Als ik in Hilversum ben om in een radioprogramma mijn zegje te doen, zie ik bijna altijd presentator Astrid Kersseboom, in een gang, zittend op een bureau, en ook bijna altijd, en daarom meld ik dit, schaterend, niet in haar eentje, nee, met collega’s om haar heen die ook plezier hebben, wat volgens mij komt door iets wat zij vertelt. Kan ze blijkbaar aanstekelijk. Wat zij zegt, hoor ik niet, maar door de vrolijkheid die ze veroorzaakt, krijg ik ook een goed, ja, nog beter humeur.
Bevriende buurman zegt dat hij naar het tuincentrum gaat. Of ik zin heb mee te gaan. Neem aan dat hij een grapje maakt. Van tuincentra word ik bedroefd. Dat weet hij ook wel. Of mijn humeur raakt zo van slag dat het me een halve dag kost dat te corrigeren.
Fascinerende van woorden is dat er bijna iedere dag een bij komt dat je nog niet kende. Soms lees of hoor je meteen wat het betekent, maar liever weet ik dat dan nog niet. Kan ik er nog even over nadenken en naar gissen.
Eind 1963, misschien iets later, kreeg ik van een aardige tante twee affiches cadeau. Net 11 was ik. Affiches is een groot woord: het waren uitvouwbare middenpagina’s uit de Libelle, foto’s van Anneke Grönloh en Rob de Nijs. “Voor op je kamer,” zei de tante. Anneke Grönloh hield olijk een trompet vast en Rob de Nijs zat op een barkruk en keek zoals een beroemd wordende zanger behoort te kijken: indringende blik, minzaam glimlachje. Iedereen kende hen, ze hoorden bij het keurige amusement van die kalme tijd.
De straat hier is bijna vier jaar autovrij, nu de gewoonste zaak van de wereld, ik sta er zelden bij stil, kan me niet eens meer voorstellen dat er auto’s voorbij het huis raasden. Op maandag en donderdag kan het even door me heen schieten als ik de vuilniszak op de hoek van de straat zet. Voor het huis mag niet, want ook voor de vuilniswagen is de straat verboden.
Steeds beter leer ik om te gaan met vriendelijke mensen die me iets proberen op te dringen, vaak een goed doel, terwijl ik al veel aan goede doelen doe, ook soms een handige voorziening waarmee ik digitaal sterker sta. Enzovoort. Altijd onverwachte vragen. Zaterdag kwam die uit een onverwachte hoek, op de buurtmarkt. Aanleiding: Franse kaas. Tomme om precies te zijn. Moet je goed uitspreken: dus niet twee lettergrepen bot achter elkaar, maar alleen de eerste, de tweede zacht beetje laten vervliegen. Heel Frans dus.
Geweldige foto´s. Onze Mark Rutte en president Trump voor de open haard van het Witte Huis. En maar lachen! Heb ze uitgeknipt, niet alleen omdat ze prima voor mijn humeur zijn, ik moet ook aan slappe spreekwoorden en gezegden denken, zoals een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, je een aap lachen en natuurlijk: lachen is gezond.
Wanneer ik een paspoort of rijbewijs moet verlengen, vraag ik me altijd af hoe het mij gaat en met de wereld als ik het weer moet doen. Toen ik gisteren op het stadhuis was voor mijn rijbewijs, draaide ik het om: eerst met de wereld, daarna even niets, en dan met mij. Tijdje geleden dat ik zoiets moest regelen, en ik had me ingesteld op zinnetjes als “Dat kan iedereen wel zeggen” of “U begrijpt dat we daaraan niet kunnen beginnen”, maar het ging allemaal zonder haperingen.
Vaak kom ik er te laat achter dat de dag van vandaag een dag is met een speciaal thema, De Dag van Het Brood, Secretaressedag, Complimentendag. Als ik er iets aan wil doen, is het mosterd na de maaltijd. Morgen is bijvoorbeeld de Internationale Dag van de Slaap. Goed om te weten. Ja, ook het Boekenbal, maar ik vind het lastig beide evenementen te combineren. Als je een kaartje voor het Boekenbal hebt, blijf je niet in bed om de slaap te vatten.
Niet zo vaak zeg ik: “Het wordt tijd.” Zinnetje waarover ik als kind belachelijk lang kon nadenken: hoezo wordt het tijd, hoe kan dat dan, wat wordt er als het tijd wordt? Was misschien best ongezond dat zoiets me bezighield, maar ik kon het niet tegenhouden.
