De Gelderlander

Zaterdag was ik een gezelschap waar een man zei dat hij alles rond de Brexit op de voet volgde. Hij rolde even met de ogen: “Allemachtig spannend avontuur is het.” Zijn vrouw zat er een beetje bedremmeld en ontkend bij. Ja, je hebt van die echtparen. Soms komen er voor wat allemaal verdwijnt, verkeerde dingen terug. 

Las ik eerder deze week dat de meeste Nederlanders tevreden mensen zijn? Volgens mij stond het in de krant en dan is het waar, maar ik kon die nergens vinden. Ik zocht ernaar toen ik zojuist terugkwam van de supermarkt waar het was alsof iedereen voor straf boodschappen deed. Uitzondering was een oude dame die erg gebogen liep, met een stok. Ze vroeg of ik een pak stroopwafels voor haar wilde pakken, want ze kon er niet bij. Ze wees er voor de zekerheid met haar stok naar.

Morgen zien we in de meeste kranten op de voorpagina, of in de buurt ervan, een klokje afgebeeld, met daarop een pijltje in de richting waarvan we de kleine wijzer moeten zetten. Op dat kleine tafereel verheug ik me altijd. Zomertijd! 

Woord dat van alles oproept: standpaviljoen. Ik lees dat er steeds meer komen in het Nederlandse binnenland. Dus niet aan het echte strand, maar aan een strand geen strand is, maar wel zo wordt genoemd. Rose’s Beach in Arnhem, LIZ in Nijmegen, Sprok Strand in Bemmel, om in deze regio te blijven. 
Mijn woonplaats ligt niet aan zee, maar ook daar is een strand. Een groot deel van het jaar breng ik door aan een dorp aan zee. Ik kan de stranden dus vergelijken.

Omvallen is een woord dat de laatste jaren een ernstige betekenis heeft gekregen. Als er daarvoor iets omviel, was dat lastig, maar al snel ging het leven gewoon door. Je had iets ergens neergezet zonder er goed over na te denken, vaasje, beeldje, schemerlamp. Soms ook grotere dingen, een parasol bijvoorbeeld. 

Toch schrok ik van die foto van Hans Wiegel en Thierry Baudet in een restaurant in Sneek. Restaurantje. De heer Wiegel is door Baudet gevraagd informateur te worden voor de Gedeputeerde Staten in Zuid-Holland. Waarom niet? Waarom dan toch schrikken? Wat vertrouw ik niet? Ja, de denkbeelden van Baudet, maar Wiegel moet die toch, ja wat? Kunnen kanaliseren –laten we het daarop houden.

In de trein heb ik uitzicht op een man die een eindje verder zit. Ver middelbaar, lichtbruin jack, lichtbruin overhemd, iets te grote lichtblauwe stropdas. Zijn haar is dun en keurig in orde gekamd en zijn brede mond een bittere streep. Soms zie je meteen aan mensen dat ze woedend op alles en iedereen zijn en dat hun dagelijks leven eruit bestaat die woede te beheersen. Hij praat met een vrouw tegenover hem. Ik kan haar niet zien, hoor alleen haar stem, die bedeesd ruist.

Gisteravond begon de Boekenweek. Met het Boekenbal. Daar was ik, maar ik heb niet gedanst. Ik heb het al eens vaker uitgelegd, geloof ik, maar ik kán mezelf bezig zien, van een afstandje, en dan vind ik sterk dat ik dat niet moet doen, dansen. Lijkt allemaal zo vrolijk, maar toch is het een verontrustend tafereel. Bovendien ben ik een weldenkend mens en dan moet je verstandige keuzes maken. 

Werd ik gisterochtend wakker in een ander Nederland? Terwijl ik antwoord zocht op die vraag, verdwaalde ik in een herinnering. En was weer terug in mijn schooljaren, mijn gymnasiumtijd op het Canisiuscollege in Nijmegen, tweede helft jaren zestig. Behalve dat je je door je leerplicht heen ploeterde, kon je ook lid worden van diverse clubs en clubjes. Je mocht natuurlijk zelf weten of je dat deed, maar het was toch min of meer verplicht. Als je er vanaf zag, konden je rapportcijfers er gehavend uitzien. 

Niet altijd besef ik enorm dat ik op het Noordelijk halfrond woon. Maar vandaag wel, want zojuist zocht ik op hoe laat het lente werd of wordt. En op het Noordelijk halfrond is dat een ander moment dan op het Zuidelijk. Ja, het was even een schok toen ik las dat de lente gisteren al begon! Niet dat het erg is, de lente kan niet vroeg genoeg beginnen, maar ik ben zo gewend aan 21 maart, lente. Zo zit die dag in mijn geheugen. Dat niet alleen: als ik me erop concentreer, hoop ik het te merken: nú is de winter voorbij, het jaar gaat veránderen.