Net iets te vaak hoor ik in deze periode van het jaar net iets te veel mensen zeggen dat ze er dan en dan niet zijn, want “we gaan natuurlijk naar de sneeuw”. Die woorden spreken ze nonchalant en met stellige vanzelfsprekendheid uit. Houd ik niet van. Bijna niets is de gewoonste... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Druipen
Fietsers veroorzaken vaak hinderlijk snelverkeer. Dagelijks word ik, zelf op de fiets, bijna op het trottoir gedwongen door wild fietsbellende medeweggebruikers vol blinde haast. Dit wekt woede in me op, maar daarmee kan ik niet uit de voeten. Tot gisteren, een donkere herfstdag vol wind en regen. Het is vroeg in de ochtend en ik ben er sterk van overtuigd dat waar ik fiets meer regen valt dan elders. Ik fiets hard omdat ik meen dat ik minder nat word als ik korter over mijn traject doe. Ik rijd door een smalle straat waar veel auto’s geparkeerd staan, ook op de stoep waardoor een mevrouw even over de rijweg moet lopen. Dan hoor ik achter me een hysterische bel en de stem van een man die de vrouw van de weg schreeuwt. Zijn stuur raakt het mijne en dan ga ook roepen, onder meer dat hij zich niet zo idioot moet aanstellen. Hij stopt, ik ook, hij vraagt: `Waar bemoei je je mee?’ Die vraag wil ik graag goed beantwoorden, daarom denk ik er even over na. We zwijgen, het enige geluid is de ruisende regen. We kijken elkaar aan als vechtsporters, tot het uiterste geconcentreerd. Ik zeg: `Ik bemoei me met mezelf. Ik heb last van de regen en moet mijn best doen om mijn humeur op peil te houden. En dan krijg ik dit.’ Tijdens die laatste woorden wijs ik naar de man en zijn rijwiel. Hij knikt en zegt dat hij ook een pesthumeur heeft en dadelijk ergens te laat komt, maar dat ik gelijk heb. Terwijl de pijpenstelen van onze getergde gezichten druipen, moeten we glimlachen, vaag, maar toch. Dan geven we elkaar een hand.
Columns
-
-
Wanneer de trein op station Den Bosch bijna vertrekt, roept de conducteur om dat er op het perron nog een plastic zak staat, met daarin twee cadeautjes. Of de rechtmatige eigenaar die even kan pakken.
-
Van veel van mezelf denk ik dat het verbetering behoeft, maar waar ik dik te tevreden over ben is dat ik haast nooit verontwaardiging voel. Is geen vorm van ongevoeligheid, maar ik moet sneller lachen dan dat ik verontwaardigd ben.
-
Wat áls dit, wat áls dat? Als-kwesties houden ons meer bezig dan strikt noodzakelijk is. Ik probeer die te vermijden, heb mijn handen vol aan wat er nú aan de hand is, maar blijf nog even hangen bij de man uit Venlo die woensdag een paar uur op een granaat lag. Het bleek er uite... lees meer
-
Kuifje begon gisteren 90 jaar geleden aan zijn eerste avontuur, een bescheiden feestdag. Ik sta bekend als liefhebber en kreeg woensdagmiddag een bericht van een radioprogramma. Of ik gisteren naar Hilversum wilde komen en aanschuiven om over Kuifje te praten. Zo heet dat al te... lees meer
-
Vandaag is in veel bioscopen Stan & Ollie te zien, een film over de laatste jaren van Stan Laurel en Oliver Hardy. Ik zag die maandagavond al in het Amsterdamse filmtheater Tuschinksi. Ik ben lid van een internationaal genootschap van liefhebbers van het duo. Dat heet The So... lees meer
-
Op de voorkant van Trouw stond gisteren een citaat van dominee Maarten Klaassen, hij is van de PKN, de Protestante Kerk in Nederland, volgens mij niet het strengste segment van de protestante geloofsbeleving, maar dat weet ik ook niet zeker. Deze dominee zegt: “Natuurlijk mogen... lees meer
-
Een emotie heb ik nog nooit als een bezigheid beschouwd. Meer iets dat je overkomt. Van de dokter moet ik mijn bezigheden noteren. Hij heeft een lijstje van voorbeelden gegeven, zoals traplopen en naar bed gaan. Emoties staan ook op dat lijstje.
-
Op de markt kwam ik zaterdag veel vage bekenden tegen. De markt is een plek bij uitstek voor die ontmoetingen. Meestal zijn vage bekenden niet voor niets vage bekenden, maar in sommige gevallen mag het best wat minder vaag zijn. Komt er meestal niet van, ook omdat jij natuurlijk... lees meer
-
Het is bijna 30 jaar geleden dat de vrolijke zanger Nico Haak overleed. Alweer 30 jaar geleden? Ja, bijna! We herinneren hem van liedjes als Foxy Foxtroten Is je moeder niet thuis?.Zijn band heette De Paniekzaaiers. Nou, als je Nico Haak en De Paniekzaaiers ove... lees meer
-
Een veel te log woord voor de eerste week van het jaar: gedragsinterventie. Ik kwam het tegen in een interview met Patricia Schutte van het oerdegelijke Voedingscentrum. Ze heeft het over de leefstijlcoach die in het basispakket van de zorgverzekering komt. Ook een nogal log woo... lees meer
-
Goede voornemens moeten niet al te duidelijk zijn. Als je stopt met iets, héb het daar dan niet te vaak over. Zeker niet vragen of het opvalt.
-
Zolang ik me kan herinneren voel ik me een beetje doelloos op de eerste dag van het nieuwe jaar. Zo loop ik ook rond, doelloos. Ik wil iets, maar geen idee wat. Ja, ik probeer te denken aan dat nieuwe jaar, maar weet niet zo goed waar ik met denken moet beginnen. De muziek in We... lees meer
-
Op weg naar het einde van het jaar zit ik vaker dan anders overdag in de bioscoop, beetje weg van het leven dat we als `het echte leven’ beschouwen. De bioscoop bij mij in de buurt heeft vier kleine zalen waar ik graag achterin zit. Als je bij de bar iets te drinken koopt, mag j... lees meer
-
Bericht van zachte pracht: een vrouw van 99 in Engeland ontvangt liefdesbrief van een verloofde van lang geleden. Brief is gevonden in een gezonken schip, 77 jaar terug geschreven. Van die verloofde had ze nooit meer iets gehoord. Destijds zou ze vast met hem getrouwd zijn gewee... lees meer