Het lijkt eenvoudig, ik bel de wasmachinekoning, vraag wanneer het apparaat bezorgd kan worden en meld wanneer ik volgende week met open armen thuis ben. De specialist lacht corrigerend: “Volgende week is het meivakantie.” Is waar ook. Ik vergeet het telkens, waarschijnlijk omdat ik dat wil. Volgens mij is er geen land in de wereld dat zo veel behoefte heeft aan om de haverklap vakantie. Groot deel van het volk trekt er weer op uit. Spanje is de populairste buitenlandse bestemming, las ik in deze krant.
Aan dooddoeners heb ik altijd een hekel gehad. Meestal zijn ze hartstikke waar, daar niet van, maar ze doen wat het woord zegt, ze kunnen ieder gesprek om zeep helpen. Is soms nuttig, want niet alle gesprekken zijn hoogst wenselijk, maar toch. “Er zijn ergere dingen.” Die bijvoorbeeld. Als kind vond ik die vier woorden onverdraaglijk, want meestal was wat je erg vond, volgens jou heel érg erg, maar vooral volwassen namen daar een loopje mee, zéker volwassenen die de hele tijd wel wat anders aan hun hoofd hadden.
Wanneer binnenkort de eindexamens weer begonnen zijn, staan in sommige kranten de opdrachten waarmee scholieren geconfronteerd worden. Soms doe ik mee, niet omdat ik dat leuk vind, maar om na te gaan of een en ander nog werkt in mijn hoofd. Alles wat met rekenen te maken heeft, sla ik over, want daarvan raak ik in lichte paniek.
Van de kinderen die ik ken, weet ik niet of ze ooit van de kindertelefoon gebruik hebben gemaakt. Misschien houden ze dat contact ook voor zich. In mijn kindertijd was zo’n telefoon er niet, maar kinderen zaten toen ook nog anders in elkaar, ook omdat de tijd anders was. Er is nu ook een oudertelefoon, dus voor ouders die qua kinderen een belangrijke hulpvraag hebben. Ik hoorde het gisterochtend op de radio. De presentator vroeg naar een voorbeeld van een vraag: “Hoe houd ik alle ballen in de lucht?”
Soms vergeet je goed op te letten. Ik weet bijvoorbeeld niet wat de digitale euro is. Kom ik tegen in een artikel over de knauw die het vertrouwen in Máxima heeft gekregen. Wist ik ook niet, maar er zijn mensen die haar scherper in de gaten houden dan ik. Die mensen manifesteren zich onder meer in het EenVandaag Opiniepanel. Ik vroeg me af waarom. Wat heeft Máxima gedaan of juist niet gedaan, wat is er veranderd?
Wanneer NEC kans maakt op groot of klein succes moet ik altijd aan kapper Van Dale denken. In mijn jonge jaren woonde ik op de Hengstdalseweg in Nijmegen-Oost. In het souterrain op de hoek was de salon van kapper Van Dale, hoewel salon misschien een iets te groot woord is.
Zojuist ontving ik een uitnodiging van een sportclub, een sóórt sportclub, een andere dan die waar ik heen ga, je kunt er ook veel aan je geestelijke conditie doen. Het is een chique club, daarom was de tekst van de uitnodiging in het Engels, op één woord na, en om dat woord gaat het: niksen.
In een winkel vol wasmachines zeg ik tegen de verkoper dat ik een wasmachine zoek. Hij knikt vol vriendelijk begrip, heeft een gemoedelijke uitstraling en zijn sociale vaardigheden zijn zichtbaarder dan zichtbaar. Ik zeg dat de oude kapot is, dat het net is alsof dat draaiding… “Trommel,” nuanceert de man. Ja, alsof die zich met veel lawaai uit de machine wil losmaken.
Het is wijsneuzerig je altijd af te vragen of iets zin heeft. Zinloze dingen of gebeurtenissen kunnen vaak een wonderlijke schoonheid hebben. Maar als iets ontzettend zinvol bedoeld is, kan het zinnig zijn je af te vragen of het werkt. Zaterdagavond staan de treinen drie minuten stil uit protest tegen het geweld waarmee personeel geconfronteerd wordt. Afgelopen zaterdag werd een conducteur mishandeld door een groep jongeren. Verschrikkelijk is dat. De woede hierover begrijp ik door en door, ook omdat het een patroon wordt. Alle protest hiertegen is redelijk.
