Een piano op het station – het blijft een topvoorziening. In Nijmegen mis ik maandagavond de trein. Ik probeer me dat niet te verwijten en heb bovendien tijd voor de piano. Niet om die te bespelen, maar om ernaar te luisteren. Een man speelt Für Elise. Ik ken het door en door, m... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Voorwaarts
In een erg oude agenda vind ik een papiertje waarop mijn vader iets aangaande de Vierdaagse heeft getypt. Hij citeert het reglement: `Onder wandelen, c.q. marcheren wordt verstaan het zich zodanig voorwaarts bewegen dat er voortdurend contact met de grond wordt gemaakt en het totale lichaamsgewicht om beurten wordt overgebracht via het linker – en het rechterbeen.’ Mijn vader is helaas al ruim vijf jaar dood, dus ik kan hem niet vragen waarom hij me dit citaat gaf. Ongetwijfeld was het na een gesprek over tientallen lopende zaken en het is niet ondenkbaar dat ik na het derde glaasje oude jenever (dronken mijn vader en ik graag in de namiddag) riep dat ik me volgende jaar echt, nee, nu écht in zou schrijven voor de Vierdaagse en de komende tijd enórm in training ging. Mijn vader zag graag dat ik prestaties leverde, maar zei waarschijnlijk toch: `Zou je dat nu wel doen?’ En ook had hij erop gehamerd dat ik er echt niet te licht over moest denken. Twee dagen later kwam de envelop met het citaat. Zo zal het gegaan zijn. En hij kende me, hij wist dat ik de ernst van die woorden vól tot me zou laten doordringen. Nu weet ik eerlijk gezegd niet of ik dat deed. Misschien vouwde ik het in mijn agenda en dacht: `Lees ik later wel.’ Er was een periode in mijn leven waarin ik veel naar later verplaatste. Inmiddels is het later en heb ik mijn handen er vol aan. Zojuist wilde ik even strikt volgens het reglement wandelen en kon geen stap verzetten. `Ja vader, ik denk dat ik inderdaad ongeschikt ben voor de Vierdaagse.’
Columns
-
-
Tijdens het natafelen ging het gisteren ineens over het televisieprogramma De Slimste Mens. Of ik dat gezien heb? Ja, heb ik. Dat is het type programma waar ik soms naar kijk, het liefst in gezelschap, want ik heb de hinderlijke gewoonte hardop mee te doen en dan wil ik graag da... lees meer
-
Een vriend van me en ik verdiepen ons graag in verdwenen amusement. Zo zijn wij sterk op de hoogte van het repertoire van het Nederlands duo De Wama’s. Wie kent hen nog? Hun beroemdste lied was `A ha, dat is Marie’, met deze regel: `In haar navel zit een steen. Die is wel vals,... lees meer
-
Vorige week zag ik de heer Brinkman in het ochtendprogramma Vandaag de Dag (`met Roos en Leonie’), Elco Brinkman, Eerste Kamerlid voor het CDA. Hij zat daar met het oog op de Provinciale Statenverkiezingen in maart, verkiezingen die steevast `niet zo belangrijk’ worden genoemd,... lees meer
-
Van sommige problemen ben ik me maar vaag bewust. Bijvoorbeeld van de onrust die er leeft in de wereld van de denksporters. Toen ik kind was, maakte het woord `denksport’ grote indruk op me. In de vriendenkring van mijn ouders bevond zich een befaamd schaker, een wat stille man... lees meer
-
Het moet een gat in de markt zijn: een kalender waarop de dagen te zien zijn die speciaal zijn. Nu is iedere dag speciaal, voor wie wil, maar ik bedoel dus een dag als gisteren: toen was het Internationale Knuffeldag. Wist ik niet. En nu ik dit noteer, ben ik, geloof ik, blij da... lees meer
-
Het woord `wauweffect’ kende ik niet. Ik kwam het gisteren tegen in een artikel over voedsel. Daarin stond dat de hotelketen Van der Valk ook versmarkten gaat starten. En zo’n versmarkt moet een wauweffect hebben, omdat daar `aan alles is gedacht’. Iets in mij zegt dat ik niet... lees meer
-
Klein leed kan me soms monter stemmen. Dan heb ik het over leed waar niemand last van heeft. Misschien zelfs niet degene die het leed wordt aangedaan. Ja, het is wel leed, maar het is te overzien. En leed dat te overzien is, moeten we maar nauwelijks als leed beschouwen. (Als je... lees meer
-
Blauwe Maandag, dat is het vandaag, de deprimerendste dag van het jaar. Vaak wordt het in het Engels gezegd, Blue Monday, want dat klinkt beter, beetje verder weg, maar Blauwe Maandag is ook oké. Moest even opzoeken waarom het ook alweer een nare dag is. Slap schokje van herkenn... lees meer
-
Altijd geef ik mezelf een opdrachtje mee. Als ik bijvoorbeeld naar de supermarkt loop, traject van een minuut of acht, wil ik het begin hebben van een lezing die ik overmorgen geef. Voordat ik door de huisarts word geroepen, moet ik in zijn wachtkamer de eerste twee zinnen van e... lees meer
-
Inmiddels weet ik natuurlijk welk reclamespotje de Gouden Loeki won, maar gisteravond heb ik niet gekeken, want waarom zou je naar zoiets kijken? Wel vroeg ik me af waarop ik zou stemmen. Ik moet wel meteen bekennen dat ik zelden aandachtig kijk naar die filmpjes. Zeer lang gele... lees meer
-
Een dingetje. Zo zeg ik het altijd. Dat ik even voor een dingetje in het ziekenhuis was. Een dingetje hoort er nu eenmaal bij. Maar een dingetje wordt al gauw een ding. Dat komt door de medische molen. Die begint te draaien en jij draait mee. En je kunt er niet uit, net zoals je... lees meer
-
Zaterdag zat ik in een stationsrestauratie te wachten op iemand die niet kwam, want zijn trein en de harde wind gingen niet samen. Ik vond het niet erg, want ik houd van stationsrestauraties. Helaas zijn er niet veel meer, ik bedoel dus van die ouderwetse, te fel verlichte, waar... lees meer
-
Gisterochtend hoorde ik een interview met de assistente van couturier Frans Molenaar die vorige week overleed. Zijn dood werd gisteren officieel bekend gemaakt. De vraag aan de assistente was: `U was bij zijn laatste uren, hoe beleefde u die?’ Op de vraag hoe we iets beleven moe... lees meer
-
En toen kreeg hij een naam. En een gezicht, een lachend gezicht. Ahmed Marabet, de agent die door de terroristen werd vermoord in de straat waaraan het kantoor van Charlie Hebdo ligt. Hoe ze daarbinnen tekeer zijn gegaan, daarvan kun je je nauwelijks een voorstelling maken. Wel... lees meer