De coach stond me gisterochtend op te wachten toen ik bij de fitnessclub arriveerde. Hij zei dat het buiten minder warm was dan binnen. De straat was net gesproeid en blonk vrolijk in de ochtendzon. Ik zei dat we er niet zo vaak over moesten praten, over de hitte. Daarna ging ik lekker sporten, met de gedachte dat wat ik er nu al uit zweette, me voor de rest van dag wat droger hield. Dat is natuurlijk onzin, maar je moet toch iets denken. Ze zeggen dat het goed is voor je conditie, maar na een uur hád ik geen conditie meer.
Paar dagen geleden kreeg ik een sms-bericht met de volgende tekst: `Zin in je!’ Ik zat nogal met gedachten te worstelen, niet per ongeluk, maar doelgericht. Soms doe ik dat: ga ik even zitten, negeer alles uit de wereld om me heen en probeer aan niets te denken. Dat laatste lukt me nooit. Ik ken mensen die dat goed kunnen en natuurlijk vraag ik hoe ze dat doen. Dat leggen ze me dan uit, het is een vorm van concentratie, maar die uitleg dringt maar matig tot me door. Ik doe wel mijn best.
De laatste keer dat ik een siësta hield, begon ik daarmee rond half twee, in de middag dus, en toen werd ik de volgende dag iets na achten wakker. Mijn moeder zou zeggen: `Je had het nodig, jongen.’ En nu ik toch aan citeren sla, neem ik ook mijn huisarts mee: `Altijd goed naar je lichaam luisteren!’ Of ik tijdens die tamelijk lange siësta goed naar mijn lichaam luisterde, geen idee. Volgens mij handelde mijn lichaam geheel op eigen kracht, maar mijn moeder had gelijk, als altijd: ik had het blijkbaar nodig.
Vandaag duurt één seconde langer dan normaal. Het gaat hier om een zogenaamde schrikkelseconde. Als ik het niet had gelezen, had ik het waarschijnlijk niet in de gaten gehad. De seconde is een tijdseenheid die het niet makkelijk heeft. Meestal gaan we er nonchalant mee om. Soms doen we zelfs net alsof een seconde geen seconde duurt. Hoe vaak zegt niet iemand tegen je `Een seconde. Ik moet nog even wat pakken.’ Natuurlijk, zoiets wordt gezegd om aan te geven dat het echt niet lang duurt, maar toch.
Extreme weersomstandigheden zorgen voor een band. Ik heb het dus over de intermenselijke verhoudingen. Neem bijvoorbeeld een ouderwetse winterse dag. Prettig om daar in dit seizoen aan te denken. Zo’n dag die waarschijnlijk nog maar zelden voorkomt. Je staat de stoep sneeuwvrij te scheppen en dat heeft geen zin want het sneeuwt maar door. Met tastende passen nadert de overbuurman die je nooit spreekt, maar nu ineens wel. Gezellig, intens praatje over het weer. Week of drie geleden deed zich hier in de buurt een blikseminslag voor.
Het binnenbrandje dat deze week werd aangestoken door werkgeversvoorman Hans de Boer is nog steeds niet helemaal geblust. Gisteren zou er een grote vergadering zijn van de Sociaal-Economische Raad en die ging om die reden niet door. Pas weer in augustus. Ik las dat en begreep weinig van deze informatie, maar dat ligt ontzettend in mij. Ik heb weleens van de Sociaal-Economische Raad gehoord, vooral van de afkorting Ser, maar geen idee wat die raad voor ons regelt. Maar goed, ze zijn daar nog steeds gepikeerd, daarom voor straf geen vergadering.
Er zijn een paar Goede Doelen waaraan ik graag geld geef. Ik heb dan ook het gevoel dat ik aan iets meedoe. Noem het De Wereld Beter Maken, maar dat vind ik erg grote woorden. Soms komt er een nieuw Goed Doel bij en dan denk ik wel: steun ik niet al genoeg Goede Doelen? Ben er niet trots op dat ik me zoiets afvraag, want ik kan best wat missen. Een nieuw Goed Doel dient zich vaak aan huis aan, meestal vlak na het eten. Het Goede Doel wordt dan gepresenteerd door een jonge vrouw of man die het onweerstaanbaar toelicht.
Natuurlijk las ik gisteren ook het interview met de voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO-NCW. Nou ja, of dat zo natuurlijk is, weet ik ook niet, ik lás het. Die voorzitter, Hans de Boer, is een man van duidelijke taal. Met wat er in duidelijke taal beweerd wordt, hoef ik het niet altijd eens te zijn, maar ik houd er wel van. Van onduidelijke taal niet, want daarvoor is taal geen taal geworden. Ik begrijp anderen graag. Hij verzet zich tegen uitkeringstrekkers. Dat woord mag niet, zegt hij. Wist ik niet. Hij noemt ze `labbekakken’.
Op welk traject hij werkzaam is, weet ik niet precies – in de buurt van Zwolle hoe dan ook, maar ik ben geïnteresseerd in de NS-conducteur die reizigers die geen kaartje hebben, laat kiezen tussen een boete of lichamelijke oefeningen. Of het een grap is, geen idee, maar ik zag een filmpje waarin een reiziger zich tien keer opdrukt, blijkbaar zonder protest. Rest van de coupé telt mee: één, twee, drie, enzovoort. Conducteur kijkt tevreden toe, als een gymnastiekleraar die zich begrepen voelt.
Waar denk je aan, als je leest: Lang leve het verschil, weg met de fragmentatie. Zelf denk ik dan aan een ouderwets cabaretprogramma, met krukken (om op te zitten) en strooien hoedjes. En veel olijke knipogen. Het is de titel van een rapport van het wetenschappelijk instituut van het CDA. Over onze samenleving. Verscheen gisteren. Ik kom er zelden toe publicaties te lezen waarvan de titel te veel vragen oproept. Een titel mag niet vermoeien, want dan begin je niet fris aan de inhoud.
