Fijne foto gisteren in bijna alle kranten: de heer Rutte die wegfietst van Het Torentje, uitgezwaaid door de nieuwe premier en zijn adviseur. De fiets stond ergens voor. Hij had die de avond ervoor al neergezet, want voor dinsdagochtend was er regen voorspeld en hij wilde uiteraard niet nat arriveren voor de sleuteloverdracht. Geen punt verder als hij in de regen zou moeten vertrekken. Zou ook symbolisch zijn geweest: na mij de zondvloed, maar dan op z’n Hollands, een malse zomerse bui.
Omdat ik vind dat niets lang geleden is, weet ik soms niet wanneer iets was. Vorig jaar, jaar daarvoor, veel eerder? Meeste wat ik boeiend of aangrijpend of hilarisch enzovoort vond, lijkt zojuist gebeurd wanneer ik er ineens aan denk. De aanleiding is nu een folder van het ziekenhuis. Tijdje terug gaf ik een workshop (ontzéttend raar woord!) aan medisch specialisten. Ze hadden daar zelf om gevraagd Wat wilden ze dan?
Heeft het zin op de hoogte te worden gesteld van een ramp die zich niet heeft voltrokken? Grote vraag, ik denk: ja. Wezenlijke waarschuwingen zijn nuttig. Gisteren las ik, wonderlijk genoeg maar in één krant, dat zaterdag om kwart voor vier in de middag een rotsblok uit de ruimte langs de aarde schoot. Ding heeft ook een naam: ruimtesteen 2024 MK. Ter grootte van een flatgebouw. Botsing met Nederland zou het westen van het land hebben weggevaagd. Ik las trouwens niet wáár het had kunnen gebeuren.
Zal niemand ontgaan zijn dat deze week de Amerikaanse Taylor Swift in Nederland optreedt, drie keer in Johan Cruijff Arena, concerten die binnen mum van tijd uitverkocht waren. Taylor Swift is zo beroemd dat overal waar ze zich vertoont, de locale en ook nationale economie even opgekikkerd wordt. Hoe dat gaat, geen idee, ik lees het. Overál lees ik over Taylor Swift, vooral over haar enorme jeugdige aanhang, Swifties genoemd. Taylor Swift bepaalt hun leven. Of dat zorgelijk is? Geloof het niet. Interessant dat wel, ook al vergeet ik de nuances meteen.
Vergeten dat op de koffie komen ook een uitdrukking is. Betekent achter het net vissen, van een koude kermis thuis komen. Dacht eraan toen ik gisteren in deze krant een artikel las waarboven stond: Dick Schoof op de koffie bij de koning. Op de koffie dus. Zonder komen. Kan alle kanten op.
Kan best zijn dat velen van ons 2024 snel een vergeetbaar jaar vinden, wat niet alleen ligt aan de drijfnatte eerste helft ervan. Het is een jaar van gespletenheid. Deze dagen bijvoorbeeld: een spanningsveld tussen de voetballiefhebber in mij en de koortsige Oranjefan die ik ook graag wil zijn. Twee verschillende mensen. Weet niet met wie ik me het meest verbonden voel.
Namiddag, tafel in de tuin, daarop fles witte wijn. Iemand uit het lome gezelschap wijst naar de schaal noten naast de fles: “Wisten jullie dat in een handjevol alle calorieën zitten die je op een dag nodig hebt?” Wisten we niet. Ook het aantal werd genoemd, maar de meeste getallen vergeet ik onmiddellijk.
Bericht van PostNL op 17 juni: “Donald Duck wordt 90 jaar en dat vieren we met bijzondere postzegels. Op iedere zegel zie je de driftige Duckstedeling met een andere gezichtsuitdrukking. Een must-have voor fans van jong tot oud.”
In de supermarkt kijkt de caissière me weergaloos berispend aan. Jaar of twintig, ogen waarin veel gebeurt, strenge mond die hoort bij haar blik. Ik wéét ook dat ik fout bezig ben. En ook hoe dat komt: ik sta als een gek door gedachten te dwalen, gedachten die niets met mijn aanwezigheid in de winkel te maken hebben, maar met van alles wat nog moet gebeuren. Heb ik altijd in het begin van de week.
Meer dan voorheen hoor je het over recenseren hebben. Ik heb het nu over het verschraalde politieke landschap. Ik geloof dat Marjolein Faber de eerste was. Toen ze op gesprek moest bij de formateur en de nieuwe premier, werd ze opgewacht door een paar journalisten. Had ze uiteraard geen zin in, want waarom zou je communiceren?
