Als woorden met een belangrijke lading te vaak worden gebruikt, krijgen ze een vale tint en steeds minder betekenis. Betreurenswaardig voorbeeld hiervan is: integer. Uiteraard volgde ik de berichtgeving rond het Gelders Statenlid dat haar zoon een baantje bezorgde, het onderhouden van de website van de PVV-fractie. Ze hangt nogal aan integriteit, maar dat is niet het eerste waaraan je denkt als je haar ziet en hoort. Haar politiek leider noemt de gang van zaken onhandig en wil het daarbij houden. `Onhandig’ is ook een woord dat door de gevarenzone dwarrelt.
Toen ik gisterochtend wakker werd, nam ik me voor niet te vergeten dat het vandaag Nationale Complimentendag was. Vorige jaren wist ik het niet of kwam ik er veel te laat achter, vlak voor middernacht – en dan belde ik alsnog snel iemand op: `Wat heb je toch een prachtige stem!’. Meteen vond ik dat ik ervoor moest zorgen niet te overdrijven. Terloopse complimenten zijn meestal de beste. Bijvoorbeeld de leuke jurk die het bezoek aan heeft. `Leuke jurk heb je aan’ vind ik dan net iets te weinig.
Er zijn mensen die liever niet door een tunnel rijden. In mijn omgeving ken ik er ook een paar. Zelf heb ik dat niet, maar dat zeg ik niet om stoer te doen. Er is iets aan de hand met de tunnels in Nederland, bijvoorbeeld dat in veel ervan de brandweer niet naar binnen gaat als er zich een calamiteit voordoet. Vind ik nogal wat! Ik begrijp het niet helmaal, maar geloof dat de brandweer de opvatting heeft dat er eerst iets aan onze tunnels moet gebeuren.
Soms lijkt woede besmettelijk. Dan heb ik het niet over woede die zich explosief uit, maar over de naar binnen geslagen woede, in het alledaagse openbare leven. Gisteren liep ik over een markt, het was er vrij druk, en ineens besloot ik op zoek naar een lach te gaan. Was lang zoeken. Normaal let ik er niet zo op, maar sinds ik de laatste dagen af en toe filmpjes zie waarin vertegenwoordigers van politieke partijen met hun campagne bezig zijn en op straat folders uitdelen, heb ik er meer aandacht voor. Je ziet dan meteen aan wie zo’n folder besteed is en aan wie niet.
Wat me verbaast is dat de uitdrukking `Zandzakken voor de deur!’ zich niet wat steviger gevestigd heeft in ons dagelijks taalgebruik. Hij komt uit het befaamde radioprogramma van André van Duin, de Dik Voormekaarshow. Als daar iemand met een plan of een voorstel kwam dat te groot of te bedreigend was voor de bizarre orde die in dat programma heerste, riep Dik Voormekaar of Ome Joop: `Zandzakken voor de deur!’ Ik geef toe dat het origineler kan, maar het werkte wat mij betreft wel, ik mompel het zo nu en dan, bijvoorbeeld als zich onverwacht en ongewenst bezoek aankondigt.
Vandaag is het 23 februari. Over een paar weken zijn de verkiezingen en ik weet niet of ik me daarop minder moet verheugen, nu vlak voor het weekend bekend werd dat Herman van der Zandt op de uitslagenavond niet meer het touchscreenscherm bedient. Vanwege die activiteit werd hij Herman de Schermman genoemd. Er zijn mensen, de woordspelers onder ons, die zo’n bijnaam grappig vinden. Volgens een woordvoerder van de NOS wilde Van der Zandt op zijn hoogtepunt stoppen. Op zijn hoogtepunt? Welk hoogtepunt? Je hoort het bij beroemde bands.
Feyenoordsupporters in de Eeuwige Stad, je moet er niet aan denken, maar je moet er dus wel aan denken, want ze waren er. Donderdagmiddag zat ik met een Feyenoorddeskundige in een radioprogramma. Hij moest over de wedstrijd van die avond praten. Ook vroeg de presentator iets over de supporters, want die waren zich inmiddels al behoorlijk aan het roeren. De deskundige zei dat je dat kon verwachten, dat iedereen dat ook wist. Ik begin een beetje in de gaten te krijgen wie er ons land in mag en wie niet.
In het café bij mij op de hoek zitten aan de bar een man en een vrouw die ik daar nog nooit gezien heb. Kan natuurlijk, ik ben er niet altijd, maar toch is het duidelijk dat ze hier voor het eerst zijn. Ook voor het eerst samen in een café. De bijeenkomst heeft geen amoureus karakter, nee, ze maken deel uit van een vriendenkring waar iets aan de hand is wat hun ongenoegen heeft opgewekt. Ze hebben onlangs gezegd: `Wij moeten eens samen praten.’ Nu het zover is, krijgt het gesprek niet de richting die ze bedoelen. Hoe weet ik dit allemaal? Dat zie en hoor je meteen.
Aandachtig beluisterde ik het protestlied van Imca Marina, gericht tegen minister Kamp. In het lied behandelt Imca, woonachtig in Groningen, de gevolgen van aardbevingen. `Scheurtjes’ is dan ook de titel van het lied Helder. Ik weet bijna niets zeker, maar dit wel: het lied zal geen invloed hebben op het beleid van de minister. Het is bekend dat Kamp een groot liefhebber is van hardrock, vooral van AC/DC, hij zal het lied niet eens tot het eind toe beluisteren, hij kan dat niet aan.
Als vanavond voorbij is, geldt dat ook voor het carnaval. Dit jaar kreeg ik er nauwelijks iets van mee. Bijna altijd ben ik ergens waar ik het volksfeest toch vaag waarneem, wat me om twee redenen bevalt: omdat ik een voorstander van vrolijke blijdschap ben en ook omdat gelukkig niet mee hoef te doen. Ik ben ook graag in de ban van vrolijke blijdschap, maar dat kan prima in mijn eentje, in kleren waarin ik altijd in het dagelijks leven te zien ben. Misschien is dat saai, bedenk ik nu, maar ja, liever dat dan hossen.
