Het bruine café is aan het verdwijnen, andere cafés ook, maar het bruine café heeft het zwaar. Er zullen vast veel mensen zijn die dat nauwelijks of niet interesseert, mij wel.
Soms weet je dat er iets fout zit, beter gezegd iets kapot aan het gaan is zonder dat te willen weten, want je hebt helemaal geen zin in een actie die nodig is om korte metten te maken met het defect. Je negeert het, maar als je je er bewust van bent dat je dat doet, negeer je het niet echt.
In mijn directe omgeving worden ze er weleens moe van dat ik wat erg is, niet meteen héél erg vind. Ik heb het niet over dood en rampen, nee, het erge dat bij het gewone dagelijks leven hoort. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd ergens een zonzijde is en die zoek ik dan. Soms duurt dat zoeken even, maar het is uiteindelijk altijd de moeite waard. Niet dat ik nu zo’n ontremde positivo ben, maar ik heb geen zin me snel neer te leggen bij iets wat tegenzit. Heb wel wat anders te doen!
Afgelopen dagen zagen we president Trump vaak een handtekening zetten, geen momenten die optimistisch stemmen. Decreten zijn het. Telkens als hij er een heeft ondertekend, laat hij dat zien, trots op zijn handtekening. Het lukt me niet zijn manier van denken te begrijpen, maar de trots op die handtekening snap ik wel. Is niet niks, iedere keer een klein werkstuk, waarover hij ongeveer tien seconden doet.
Hier in de buurt is een slijterij die World of Nix heet, beetje sombere naam, je zou kunnen denken dat daar alles ophoudt, maar het is een monter bedrijf. Ze verkopen daar uitsluitend dranken zonder alcohol, geen limonade, maar drank waarvan je gewend bent dat er juist wel alcohol in zit, maar daar dus niet. Het loopt er goed, geloof ik, maar nu nog beter omdat er veel mensen aan Dry January doen. Waarom dat in het Engels is, geen idee, misschien omdat het dan wat steviger klinkt, in ieder geval internationaler.
Als je werk maakt van 30 dagen zonder klagen, heb je een zekere verantwoordelijkheid. Je moet bijvoorbeeld ingrijpen als er in je omgeving geklaagd wordt. Je zegt dat je dat niet tolereert, groot woord misschien, maar je houdt ook niet je mond als je niet verdraagt dat er in je huis gerookt wordt en iemand losjes de brand in een sigaret jaagt. Dan zeg je dat je dat niet wilt hebben. Je hoeft niet meteen te schreeuwen, nee, rustig. Desnoods leg je ook uit waarom. Zoiets valt uit te leggen, kan zelfs leerzaam zijn.
Het fijne weet ik er nog niet van, maar als het fijne echt fijn is, overkomt het me vanzelf. Maar het bericht versier ik met bonte slingers en ook blaas ik blij op de loftrompet. Waar heb ik het over? Over de topcampagne die uit België komt: 30 dagen zonder klagen. Briljant. Het gaat, geloof ik, vooral over klagen op onze werkvloeren, maar ik trek het graag in één wilde beweging door naar de samenleving in z’n geheel.
Altijd voel ik lichte weerstand wanneer iemand een zin begint met: “Je gaat me toch niet vertellen dat…” Gaat dan om iets wat je juist graag wil vertellen. Of graag, dat misschien dat niet, maar wat je wel belangrijk vindt. Wind wordt je uit de zeilen genomen. “Je gaat me toch niet vertellen dat je geen last hebt van januari?” Januari zit vol blauwe dagen, maar vandaag is officieel blauw: Blauwe Maandag – maar dan in het Engels, want het betreft hier internationaal onbehagen.
Hij ziet eruit alsof hij lang harde tegenwind heeft gehad, maar dat heeft geen invloed op zijn goede humeur. Een tevreden lach wijkt niet van zijn gezicht. Schuin tegenover het huis hier buigt hij zich over een bak vol grieperige planten. Zelden zag ik iemand zo secuur een plantenbak bestuderen. Hier en daar plukt hij wat onkruid weg dat hij hard, bijna bestraffend op straat smijt.
