Tijdens het verlaten van de sportschool zei mijn bevriende buurman, wijzend op een welbespraakte, vrolijke medesportster: “Zij heeft de wuppies bedacht.” Ik moest bekennen dat ik niet wist wat wuppies waren. Zoiets kost me moeite. Graag weet ik zoveel mogelijk over nutteloze zaken. Ik voelde immers dat wuppies in dat segment vielen.
Hoeveel coronavaccinaties heb ik nu gehad? Drie, vier? Raar dat ik het ineens niet meer weet. Ja, telkens kreeg ik een registratiekaart en daarop staat dat je die goed moet bewaren. Met een uitroepteken erachter. Doe ik dan natuurlijk meteen, maar zo goed dat ik die daarna niet meer kan vinden. Ik behelp me met de geruststelling dat ze ergens in huis liggen.
Kinder- en jeugdpsychiater Marja van ’t Spijker zegt dat ouders tijdens de herfstvakantie hun telefoon minder moeten gebruiken in bijzijn van hun kind. Ze moeten `echt contact’ maken. Als dat niet gebeurt, kunnen die kinderen daar later last van krijgen. En op het moment zelf, neem ik aan, en niet alleen tijdens de herfstvakantie.
Het ligt niet altijd voor de hand hoe je bepaalde gebeurtenissen of situaties typeert. Paar voorbeelden. Woensdagavond keek ik niet naar Napels-Ajax, terwijl ik graag een voetbalwedstrijd meemaak. Dat is het juist: van tevoren stond het voor 100 procent vast dat het geen wedstrijd kon worden. Waarom zou ik dan kijken? Ja, als ik supporter van Napels was. Dan is aangenaam je team superieur te zien bewegen. Als je op de tribune zit is dat vooral een blijk van hulde en clubtrouw. Maar noem het geen wedstrijd.
Nog een paar dagen wappert de Kinderboekenweekvlag fier boven de deur van de buurtboekwinkel. Vaak passeer ik de etalage vol kinderboeken die er popelend uitzien. Graag kijk ik even naar die wereld vol onvoorstelbare avonturen, kleine wonderen en dagelijkse levens die zo anders zijn dan de dagelijkse levens van ons, volwassenen die sommige kinderen `grote mensen’ noemen. Wanneer dacht ik voor het laatst “Als ik later groot ben dan…”?
Sfeerverlichting in de straten. Het ging erover gisteren op de radio: wel of niet? En natuurlijk over de energieprijzen. Wordt altijd meteen bij gezegd dat die de pan uit rijzen. Eigenlijk kan het dus niet, de sfeerverlichting, maar als ik het goed begrijp wordt die toch opgehangen. Ik denk dat het een goed idee is. Sfeerverlichting heelt niet alle wonden, maar sommigen van ons krijgen er een beter humeur van. Kunnen we wel gebruiken, betere humeuren.
Soms weet ik niet zeker hoe iets heet, wat lastig is als je het moet kopen. Ik denk dat ik `haardblokken’ moet zeggen als ik er in de kolossale doe-het-zelfzaak vergeefs naar loop te zoeken. Tijdje geleden was een open haard een min of meer verboden voorziening, ik weet niet meer waarom, maar nu is het logisch dat je die aansteekt. Vandaar die haardblokken.
Toen ik nog mocht tennissen van de dokter, alweer enige tijd geleden, deed ik dat op een baan in een park hier in de buurt, liefst in de vroege ochtend. Als ik daarheen fietste, passeerde ik altijd een plek bij een grote vijver, waarop mensen gehurkt in het gras zaten. Tussen twee bomen was een doek gespannen waarop in strenge letters LACHTHERAPIE stond.
In de Nijmeegse editie van deze krant las ik gisteren een stuk over de kermissen van vroeger en de bizarre mensen die daar tentoongesteld werden. Je moet betalen om hen te zien.
Twintig jaar geleden begon ik met het nemen van rijlessen en ongeveer twee jaar later na een stuk of zeven pogingen haalde ik mijn rijbewijs. Sindsdien volg ik alle berichten omtrent het Centraal Bureau Rijvaardigheid met warme aandacht, telkens weer opgelucht dat ik er niets meer mee te maken heb.
