Voor de deur van de supermarkt laat ik me niet meer corrigeren. Paar weken geleden ging ik nog gedachteloos naar binnen. Een medewerkster riep fel of ik voor de ingang wilde wachten: “Dan kunnen andere mensen naar buiten! Ja?” Vooral dat Ja? kwam aan als een oorvijg. Voor straf wilde ik buiten best langer wachten dan strikt noodzakelijk, maar dat was ook weer niet de bedoeling. De medewerkster wees naar een mandje.
De reisbranche heeft het moeilijk, net zoals veel branches. Wie eigenlijk niet? Maar de reisbranche zit met het vakantiegevoel in haar maag, niet het vakantiegevoel van de branche zelf, nee, dat van de consument. Is er nauwelijks. Ja, wel vakantiebehoefte, hou op zeg, maar bij een behoefte hoort ook een gevoel. Nu is het alleen maar naar de sneeuw en naar de zon, graag zo ver weg mogelijk. Maar die sneeuw ligt érgens, de zon schijnt érgens, en de reisbranche wil graag dat de consument daar iets bij voelt. Is iets anders dan behoefte.
Een hokjesdenker ben ik niet. Ja, toen ik puber was, maar dat ben ik al een tijd niet meer, misschien nog een beetje, maar te weinig om mensen in hokjes te plaatsen. Zo ben ik ook niet opgevoed, maar ja, in je puberteit trek je je weinig van je opvoeding aan.
Of het zo heet, weet ik niet, ik noem het een schakelaartje. Zo’n ding in een snoer van bijvoorbeeld een lamp. Aan het einde van dat snoer zit een stekker, maar met het schakelaartje doe je de lamp aan. Dat schakelaartje is kapot. Ik ben niet handig, maar wil het wel graag zijn en over het kapotte schakelaartje zeg ik dan: “Doe ik wel even.” Die woorden zijn eruit voordat ik er erg in heb, terwijl ik enorm vind dat niemand dat moet zeggen, want haast niets doe je wel even.
Hier stonden eergisteren al behoorlijk wat kerstbomen op straat. Hoe zat het ook alweer? Moest het niet vandaag? Op Driekoningen? Ik vond het zondag wel mooi geweest. Ineens is zo’n boom een obstakel dat er met al die versiering aanstellerig uitziet. Tijdens het optuigen wil je dat de komende dagen heel lang duren, maar januari maakt korte metten met die behoefte. Er is een orde van de dag die andere eisen stelt. In de grijze ochtendkilte hebben uit huis verdreven kerstbomen altijd een wat tragische uitstraling, zeker als de straffe wind er een beetje mee dolt.
Sinds de zomer van vorig jaar is deze straat autovrij. Midden in de straat is een gracht. De overkant is niet autovrij en in de nieuwjaarsnacht kwam een overbuurvrouw onder meer zeggen dat ze ook wel zo wilde. Ik zei: ik gun het je zeer. Het is immers dagelijks erg aangenaam. Er gebeurt niet zo veel, daar gaat het vooral om. Mijn werkkamer is in het souterrain van het huis waarin ik een lege binnenplaats zie waar nog net iets minder gebeurt dan in een autovrije straat, namelijk niets. Is goed voor gebeurtenissen in je hoofd.
Waar ik het aan het einde van vorig jaar (lekker om dat te zeggen, 4 dagen geleden, maar toch vórig jaar) een beetje genoeg van kreeg waren alle terugblikken en lijstjes. Ik moet niet zeggen dat ik er genoeg van kreeg, want kon het allemaal overslaan, maar dat deed ik niet, bang dat ik toch iets gemist had wat ik niet had mogen missen. En dat ik me moest voornemen in 2021 beter op te letten.
Het moet een beter jaar worden. Dat hebben we tegen elkaar gezegd. Alsof we het een beetje belóófden. Was in ieder geval fijn het samen te hopen. En áls het een beter jaar is geworden: wat dan? Wat hebben we meegenomen van een jaar dat beter had moeten zijn dan het was, het jaar dat ons onbarmhartig overviel. Ik wilde zeggen: wat hebben we geleerd? Maar dat klinkt weer alsof het moet. Nee, meegenomen, wat hebben we meegenomen, wat hebben we in handen, vandaag op 2 januari, aan het begin van een jaar dat nog te lang is voor woorden?
Wat zeggen we vanavond tegen elkaar, als we hardop hebben meegeteld met de laatste seconden van dit ontregelende jaar? “Het is toch ánders”? Zoiets? Of: “Volgend jaar beter”? Kussen we? Of blijven we beetje schuchter tegenover elkaar staan, niet wetend wat we met onze handen en woorden moeten doen?
We zagen ze allemaal, de beelden van de eerste vaccinatie in de landen om ons heen, triomfantelijke beelden die ons met geruststelling mogen vervullen, maar zelf deinsde ik telkens een beetje terug. Moet er niet aan denken om als kwetsbare oudere met de halve wereld als getuige een injectie toegediend te krijgen. En dat er dan applaus komt.
