Van bijna niets weet ik wat het kost. Niet omdat het me niet interesseert of dat het me niets uitmaakt, maar ik heb geen geheugen voor geld. Soms gaat het in gesprekken over de financiële huishouding in het algemeen en dan praat iedereen zorgelijk. Ik voel dat het een belangrijk onderwerp is, maar toch verveel ik me een beetje en dan zeg ik dat het toch wel meevalt, zonder dat ik weet wat er precies meevalt. Dat hebben de anderen ook wel in de gaten en dan zegt er iemand: `Jij weet niet eens wat een brood kost.’ Die woorden treffen me als een draai om de oren.
Ah, gelukkig weer een onderzoek: wat is de grootste ergernis tijdens een romantische date? Wanneer zijn we trouwens `afspraakje’ of `ontmoeting’ gaan vervangen door `date’? `Date’ klinkt iets kordater, dat wel, maar toch vind ik het moeilijk uitspreken: `Heb je misschien zin in een date met mij?’ Terug naar het onderzoek: grootste ergernis is smakken tijdens het eten. De onderzoekers gaan er dus vanuit dat je meteen naar een restaurant gaat als je in een date verzeild bent geraakt. Ik merk dat ik niet meer zo op de hoogte ben van de gang van zaken.
Wat ik vaak heb is dat er iets in mijn hoofd blijft zitten zonder dat ik weet waarom. Ik heb nu niet over hersens, maar iets wat ik las of hoorde. Zondag was ik in Nijmegen op een pannenkoekenboot voor een korte bootreis voor lezers en lezeressen van deze krant. Pannenkoeken speelde tijdens dit tochtje geen rol, het ging om schrijvers die iets vertelden over hun werk en daaruit voorlazen. Dat kan niet met volle mond. Luisteren blijkbaar ook niet. Ik zag immers niemand met een pannenkoek in de weer, maar misschien heb ik niet goed gekeken.
De toekomst vraagt soms om werkzaamheden die ik lastig vind. Zo moet ik deze dagen een sinterklaasverhaal schrijven. Verschijnt pas in november, maar moet deze week wel af. Als het regent, liefst hard, is dat nog wel te doen, want dan bedenk ik erbij dat er ook een wind is die ik door de bomen hoor waaien. Maar als dat niet zo is, moet ik zelf voor sfeer zorgen. Ik zet bijvoorbeeld een cd met sinterklaasliedjes op. Mijn werkkamer grenst aan een binnenplaatsje waarvan mijn buurvrouw ook gebruik maakt.
Verdwalen kan aangenaam zijn. Ik schreef het hier al vaker. Behalve natuurlijk als je haast hebt, maar het is ook aangenaam zo min mogelijk haast te hebben. In de auto leidt de Ton Tom je door een vreemd landschap of door een vreemde stad, want dat vinden we handig. Je hebt nooit meer ruzie met degene die de kaart leest. Ruzies vreten energie, maar kunnen een verfrissende uitwerking hebben als ze voorbij zijn. Als je verdwaalt kun je veel verrassends ontdekken. Er komen nu ook schoenen waarvan de zolen je de weg wijzen. Ik hoorde het in het journaal van gisterochtend.
Het is niet verbazingwekkend dat oplichters een slaatje willen slaan uit de ramp met MH17. Niets is meer verbazingwekkend. Ik kreeg nog geen mailtje van een nabestaande die geld inzamelt voor een goed doel. Die mailtjes worden wel verstuurd. Als je er een ontvangt, kun je dat melden bij de Fraudehelpdesk. Kende deze hulpverlener niet, maar ik stel de laatste tijd steeds vaker vast dat ik van niets weet. Waarschijnlijk druk ik zo’n mailtje meteen weg, wil ik er niets mee te maken hebben en neem dus ook geen contact op met de Fraudehelpdesk.
Een dag van nationale rouw was er al heel lang niet. De laatste keer in 1962. Toen waren er twee: de begrafenis van prinses Wilhelmina en de treinramp bij Harmelen. Vage herinneringen heb ik eraan. Hoe zal ik over een tijd aan gisteren denken? Uiteraard had ik het kunnen weten, maar ik wist niet dat er rouwdeskundigen bestaan. Een van hen, Judith van der Plas, zegt dat een ritueel zinvol is als je geen houvast heb. Dat ritueel deel je dus ook. In mijn woonplaats klonken al vroeg klokken. Ik keek naar buiten toen ik ze hoorde. De lucht was blauw. De zomer straalde.
Gevoel gaat voor portemonnee. Dat hoorde ik iemand zeggen in een radioprogramma. Het ging over sancties tegen Rusland. Er werd aan toegevoegd dat we niet ten koste van alles bevriend moeten willen blijven. Nee, lijkt me ook niet, maar terwijl ik dat zeg, besef ik ook dat ik er onderhand steeds minder van begrijp. Wel van de woede en wanhoop – daar begrijp ik alles van. Maar dan hoor ik van een trein die rijdt of niet rijdt, maar pas tegen middernacht ergens aankomt en wat er dan gebeurt is onduidelijk. Het gaat over lichamen die naar huis kunnen. Lichamen?
Aan iets vredigs heb ik wel behoefte deze dagen. Daarom prijs ik me gelukkig dat ik voor de rode buurkater mag zorgen, een melancholiek dier dat alleen in huis is achtergebleven, want zijn baasjes moesten per se met vakantie. Hij houdt van rust en regelmaat en daar houd ik rekening mee. Ik zeg dat nu wel, dus dat hij van rust en regelmaat houdt, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Altijd als ik met dieren omga, stel ik me sterk voor wat ze denken en voelen.
Waar gaat het allemaal ook alweer over? Over welke belangen? Welke idealen? Ik stel me nabestaanden voor die op televisie het rampgebied zien en zich afvragen waar hij ligt of zij, hoe het gegaan is die laatste seconden. Ja, wat is er aan de hand? Wie wil wat? Over de onthutsende foto waarop we een militair zien die in de ene hand een speelgoedaap heeft en in de andere een geweer en een sigaret, is al veel gezegd. De speelgoedaap is een knuffel, maar dat is die in de hand van de militair natuurlijk niet.
