In de televisieserie Swiebertje van lang geleden, speelde ook een veldwachter een belangrijke rol, Bromsnor genaamd. Uitstekende naam, niemand in mijn omgeving zei: wie héét er nu zo? Eerlijk gezegd keek ik vooral vanwege hem. Zijn omgang met regels en gezag vond ik fascinerend.... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Werk
Voor het stoplicht sta ik achter twee mannen. Ze zijn druk in gesprek. Als het groen wordt, slaat de ene man de andere op de schouder en zegt: `Ik ga er vandoor, want ik moet nog een tafel zagen.’ Hij zwaait, de andere man zwaait ook en ik denk na over die handeling, een tafel zagen. Zoiets heb ik nog nooit gedaan. Sterker nog: ik heb nog nooit stilgestaan bij de mogelijkheid. In mijn leven heb ik al aan heel wat tafels gezeten, maar tot nu toe is het geen seconde in me opgekomen er zelf een te maken. Een stoel trouwens ook niet. Ik geloof dat het nog erger is: geen enkel meubel. Ja, een kruidenrekje, eind jaren zeventig, maar toen ben ik erg geholpen door de eigenaar van de doe-het-zelfwinkel bij mij in de buurt. Die vroeg: `Hoe dacht je dat te gaan doen?’ Ik liet hem een tekening zien, een ontwerp. Daar keek hij lang naar. Een kruidenrekje is natuurlijk geen meubel, maar meer een soort voorziening, dingetje voor in de keuken, dat niet eens echt noodzakelijk is. Je kunt de potjes met kruiden ook gewoon op het aanrecht zetten. Een tafel zagen is het grote werk. Dan ben je dus met iets bezig. Begin je met zagen? Hangt natuurlijk af van je omgang met het materiaal. Zie je, daar heb je het alweer: ik weet heus wel hoe een tafel eruitziet, maar als ik er een zou moeten maken, wist ik niet waar ik moest beginnen. Misschien is het goed voor mijn karakter, als ik daar wel een idee over had. Poten, hoe maak je die? Kun je waarschijnlijk kant en klaar kopen, maar dat kan ook met de hele tafel. Nee, máken! Zágen!
Columns
-
-
Het is een vooroordeel, min of méér, ik weet het: ik schrijf hier vaak dat je als fietser het meest moet uitkijken voor mannelijke medefietsers die een rugzak om hebben, een koptelefoon op en een hoofd dat kaal is geschoren of bijna kaal. Als het even kan, rijden die je het fiet... lees meer
-
Mooi scrabblewoord, zeggen we dan: laadpaalklevers. Maar je kunt het nooit in één keer leggen. Ik kan me wel de spanning voorstellen wanneer er `laadpaal’ ligt en je `klevers’ op je dingetje hebt staan en nog niet aan de beurt bent. En als het eenmaal zover is, voeg je de letter... lees meer
-
Ook al beweer ik van niet, ik kijk natuurlijk soms naar praatprogramma’s. Rond middernacht pak ik mijn tablet en snel ik er doorheen. Als ik dan iemand zie die ik graag aan het woord hoor, kijk en luister ik even. Tijdens die rondgang staat het geluid uit, want zelfs het lichte... lees meer
-
Vorig week donderdag overleed in New York de Nederlandse fotografe Jacqueline Hassink. Ze was pas 52 en ernstig ziek. Van haar laatste project had ik gehoord, maar ik had er nog niets van gezien. Het is een boek en een tentoonstelling met de titel Unwired.
Daarvoor... lees meer -
We kennen het wel, dat we zeggen: “Ik hoef er niks over te horen, ik zie de foto’s wel.” Had ik met het VVD-partijcongres afgelopen weekend. Natuurlijk hoorde ik er wel iets over en als je dat allemaal serieus neemt, word je er optimistisch van.
-
Het Voedingscentrum wil dat Echte Mannen minder vlees eten. Dan doen Echte Mannen immers: grote hoeveelheden vlees eten. Daarom heet een Echte Man een masculiene carnivoor. Vind ik nogal wat als je dat van jezelf denkt, bijvoorbeeld voor de spiegel, dat je dan dus vaststelt dat... lees meer
-
Niet ondenkbaar dat ik me volgend jaar op deze maandag afvraag of ik me herinner dat het de afgelopen dagen Black Friday was, een vrijdag die drie dagen duurde. En waar je niet onderuit kwam, als je deelnam aan het dagelijks leven, wat de meeste mensen deden. Toch ben ik er niet... lees meer
-
Nederland is een land vol beroering, steeds meer náre beroering, maar ook beroering die alleen maar opmerkelijk is. Van dat soort beroering kan ik houden, hoewel die helaas niet altijd tot me doordingt, terwijl ik toch popelende voelsprieten heb.
-
Als vrienden hier komen eten en ik kook, weten ze dat ze niet dineren zoals ze nog nooit gedaan hebben. Wel dat ik mijn best doe. Ik hoop althans dat ze dat denken, want dat doe ik. Meer kan ik niet. Ik zeg niet `mijn stinkende best’, want van die uitdrukking houd ik niet, ook o... lees meer
-
“Zullen we even naar het afrekenpunt gaan?” Een medewerkster van de supermarkt vraagt dat. De winkel is vorige week verbouwd. Er zijn minder kassa’s met echte mensen erachter, maar wel vier nieuwe kassa’s met een scanner. Daar kun je het zelf regelen. Zeg maar: contactloos. ... lees meer
-
Tijdens zijn werkzaamheden spreekt mijn kapper altijd intens over de werking van de menselijke geest. Ik kom al zestien jaar bij hem en ben inmiddels thuisgeraakt in gebieden tussen hemel en aarde waarvan ik eerder geen weet had. Jij verlaat zijn zaak altijd met minder haar, maa... lees meer
-
Het woord kom ik soms nog tegen, maar het is alleen maar een woord. Natuurlijk, het stáát voor iets, maar ik heb er verder weinig mee. In mijn kindertijd was dat anders: lunchroom. Mijn moeder ging er weleens heen. Aan het einde van de ochtend. Daar ontmoette ze een vriendin, me... lees meer
-
Soms hoor je iets met een half oor. Ik had dat eergisteren tijdens het journaal van 8 uur. Het ging over stress bij peuters en kleuters. Daarvan was wel degelijk sprake en we moesten dat niet onderschatten.
-
Als iemand belooft voor `rust in de tent’ te zorgen, is waakzaamheid geboden. Je noemt een plek of een organisatie niet voor niets `een tent’. Op een kampeerterrein of in de stilte van de vrije natuur is een tent een voorziening die veel mensen ontspanning biedt (om heel veel re... lees meer