Was een overval gisterochtend: in alle vroegte knalde vanuit de radio het begin van een carnavalslied door de kamer. Zat nog niet in mijn systeem, carnaval. Was echter een lied met een boodschap. Dat heeft trouwens ieder carnavalslied min of meer, maar een boodschap om over na te denken: `Ben je oké?’. Geschreven in opdracht van Rutgers, een organisatie die zich inzet tegen ongewenst seksueel gedrag. Wie het zingt, weet ik niet, en ik heb alleen de eerste regel gehoord. Waar het op neer komt: je moet niet aan iemand komen die dat niet wil. Helder.
Mijn hoofd vind ik maar matig gelukt en ik heb weinig geloof in de decoratieve functie van mijn haar in dat kleine geheel. Kun je mee leren leven. Een kapper beschouw ik als een hulpverlener, meer dan een haarspecialist of, wat veel kappers willen, als kunstenaar.
Niet graag zeg ik dat iets ouderwets is, maar ineens was er toch een ouderwets probleem. Of probleem, nee, dat maakte ik er zelf van, meer een situatie, een kleine en in wezen ook simpele kwestie.
Te vroeg! Actiegroep Kick Out Zwarte Piet kondigt nu al protestmanifestaties aan. Is op een geheime locatie in Den Bosch besloten. In mijn omgeving zegt geen enkel kind nog Zwarte Piet sommigen weten niet eens wie dat is. Het is: Piet. Ik bedoel dat ik denk dat het punt gemaakt is, maar goed, als de actiegroep Kick Out Zwarte Piet dat niet vindt, ja, dan is het logisch dat er op geheime locaties plannen moeten worden gemaakt.
Zaterdagmiddag zie ik voor het café hier op de hoek een paar kennissen, die op het punt staan naar binnen te gaan. Ik wil voort want houd niet van volle cafés op zaterdagmiddagen. Een van mijn kennissen roept dat ze hét gaan vieren. Ik vraag wat precies, ik houd slecht bij wat allemaal gevierd moet worden. Nou, dat Dry January voorbij is: “We mogen weer.”
Gisterochtend was ik tegen half zes uit de veren. Alle het niet per se hoeft, is dat misschien vroeg, maar ik moest want om de zoveel tijd is het de bedoeling dat ik in een ochtendprogramma op de radio mijn zegje doe over van alles. Daarvoor moet ik wel de ochtendbladen lezen en dat is een aangename bezigheid wanneer het overal nog vrij stil is.
Gisterochtend was ik tegen half zes uit de veren. Alle het niet per se hoeft, is dat misschien vroeg, maar ik moest want om de zoveel tijd is het de bedoeling dat ik in een ochtendprogramma op de radio mijn zegje doe over van alles. Daarvoor moet ik wel de ochtendbladen lezen en dat is een aangename bezigheid wanneer het overal nog vrij stil is.
Kolossale doe-het-zelfhallen mijd ik zoveel mogelijk. Het zijn nuttige instellingen, maar zodra ik er binnen ben, denk ik kort samengevat: ik kan he-le-maal niets. Soms moet ik er toch heen. Nu heb ik lijm nodig die zo krachtig moet zijn dat ik er niet voor in de kantoorboekhandel terechtkan. Defect aan de buitenkant van de ijskast, een handvatachtige constructie aan de bovenkant van de deur ligt eraf. Kan het niet goed uitleggen en dat is dus meteen het probleem.
De vakantieparken zijn komend weekeinde min of meer vol. Komt door de onderwijsstaking van donderdag en vrijdag. Gezinnen willen dan weg. Als je begin februari in een vakantiehuisje van Center Park wil zitten, zegt dat veel. Waarover? De angst voor verveling, denk ik. Weet het niet zeker. Wel dat alles met elkaar te maken heeft: 199000 mensen keken naar de loting Eurovisie Songfestival. Zit in dezelfde sfeer.
Natuurlijk volgde ik de herdenkingen van de bevrijding van Auschwitz, met gebogen hoofd. Ik wil erover schrijven, maar kan dat niet. Mijn hoofd zit dan zo vol koude stilte dat er geen gedachte meer bij kan. Voor het eerst zag ik de beelden toen ik een jaar of vijf was. Er lag een boek op tafel. Met foto’s. Zulke foto’s had ik nog nooit gezien. Mijn jonge leven veranderde toen. Ja, er veranderde iets in de warme veiligheid waarin ik in de jaren vijftig opgroeide. Voor wat dat was had ik uiteraard geen woorden.
