Niet altijd besef ik enorm dat ik op het Noordelijk halfrond woon. Maar vandaag wel, want zojuist zocht ik op hoe laat het lente werd of wordt. En op het Noordelijk halfrond is dat een ander moment dan op het Zuidelijk. Ja, het was even een schok toen ik las dat de lente gistere... lees meer
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Hart
In de wachtruimte van de polikliniek wil ik graag iets te doen hebben. Vervelen doe ik me nooit, maar soms zijn er daar momenten die in die richting kunnen zakken. Een boek lezen lukt zelden. Daarvoor is er te veel vreemde onrust. Bovendien ben ik bang dat ik er zo in opga dat ik niet hoor dat mijn naam wordt geroepen. Een blad als Privé boeit me met moeite gedurende één bericht. Gisteren had ik een Privé uit de kersttijd van vorig jaar te pakken en daarin las ik dat prinses Stéphanie van Monaco een relatie had of nog heeft met een olifantentrainer die Franco Knie heet. Prima naam, Franco Knie. Ik leg het blad weer op de stapel en ga een tijdje zitten nadenken over de olifantentrainer. Hoe zou zo’n man in de dagelijkse omgang zijn, dus als hij niet met olifanten in de weer is? Hoe eet hij een zacht gekookt eitje? Dit houdt me een minuut of vijf bezig, maar altijd moet ik langer wachten. En dan ga ik iets anders bedenken. Bijvoorbeeld een vraag naar aanleiding van de mensen die ik om me heen zie, graag een vraag die ik nog nooit heb horen stellen. Gisteren werd het deze vraag: wanneer zijn we begonnen de bril op het hoofd te zetten en dan bedoel ik boven op het hoofd, in het haar, als er haar is? Vroeger deden dat alleen vrouwen die enorm van de wereld waren en lachend leefden, maar ineens ging haast iedereen dat doen. Ik denk dat het op gang kwam met een van de zangeressen van ABBA, de donkere, Anni-Frid Lyngstad, eind jaren zeventig. Soms overweeg ik een boek te schrijven over dit soort luchtige kwesties.
Columns
-
-
Dat ik gisteren hier niet over de gebeurtenissen in Utrecht schreef, komt doordat ik niet wist wat. Dat weet ik nog steeds niet, maar inmiddels is het alweer woensdag en moet ik een stem uitbrengen en weet ik niet op wie. Als zwevende kiezer zou ik het liefst een tijdje ver weg... lees meer
-
Thuiswerken is een hele kunst. Ik kan niet veel weten, maar dat wel, want ik doe het al ongeveer mijn leven lang. En veel mensen die ik ken, doen dat ook. Soms hebben we het erover, gelukkig niet al te vaak, over de voor- en nadelen van het thuiswerken. Ik kom erop omdat ik gist... lees meer
-
In mijn vriendenkring is een vriendin die altijd te laat komt. Is soms lastig, maar we zijn eraan gewend. Als ze een paar keer wél op tijd komt, zijn we bezorgd. We vragen haar of alles goed met haar gaat. Dan zegt ze wat we in onze vriendenkring allemaal zeggen als ons gevraa... lees meer
-
Veel van wat ik digitaal doe, raak ik kwijt, Wachtwoorden, post en andere berichten, foto’s. Ligt aan mij, aan mijn concentratie, ik voel verzet wat ik niet kan verklaren.
Gisteren vulde ik wat vragen in. Was een onderzoekje naar hoeveel tijd je zittend doorbrengt. Onder... lees meer -
Goed dat er wat wordt gezegd over televisieprogramma’s waarin hulpbehoevende mensen hun hart uitstorten. Zijn er te veel. En ze zijn te intens. Ik kijk weinig televisie, onder meer hierom. (En dan sla je ook automatisch de programma’s over die voor een groot deel gaan over wat e... lees meer
-
In de stripverhalen die ik als kind las, ook in de film die ik zag, waren uitvinders mannen die eruitzagen alsof ze licht krankzinnig waren. Verkeerd dichtgeknoopte witte jas, veel te grote bril, haar dat alle kanten op spatte en een zieke lach. Uitzondering was Willie Wortel ui... lees meer
-
Vrijdag ging het gips van mijn hand en onderarm eraf. Had er bijna drie maanden gezeten. Gecompliceerde breuk die ik helaas geen sportblessure mocht noemen, hoewel ik die wel in de sportschool had opgelopen. Té domme gang van zaken. Maar ja, wel een kleine drie maanden gips. ... lees meer
-
Gisteren in de namiddag komt er bezoek en ik zet een fles wijn op tafel en glazen. Het bezoek schudt echter het hoofd: “Nee, we drinken veertig dagen niet.” Ik ben verbaasd, het bezoek weet er normaal wel raad mee en vindt het gelukkig niet raar de gang van zaken toe te lichten:... lees meer
-
Op een uithoek van mijn bureau ligt een stapeltje krantenknipsels, allemaal stukken en stukjes waarvan ik denk: die ik moet ik nóg een keer lezen. Dat gebeurt zelden. Als dat stapeltje een erg rommelige uitstraling heeft, gooi ik het weg, en dan ben ik licht opgelucht, want dan... lees meer
-
Soms is het net alsof tegenwind van alle kanten komt. Doet zich vooral voor als je op de fiets zit. Je denkt: dadelijk fiets ik tenminste met de wind in de rug. Maar als het dan zover is (`dadelijk’), blijkt de wind van richting te zijn veranderd. Ik denk daar altijd bij: specia... lees meer
-
Dat we vandaag op deze Internationale Vrouwendag aan heldinnen moeten denken, weet ik pas een paar dagen. Niet alleen aan hen denken natuurlijk, maar je natuurlijk ook afvragen waarom je ze heldinnen vindt. Wanneer is iemand een held of heldin? Er staat een huis in brand, je hoo... lees meer
-
Hoe komt het toch dat ik nog steeds licht ga steigeren als ik lees of hoor dat iemand er `netjes en verzorgd’ uitziet of uit moet zien? Ik kom het nu tegen in een artikel over stewardessen, voor mij altijd nog een tamelijk magische beroepsgroep. Die van Virgin Atlantic hoeven ge... lees meer
-
Ben benieuwd wanneer de nieuwe campagne van de overheid begint te werken. Dus die tegen hufterigheid, een woord dat zo náár is dat het samenvalt met de betekenis ervan. Iedereen zal inmiddels weten dat die campagne #Doeslief heet. Van deze naam had ik even last, want ik ben geen... lees meer
-
Op een klein terras lees ik een krant. Hoewel ik dieper dan diep verdiept zit in het wereldnieuws, voel ik ineens een verandering in mijn omgeving. Er arriveert een echtpaar met een erg grote hond, zo’n hond die te veel ruimte nodig heeft, en nu nukkig hijgend onder het tafelt... lees meer