijk. In diverse gezelschappen. Paar keer gebeurde het dat iemand ineens zei, op parmantige toon: “Ja, en dan dus Matthijs van Nieuwkerk.” Natuurlijk las ik in de weekendkranten over hem. Zijn terugkeer op televisie concurreerde sterk met de berichten over de oorlogen. “Ja, en dan dus Matthijs van Nieuwkerk.”
Iedereen zal het kennen: je staat met een buurman te praten, je loopt in gedachten verzonken naar de bakker, je bent de ruit van je auto ijsvrij aan het krabben, en plotseling ben je je bewust van een kleine gebeurtenis achter je zonder dat je weet wat het is. Maar het is wel iets waarvan je voelt dat je er aandacht aan moet besteden. Kan verrassend zijn.
Op een hoek hier in de buurt is een pop-up store, dus een winkel met telkens wisselende inhoud. In de coronatijd ben ik er eens binnen geweest, want toen waren er mondkapjes te koop (uit China!), uitsluitend mondkapjes, want dat is er ook met een pop-up store aan de hand: je kunt er vaak maar één ding kopen. Na de mondkapjes was het ijs en op dit moment is het de crompouce. De winkel heet dan ook House of Crompouce. Tot februari. Dan wordt er weer wat anders verhandeld.
We hebben nog elf dagen om op het Woord van het Jaar te stemmen. Er zijn er 10 genomineerd: bestuursschaamte, graaiflatie, hittefit, nepobaby, sportfluencer, TikTokjustitie, treitertaks, vreugdebier, wokewashing en x’en. Ik vind ze allemaal lelijk. Het afgelopen jaar heb ik veel geschreven, maar geen van de 10 gebruikt.
Maandag kreeg ik een bericht van de Nederlandse Spoorwegen: vanaf zondag rijden er meer treinen. Om te voorkomen dat we ons meteen afvroegen hoe dat ineens kan, schreven ze erbij dat ze meer personeel hebben aangenomen. Vandaar `de positieve verbeteringen’. Stond er echt: positieve verbeteringen. Er is blijkbaar nog niemand daar in dienst die zegt dat je niet per se hoeft te zeggen dat verbeteringen positief zijn.
