Voor een carrièreswitch is het te laat, maar ik zou het best willen zijn: integriteitadviseur van de Tweede Kamer. Alleen al omdat het me fascineert waarom zo’n functie er moet zijn. Mannen en vrouwen die door ons gekozen zijn om ons naar eer en geweten te vertegenwoordigen, en... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Piekfijn
Nog steeds heb ik ook een vaste lijn. Zo heet dat: vaste lijn, een ouderwets telefoontoestel met een draad eraan, aangelegd door een monteur die zei dat `alles piekfijn in orde’ was toen hij zijn werk had gedaan. Die woorden gonsden die dag dikwijls aangenaam door me heen, piekfijn in orde. Graag wil ik dat zelf ook zijn, maar ik besef heus wel dat er nog een lange weg te gaan is. Ik ben ook benieuwd hoe ik me voel als ik die `staat van zijn’ heb bereikt. Wat me ook interesseert is hoe ik die dan in stand ga houden. Waarschijnlijk wordt er in mijn omgeving dwingend de moeilijkste vraag van alle vragen gesteld, namelijk: `Is er iets?’. Uiteraard voel ik me dan meteen minder piekfijn in orde. Goed, de vaste lijn. Daar gaat het nu over. Daar word ik bijna nooit meer op gebeld. Eigenlijk alleen nog maar door mensen die iets van me willen wat ik niet wil, een abonnement op een onduidelijke voorziening, een fantastische begrafenis, dat soort dingen. Ik neem maatregelen tegen dat gebel, maar die helpen niet. Dus als het ouderwetse telefoontoestel gaat (zo heet dat nog altijd: de telefoon gaat), ben ik onmiddellijk geïrriteerd. Als ik dan iemand aan de lijn krijg die niet iets van me wil wat ik niet wil, maar een vriend of kennis, vraagt die: `Is er iets?’ Maar meestal moet ik dus plechtig zeggen dat ik geen tijd heb een aanbod te bespreken en vervolgens verbreek ik woedend de verbinding. Van die woede heb ik daarna minstens een uur behoorlijk last. Ik wil immers zo min mogelijk woedend zijn. Daar heb ik recht op.
Columns
-
-
Vorige week schreef ik over de huiselijke ruzies rond het versieren van de kerstboom. Die horen erbij. Als het harmonieus gaat, wordt Kerstmis vast net iets te saai.
-
Mijn zusje verhuisde zo’n 25 jaar geleden naar Athene. Toen ze er een tijdje was, miste ze witbier en kroketten. Niet te krijgen daar. Kroketten nog steeds niet, geloof ik. Ze overwoog die producten te gaan importeren. Ze was opgeleid tot verpleegkundige, maar dat beroep leidde... lees meer
-
Natuurlijk is me ooit uitgelegd wat de functie van muzak is, maar die uitleg ben ik min of meer vergeten, wat ik vaker heb als ik iets niet interessant vind. Maar misschien vergis ik me en is het wél interessant, omdat je in het openbare leven op veel te veel plekken muzak hoort... lees meer
-
Soms vertel ik wat over schrijven aan mensen die daarin geïnteresseerd zijn of dat zelf ook willen doen. Workshop heet dat vaak, woord waarvan ik niet houd. Ik zeg onder meer dat iets vergelijken met iets anders alleen maar nodig is als je denkt dat de lezer het niet begrijpt. V... lees meer
-
Nog niet zo lang geleden zeiden we dat vandaag Sinterklaas terug naar Spanje ging. Als kind verontrustte het me dat het met stille trom gebeurde. Vond ik ondankbaar gedrag. Wie weet had hij volgend jaar helemaal geen zin meer te komen. Deze gedachten heb ik niet meer. Zouden er... lees meer
-
Heb je dus hard aan een sinterklaasgedicht gewerkt. Alles rijmt, er zit een lekker ritme in, hier en daar ook een grapje. En dan wordt het dus slécht voorgelezen! Degene voor wie het bedoeld is, kán het niet, snapt grapjes niet, slaat per ongeluk een regel over, legt klemtonen v... lees meer
-
Bij de ingang van de fitnessclub staat een bord met daarop de woorden: “De coach heeft geen stem en voelt zich behoorlijk ziek. Train vandaag naar eigen inzicht. Maak het jezelf niet te makkelijk.” De coach zelf staat ernaast, stemloos en gebroken. Hij knikt zwak, maar bemoedig... lees meer
-
Groot gezelschap aan tafel, de avond loopt ten einde en dan zegt ineens een vriend: “We doen dit jaar niet aan cadeaus. Ook niet met Kerstmis.” Er valt een ontzagwekkende stilte. De vriend kijkt met een boeddhistische glimlach naar een onzichtbaar punt in de verte.
-
Als ik bloemen koop en de bloemist vraagt of de bloemen een cadeau zijn, zeg ik meestal dat ze voor mezelf zijn, wat nooit zo is. Misschien moet dat laatste veranderen, maar dan nog, ik verzwijg dat het een cadeau is. Anders gaat het allemaal heel lang duren: cellofaan eromheen,... lees meer
-
Was niet eens moeilijk het gisteren niet over Black Friday te hebben. Heb er ook niets aan gedaan. Eerlijk gezegd wist ik ook niet wat was, terwijl ik toch geen Gekke Henkie ben. Vorig jaar was het waarschijnlijk ook Black Friday en toen zal vast iemand gezegd hebben hoe het zat... lees meer
-
Een kerstboom huren, ik had er nog niet van gehoord. Even: ik vind echt dat we pas ná volgende week donderdag over kerstbomen en zo moeten praten. Laten we de decembermaand alsjeblieft rustig en in volorde afwerken. Maar goed, ik las over een bedrijf in Dieren. Daar kan het dus,... lees meer
-
Hoe gaat zoiets in een van de kantoorkamers van het Centraal Bureau van de Statistiek? Iemand kijkt naar buiten, naar het landschap dat zo doordrenkt is van de regen dat het bijna vloeibaar lijkt. Slokje van de bedrijfskoffie.
-
Zelden ben ik opgetogen als iemand zegt: “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.” Of andersom. De vraag die dan komt, weet ik: “Wat wil je het eerst horen?” Ik geef zelden een antwoord waarover ik tevreden ben. In een ziekenhuis of bij de huisarts wil ik helemáál niet dat deze kwe... lees meer
-
Ergens op of rond mijn bureau heb ik een lijstje van dingen waarover ik niet meer schrijf, maar ik kan het niet vinden. Probeer het me dus te herinneren: (Zwarte) Piet staat erop, de gymschoenen van onze premier, korte broeken van mannen op de eerste zonnige dag van het jaar, ze... lees meer