Er zijn van die oude gebaren die ik kwijt ben, maar die er ineens weer zijn. Ik loop door de stationshal van Arnhem en zie een jonge vrouw die monter uit een trein stapt. Ineens komt er iets traags in haar gang, ze staat ze stil, alsof er iemand tegen haar aan duwt, en dan ja: z... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Piano
Het is vreemd, maar zo’n avontuur als de Franse president is aangegaan, met de goed gelukte actrice Julie Gayet, is hier nooit aan de orde. De burgemeester van Maastricht tel ik even niet mee. Ik bedoel het groter en intenser. Waarschijnlijk slecht van me, maar ik zou het verfrissend vinden. De saaie boel wordt een beetje opgeschud. De mens achter een bewindspersoon wordt zichtbaar. Het gebeurt natuurlijk wel, maar het lijkt niemand echt te interesseren. Als destijds de CDA-top onder leiding van de heer Lubbers ergens ging confereren (`de neuzen moeten weer dezelfde kant op staan’), in een hotel of conferentieoord, nou dan was het bal, om het zo maar eens te zeggen. En dan niet met actrices of meisjes van ballet. Het is bekend, journalisten weten het, maar niemand doet er iets mee. Ik houd van beschaving, maar soms kan leuk lawaai onze alledaagsheid even laten kantelen. Ja, toen Lubbers in billen kneep werd dat nieuws, wat ook kwam omdat het hier een overzichtelijke handeling betrof. Nederlanders snappen hoe het gaat, in billen knijpen. Maar goed, Frankrijk is een ander land. Met een ander temperament. Iedereen had vroeger wel een oom die rode wangen kreeg als hij het woord Parijs alleen maar hóórde. Graag denk ik terug aan voormalig president Chirac. Hoe hij een simpele handkus optuigde! Van onze premier weten we niet eens of hij op mannen of vrouwen valt. Althans ik weet het niet. Misschien had dat wel het geval moeten zijn, maar het is niet zo. Ik weet dat hij graag piano speelt. Dat dan weer wel.
Columns
-
-
Toen ik gisterochtend de radio passeerde, kwam daar een geluid uit dat ik niet kon thuisbrengen. De radio stond aan, het geluid hoorde dus bij een uitzending. Het was alsof er vermoeid op een trompet werd geblazen. Ik werd nieuwsgierig naar wat het was. Nog steeds ben ik overal... lees meer
-
Had er stom genoeg een tijdje niet meer zo op gelet, maar nu ik over het lijsttrekkersdebat tussen Diederik Samsom en Lodewijk Asscher lees, sta ik er ineens weer bij stil: lichaamstaal. Die wordt regelmatig geanalyseerd in de verkiezingstijd – en die is toch wel degelijk bego... lees meer
-
Waarschijnlijk moet ik er niet half november over beginnen, want het kan onrust veroorzaken, maar toch doe ik het voorzichtig: het kerstpakket. Komt doordat ik er een artikel over las. Waar ik stom genoeg nooit bij stilstond, is dat er bedrijven bestaan die rond het kerstpakket... lees meer
-
Het had me niets verbaasd als Arnold Karskens verslag had gedaan van de intocht van Sinterklaas. Maassluis was immers een oorlogsgebied geworden. Je wordt er vooral bedroefd van, meer nog dan kwaad. Maar gelukkig was het allemaal geruststellend.
-
De laatste keer dat ik Leonard Cohen zag optreden, was op een zomeravond nog niet zo heel lang geleden. Oud en breekbaar was hij, maar ook vrolijk vitaal. En hij zong aandachtig, ieder woord tilde hij op, elke noot was onvergetelijk. De zon ging langzaam onder, de avond maakte n... lees meer
-
Toen Donald Trump gisterochtend (onze tijd) klaar was met zijn overwinningstoespraak, klonk door de zaal het lied You Can’t Always Get What You Want van de Rolling Stones. Trump liet het vaker horen tijdens zijn campagne. De Stones zijn er niet blij mee, maar blijkbaar vindt Tru... lees meer
-
“Mag ik nog een espresso van u?” vraag ik aan de vrouw die me ook de vorige heeft gebracht. Ik zit in een café waar ik nog nooit was, en lees de ochtendkrant.
De vrouw zegt: “Van mij wel.” -
Dat Clint Eastwood vandaag op Trump gaat stemmen! Clint Eastwood! Held uit mijn jeugd, misschien de eerste die ik had. Nou ja, Ivanhoe was ook niets niks, en dan zeg ik dus: Roger Moore. Maar Ivanhoe was toch veel verder weg dan Clint Eastwood in de cowboyserie Rawhide. Iedereen... lees meer
-
Waarschijnlijk heb ik het verdrongen, maar nog niet zo lang geleden stond in de krant dat ouderen vaak vielen. Was een probleem. Erg dat ik kwijt ben wat de kern van dat probleem is, maar het gaat om iets wat we serieus moeten nemen, zeker als je oudere bent. Maar ja, wanneer be... lees meer
-
Het is een boekhandel waar ik niet vaak kom, maar wel graag. Ik loop er een minuut of tien rond, niet op zoek naar iets speciaals, nee, het is wat sommige mensen rondneuzen noemen.
-
Ben benieuwd hoe lang het woord `plascontract’ houdbaar blijkt. Ik voorspel een dikke week. In het jaaroverzicht zal het waarschijnlijk een paar seconden terugkeren. Een goed voorbeeld van een waaiwoord. Het verpleeghuis waar het uit kwam waaien, is inmiddels bedreigd, er staat... lees meer
-
Vandaag verschijnt er een nieuw verhaal over Olivier B. Bommel en Tom Poes. Dat is nogal wat. Het verhaal is niet geschreven door Marten Toonder, want die is al jaren dood, De tekeningen zijn gemaakt door Henrieke Goorhuis en de tekst is van Henk Hardeman, die we kennen als schr... lees meer
-
De verkoopster van het Straatjournaal was er gisteren niet, wat vreemd is. Ze staat altijd bij de uitgang van Albert Heijn. Ze verkoopt niet alleen haar kranten, maar doet ook aan lichte dienstverlening. Als bijvoorbeeld je boodschappentas doormidden scheurt, schiet ze te hulp.... lees meer
-
Als ik bij de kassa van de supermarkt staat, voel ik een hand op mijn schouder. Die is van een vrouw die zegt: “Door u weet ik hoe dit heet.” Terwijl ze deze fijne woorden uitspreekt, houdt ze een bescheiden balkje omhoog. We kennen het: het is bedoeld om op de kassaband onze bo... lees meer