Als kind kon ik wakker liggen van grote vraagstukken. Het bestaan van God bijvoorbeeld. Of de eeuwigheid, door de onderwijzer op school uitgelegd als tijd die niet begint en ook geen einde kent. Niemand durfde zijn vinger op te steken om de leerkracht te vragen het nog een keer te zeggen, en dan in iets andere woorden. In mijn bed vroeg ik me af hoe iets niet kon beginnen. Natuurlijk viel ik op den duur in slaap, maar de volgende ochtend werd ik wakker terwijl ik merkte dat ik stil was van veel te veel.
Uitdrukking kende ik niet: de fles van tafel halen als het feest gaat beginnen. Lijkt me wel typisch Nederlands, ik bedoel dat ik niet meteen denk aan toestanden die Italiaanse toestanden genoemd worden. (Heb ik grote sympathie voor, voor Italiaanse toestanden!)
Totdat deze Boekenweek begon, dacht ik zelden aan Verboden Vruchten. Misschien proefde ik er wel van, maar stond ik er niet bij stil dat het Verboden Vruchten waren. De eerste keer dat ik ervan hoorde was tijdens de godsdienstles op de lagere school. Het hoogste gezag in de wijk was daar verantwoordelijk voor, de pastoor, een grote man uit de diepste diepte van Brabant die geen tegenspraak duldde en ook niet van vragen hield.
Inmiddels is de Boekenweek twee dagen aan de gang en heb ik al één lezing over Verboden Vruchten (thema!) achter de rug. Met schorre stem. Vrijdagavond op het Boekenbal was het zo druk en lawaaierig dat je alleen maar kon schreeuwen. Toen ik klaar was met schreeuwen, vond ik het een mooi moment om naar huis te gaan. Om kwart over twaalf zat ik te staren aan de keukentafel en na te denken over de Verboden Vruchten in mijn leven. En ook probeerde ik een antwoord te geven op de vraag wat een Verboden Vrucht precies is. Daardoor werd het toch nog laat.
Op het medische centrum van de Erasmus Universiteit Rotterdam zijn ze hard bezig een medicijn tegen ouderdom uit te vinden. Zo’n bericht roept bij een stemming op die ik moeilijk kan peilen. Natuurlijk ben ik geneigd blij te knikken. Van de andere kant lijkt het me een misverstand ouderdom als een ziekte te beschouwen. Ik weet nog steeds niet wanneer je in een fase bent beland die ouderdom wordt genoemd, maar die fase hoort natuurlijk bij het leven. Die hoort bij het ritme van de tijd die je te gaan hebt.
Je ziet nog steeds vaak, mannen die duidelijk aangekleed zijn door hun vrouw. Ik bedoel niet na het opstaan, maar de kledingkeuze. Die kleren zien er op de een of andere manier ook altijd veel te nieuw uit. In de trein heb ik zicht op een echtpaar waarvan de man een rode broek aan heeft en een trui met strepen. Niets op tegen natuurlijk (hoewel die rode broek), maar er is iets mee.
Sinds de Internationale Dag van het Geluk, jongstleden maandag, laat het geluk me niet met rust. Ik probeer erover op te houden, maar dat lukt maar niet.
Maandag was het, geloof ik, ja, op de Internationale Dag van het Geluk, dat ik dat filmpje zag van die koeien die eindelijk weer naar buiten mochten (lente!) en dansend van blijdschap de wei in renden. Ik werd er ontroerd vrolijk van. Die grote, logge dieren die eigenlijk niet kunnen dansen, maar toch dansten.
Dat het gisteren de Internationale Dag van het Geluk was, wist ik nog niet toen ik in alle vroegte door de laffe regen naar de fitnessclub fietste om daar vooral aan niets te denken terwijl ik met gewichten in de weer ging. Op de terugweg merkte ik er ook niets van. Het drong pas tot me door toen ik er thuis een bericht over las: International Day of Happiness – ook in het Engels, dan is het helemaal menens.
Misschien vreemd, maar ik vind het zielig voor de heer Spekman. Opstappen nu zijn partij het slecht gedaan heeft. Niet meteen, nee, op 7 oktober. Dan heeft hij nog een lange tijd te gaan, terwijl iedereen denkt: daar loopt een opgestapte man die over een halfjaar echt opstapt.
