Hoe de vroege zomer nog even kan terugkeren in het late najaar. Ik krijg post uit Frankrijk, aangetekend, veel stempels op de envelop – we doen helaas veel minder met stempels, stel ik vast. Uit Parijs, ook dat nog, ik begin vaag te neuriën en een beetje raar met de heupen te doen, dat heb ik nu eenmaal met Parijs. Ik open de envelop met een groot gebaar, waarbij ik teder aan Oliver Hardy moet denken – ik kijk nog steeds Laurel & Hardyfilms. De inhoud stelt me teleur, het is een bekeuring, 144,- - voor te hard rijden, en als ik niet snel betaal wordt het 180,--.
Duidelijk is dat je wanneer je in balans bent, beter met jezelf uit de voeten kunt dan wanneer je emotioneel uit elkaar spat. Ik zit een artikel over huilen te lezen. Hoe komt het dat we huilen wanneer we bijvoorbeeld buitengewoon blij zijn, echt overweldigd zijn door blijdschap, bedoel ik dus? Onze geest regelt dat. Door te huilen kalmeren we onszelf. Wist ik niet, maar het is onderzocht. Ik huil niet heel erg vaak, dus vanwege omstandigheden die hier aan de orde zijn, maar als ik het wel doe, heb ik nooit het gevoel dat ik mezelf kalmeer.
Al een paar keer werd tegen me gezegd: `Jij viert sinterklaas dus nog ouderwets.’ Dan knik ik en ondertussen denk ik na over die vraag. Hoe kun je sinterklaas anders vieren? Ik heb het nu niet over de pietenkwestie, want daar wil ik dit kalenderjaar geen gedachte meer aan besteden. Nee, de avond zelf, pakjesavond dus: cadeaus, gedichten, een paar surprises, hoewel ik daar niet goed in ben. In gedichten trouwens ook niet, maar dat is niet zo erg, omdat ik vind dat sinterklaasgedichten slecht moeten zijn, met kromme zinnen en raar rijm.
Wanneer denk je als individueel burger aan de hervormingen bij de politie die minister Opstelten moet doorvoeren? Maar heel soms. Zo’n moment overvalt je. Ik schreef er hier al over, maar twee weken geleden kwam er een dakinspecteur die zei namens de verzekering te handelen. Op het dak stelde hij voor een balkje te vervangen (40,--). Binnen een mum van tijd had hij een deel van het dak ontmanteld. En toen ik de hoge reparatieprijs niet wilde betalen (2900,--), liet hij me met de schade achter. Ik gaf het aan bij de politie, via internet,dus als schade.
Wanneer gebeurde het eerder dat we gesprekken begonnen met `Ik wil er eigenlijk niet meer over praten, maar…’ ? En dan begint er een gesprek over iets waarover we eigenlijk niet meer willen praten. Ik moet goed zoeken in mijn herinneringen. Ja, als er erg lang een bepaald soort weer is, kou of hitte of hevige nattigheid. Zelf heb ik het er niet over, omdat ik het weer een saai thema vind. Wat te eten met Kerstmis kan erbij horen, maar die kwestie altijd maar even aan de orde – ik hoor nu al de ontgoochelende woordspeling `consuminderen’.
Soms weten we niet meer wat we moeten of kunnen zeggen. Daarom horen we waarschijnlijk nauwelijks iets over het dieptepunt dat ons vanmiddag overkomt. Ik bedoel dat er zo in Gouda gewapende agenten meelopen bij de intocht van Sinterklaas. Verkleed als Zwarte Pieten. Of Blauwe Pieten. Of Weet ik veel wat voor Pieten. We hebben in ieder geval niet in de gaten dat het agenten zijn, want anders werkt de actie niet. Met deze gang van zaken heeft de krankzinnig geworden discussie geen winnaars of verliezers meer.
In de jaren zeventig was ik lid van de PvdA, niet lang, maar toch, ik was het. Kwam vooral door leider Joop den Uyl. Vond ik een bezielend mens en daar had ik in die jaren wel behoefte aan, aan bezielende mensen, nog steeds trouwens, maar ja, er zijn er steeds minder van, zeker niet in de vaderlandse politiek. Ik herinner me een bijeenkomst in De Vereeniging in Nijmegen. Volle bak. Lange, felle toespraak van Den Uyl. En daarna was het zingen geblazen: de Internationale. Den Uyl zette dan eerst zijn bril af.
Het was lang geleden dat ik een bank binnen liep. Het leek me een klein avontuur. Bij die bank heb ik een rekening waarvan ik nooit meer gebruik maakt. Er staat nog een klein bedrag op. Omdat ik naar vereenvoudiging streef, besloot ik die rekening op te heffen en te vragen of dat bedrag naar een andere rekening kan. Dit is geen gang van zaken die ik bij voorbaat een fluitje van een cent noem. Het interieur van de bank is rustgevend. Veel open ruimte, in een hoek twee lange banken waarop stille mannen koffie drinken. Stuk of twee ronde tafeltjes.
Ontspullen. Ik begin er weer even over, ook om mezelf scherp te houden, zeker met de cadeaumaand die in aantocht is.Zelf wil ik geen overbodige dingen en ik moet ze ook aan niemand cadeau doen. Dan heb ik het vooral over producten die hebbedingen worden genoemd. Alleen het woord al. Als je er een paar tellen over nadenkt, krijg je het benauwd. Twee jeugdtheatergroepen komen deze maand met voorstellingen waarin het gaat over spullen die je niet nodig hebt, maar die toch in huis zijn. Je kunt er inderdaad niet vroeg genoeg mee beginnen.
Paar dagen geleden las ik een artikel waarin staat dat vrouwen massaal vallen voor mannen die gitaar spelen. Wist ik niet. In mijn directe omgeving bevinden zich ook vrouwen, maar die heb ik er nooit over gehoord. Een Brits onderzoek heeft het aangetoond. Ik vertrouw Britse onderzoeken meer dan Nederlandse, dus het zal vast een beetje waar zijn: gitaar is belangrijk! Je hoeft er niet eens goed gelukt uit te zien, de gitaar werkt hartveroverend. Ik betreur het dat ik het nu pas weet! Ik bedoel, je doet je best in je leven, maar dan heb je dus niet aan de gitaar gedacht.
