Nooit beseft dat vakantie een probleem kon zijn. In de bijlage van deze krant las ik zaterdag de adviezen en tips van een relatietherapeut, met het oog op de vakantie dus. Ben ik over aan het nadenken, nog niet aan toe, zal ik maar zeggen, hoewel ik besef dat het kleine dingen zijn die geniepig een splinterbom onder een relatie kunnen leggen: “Na Arras moeten we toch naar rechts!” “Maar de navigatie zegt…” “Jij altijd met je navigatie!”
Vanaf morgen verheugen we ons weer een jaar op Wimbledon, eind van de maand eindigt de Tour in Parijs en is de finale van het EK vrouwen in het brave Bazel. Daarna daalt de warme stilte van de zomer op volle kracht over ons neer en begin september worden we wakker wanneer de herfst al vaag in de hemel te zien is.
Als het even kan, kijk ik naar het EK vrouwen en van niemand hoef ik het gelukkig te vergelijken met het mannenvoetbal. Die vergelijking doet er niet toe, je hebt er dus niets aan. Tóch: wat me zeer bevalt, is dat er minder gezeur is op het veld, minder ontzéttend rare kapsels, minder agressie en minder gedoe eromheen, de na- en voorbesprekingen hebben niet de zwaarte van een NAVO-top.
Nederlanders moeten vooral naar zichzelf luisteren, want ze hebben het zelf voor het zeggen, niet de locale besturen. Misschien kort door de bocht samengevat, maar daar komt de boodschap op neer waarmee de heer Wilders door het land trekt. Zijn verkiezingscampagne is begonnen. Hij is de enige.
Maand of twee geleden waren we met de hele familie op vakantie in het noorden van Italië. Het westen van Europa werd getergd door noodweer, maar daar was de zomer al begonnen. Tijdens het avondeten vroegen we elkaar wat ieder het mooiste moment van de dag vond. We zaten buiten aan een lange tafel, met uitzicht op een glooiend landschap, in de verte de Mont Blanc, de dalende avondzon zorgde voor zachte warmte en betoverend licht, uitstekende omstandigheden om over die mooiste momenten te praten: de dag werd er nog beter door.
Nog steeds is het niet zo dat ik met blij rollende ogen aankondig dat ik vanmiddag natúúrlijk naar de Tour ga kijken, niet ter plekke, lekker vanuit de luie stoel, maar ik zeg niet meer dat de wedstrijd me niets doet.
Er is onderscheid tussen dagelijks chagrijn en chagrijn als gevolg van een mislukking, wezenlijke teleurstelling, relatieproblematiek, ach wie kent het niet? Over het laatste chagrijn valt te praten, ook omdat elementen eruit begrijpelijk kunnen zijn. Van dagelijks chagrijn om me heen heb ik last. Niet dat ik het zelf nooit voel grommen, maar ik probeer het voor me te houden, veel is al erg genoeg.
In sommige gevallen een moeilijk woord: strafbaar. Wat het woord betekent dus, het woord zelf kan er niets aan doen dat het moeilijk is. Natuurlijk ben ik strafbaar als ik ergens inbreek of de boel oplicht of iemand een kopje kleiner maak. Daar kunnen we natuurlijk over nadenken, want alles heeft een heleboel kanten, maar in principe is het duidelijk: strafbaar, misschien een beetje strafbaar of in theorie strafbaar, maar we kunnen niet onder strafbaar uit.
Je kunt je afvragen hoe het met onze beschaving zit, als er nog steeds campagnes bedacht worden die ons duidelijk maken dat we ons fatsoenlijk moeten gedragen. En hoe dat moet, want het is niet altijd te doen daar zelf op te komen. Nu is er een van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Het richt zich op het verminderen van verbale agressie in de zorg.
“Hebt u weleens eerder een MRI-onderzoek gehad?” vraagt de verpleegkundige nadat ze me gecomplimenteerd heeft omdat ik ruim op tijd ben. Heb ik, maar weet niet meer waarvoor en wanneer. Moet voor haar makkelijk na te gaan zijn. Ik knik als Een Man van de Wereld: vertel mij wat over MRI-onderzoeken! Ze legt uit dat dit langer duurt omdat mijn hart minutieus bekeken wordt. Ik moet rekenen op een klein uur.
