Als het goed is, staan ze vandaag op het bordes rond de koning, de nieuwe leiders van Nederland. Voor een paar van hen betekent het dat een droom is waargemaakt, of zoiets. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de minister van Buitenlandse Zaken. Wie kan er iets opnoemen waaruit blijkt... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Troosten
Waarschijnlijk wordt de musical Love Story een hit. Veel mensen zijn gek op musicals. Ik hoor daar niet bij, maar dat is niet omdat ik op het genre neerkijk. Wel ben ik even in 1970, een Nijmeegse herfstavond: ik ga met een meisje naar de film Love Story, een de film die niet aan me besteed zal zijn, ik zie liever films die ik niet helemaal begrijp. Naar Love Story ga ik om maar één reden: ik verwacht dat het meisje zeer zal gaan huilen, ik haar moet troosten en dat er dan iets moois tussen ons ontstaat. Daar verlang ik vurig naar. Het verhaal van de film is bekend: rijke jongen trouwt tegen de wil van zijn vader meisje dat ziek wordt en sterft. De film doet het werk dat ik verwacht. In het laatste gedeelte begint ze een beetje te snikken. Arm om haar heen. Tegen het eind van de film gebeurt dit: de jongen die een paar seconden weduwe is, komt in de gang van het ziekenhuis zijn schoonvader tegen, een kleine rol van John Marley met dat gehavende hoofd. En die schoonvader zegt tegen de jongen, ik citeer uit het hoofd: `Wat ik zo erg vind is dat ik haar beloofd heb niet te huilen.’ En terwijl hij tegen zijn tranen vecht, breken bij mij enorm de dijken door. Het heeft niets meer met snikken te maken, het is het meervoud ervan. Als we de bioscoop verlaten, houdt het maar niet op en als we even later door het Kronenburgerpark lopen, ook niet. Ik ben zeventien, het is alsof ik al het verdriet van mijn puberteit eruit huil. Het meisje troost me op volle kracht, maar verdwijnt die avond voorgoed uit mijn leven.
Columns
-
-
Tot ver in december treden zangeres Beatrice van der Poel en ik op in meestal kleine theaters overal in het land - ik zing niet. Het betekent onder meer dat we vaak in de file staan, want we gaan halverwege de middag op pad. En dan doet zich onderweg bijna altijd die vreemde hon... lees meer
-
Op dinsdag heb ik het liever niet meer over maandag, maar nu moet het even, want gisterochtend kwam ik al vroeg in twee kwesties terecht waarvan ik niet goed wist waarmee ik er heen moest, in mijn hoofd.
-
Iedere donderdag zit de nieuwe Donald Duck bij de post. Soms is er iemand op bezoek als ik de post van de deurmat pak en op tafel leg. Natuurlijk gebeurt het dat het bezoek vragend naar de Donald Duck wijst, maar ik zeg er steeds minder over, ook omdat ik niet weet wat. Ik ben n... lees meer
-
Bij het bericht van de dood van Frits Bom dacht ik niet dat hij al lang overleden was, wat ik soms heb bij mensen die ik lang niet meer zag of aan wie ik lang niet meer dacht. Hij is niet oud geworden.
-
Deze dagen wordt er veel over Jan Wolkers gezegd en geschreven. Gisteren was het tien jaar geleden dat hij overleed – ik ben opgehouden iemand te zijn die dan verbijsterd uitroept: is dat alweer tien jaar geleden?!
-
“Pas maar op,” zegt de patiënt voor me. “Het is oorlog.” Hij wijst naar de fysiotherapeut bij wie ik dadelijk op de behandeltafel ga liggen. Zijn praktijk is in de fitnessclub, in een afgezonderde ruimte, dat wel. Het heeft iets handigs: ik overdrijf vaak in de fitnessruimte e... lees meer
-
Dat Pipo de Clown terugkeert op de Nederlandse televisie! Niet in oude afleveringen, nee, er komt een nieuwe Pipo die er hetzelfde uitziet als de oude Pipo, ook met een zonnetje op zijn linkerwang. Hoe oud was ik toen ik voor het eerst naar Pipo keek? Ik denk een jaar of zeven,... lees meer
-
Of ik het zorgelijk moet vinden, weet ik niet. Misschien vraag ik het me al heel lang niet eens meer af. Wat is er aan de hand? Ik zeg er meteen bij dat het in principe niet belangrijk is, maar ik moet het even kwijt naar aanleiding van iemand die ik in het avondjournaal van zon... lees meer
-
Volgende week zal Carola Schouten van de ChristenUnie ongetwijfeld op het bordes staan. Als deze zin over een paar eeuwen wordt opgegraven en onze tijd helemaal vergeten is, roepen de woorden een groot vraagteken op. Op het bordes staan? Hoezo op het bordes staan? Maar wij weten... lees meer
-
Dat ze al een jaar of drie hier en daar worden gehouden, wist ik niet: feestjes waarop het geslacht van de baby bekend wordt gemaakt. De nog niet geboren baby dus. Ik las hierover met ingehouden adem.
-
Het was te voorspellen: op radio en televisie waren deze dagen veel gesprekjes met `mensen op straat’. Hun werd gevraagd wat ze dachten van de voornemens en plannen van de nieuwe regering. Waarschijnlijk is het goed dat die gesprekjes er zijn, maar het is ook nutteloos tijdver... lees meer
-
Hoe zit het ook alweer zit met brieven die ik van de overheid ontvang? Ik zeg er meteen bij dat ik niet mijn best heb gedaan de kwestie scherp te begrijpen. Het gaat erover hoe ik aangesproken word: mijnheer of mevrouw Verbogt. Wordt afgeschaft. Niet alleen in mijn geval, maar... lees meer
-
Het was niet voor niet dat ik gisteren hier kort het lied `We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal’ behandelde. Ik teken er nog bij aan dat ik het altijd lastig vind mee te moeten met het lied terwijl we in een file staan. Het kan hartstikke waar zijn wat we... lees meer
-
Een oud lied dat zich soms door mijn hoofd zingt is: We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Iedereen kent het, iedereen zal het weleens gezongen hebben, waarschijnlijk vaak. Ik herinner me vooral hoe er iemand in auto mee begon, mijn moeder, af en toe mijn... lees meer