Toen ik jong was, zeiden me ouders soms iets waarbij ik me niets kon voorstellen, en dat irriteerde me Bijvoorbeeld: `Het leven gaat zo snel.’ Met de toevoeging: `Dat merk je later wel.’ Voor mij was later nog heel ver weg en ik vond dat het leven helmaal niet zo snel ging. Was het maar later! Nu denk ik dat het ontstellend waar is wat ze zeiden. Ook hadden ze het soms over ouderdom en daaraan had ik al helemaal geen boodschap, want ze waren zelf nog zo jong. En ik ook. Bijvoorbeeld over hun ouders, mijn grootouders: dat het erge van oud worden was dat mensen om je heen dood gingen.
In het café bij mij op de hoek staat in deze tijd al in de namiddag de televisie aan. Voor de voetbalwedstrijden of programma’s over de voetbalwedstrijden. Uiteraard groot scherm. Vrijdagmiddag was dat allemaal nog niet begonnen, maar toch was er beeld. Ik zag De Rijdende Rechter aan het werk. Het geluid stond niet aan, want je gaat in een café niet met z’n allen De Rijdende Rechter volgen, althans niet in de cafés waar ik kom.
Twee keer ging ik naar een theater om een musical te zien. De eerste keer was omdat ik de kaartjes cadeau had gekregen, de musical Cats, de tweede keer omdat ik iemand kende die erin zong, Cyrano. Beide keren werd ik ongeduldig. Soms zie ik op televisie een fragment van een musical en dan ga ik snel iets anders doen. Het genre is niet aan me besteed. Kan het genre niets aan doen en ik ook niet. Een opera is iets anders. Ik ga niet vaak, maar terwijl ik dus van een musical ongeduldig word, kan de traagheid van een opera me bijna meditatief stemmen.
Hoe het op andere stations gaat, weet ik niet, maar in mijn woonplaats is het kopen van een treinkaartje een complexe aangelegenheid. Ik kan zelfs niet uitleggen waarom. Ik klaag er niet over, want het is me tot nu toe telkens gelukt. Het is een inleiding op 9 juli. Dan kunnen we alleen nog maar met de ov-chipkaart op reis gaan. Of thuis een kaartje printen. Mag ook. Dat doe ik soms al, maar het kan nutteloos zijn. Wat me al een paar keer overkwam, is dat de trein die ik wilde nemen, niet reed. Dat werd dan op het laatste moment omgeroepen.
Nog steeds betreur ik het dat de kleine postkantoren niet meer bestaan. Het lijkt lang geleden dat het nog wel zo was. We regelen onze postzaken nu in winkels waar die postzaken maar een bijkomstigheid zijn, iets voor tussendoor. Ze worden nog maar zelden van harte behandeld, laat ik zeggen: met aangename betrokkenheid. Maar misschien komt het ook doordat de winkelier die er postzaken bij doet, het niet gemakkelijk gemaakt wordt. Ik weet niet hoe dat precies gebeurt en ook niet waarom, maar gisteren was ik getuige van een monoloog die erin hakte, zonder dat ik die overigens goed volgde.
Ben benieuwd of het een woord wordt dat blijft: moestuinsocialisme. Ik vind het wat lang, maar het ruikt wel lekker naar frisse buitenlucht. En er hangt ook natuurlijk leven omheen. De staatssecretaris van Sociale Zaken, mevrouw Klijnsma, begon erover. Ze sprak over de pensioenfondsen. Ik geloof dat ze zei dat we ons daarover niet al te veel zorgen moesten maken (reden om dat juist wel te doen), maar dat een moestuin geen kwaad kon. Die kan een rol spelen in de oudedagsvoorziening. Het is geen verstandige uitspraak. Haar critici maken haar dan ook belachelijk om die moestuinsuggestie.
In de buurtsupermarkt zitten uitsluitend vriendelijke meisjes achter de kassa. Een van hen maakt graag een praatje. Daar ben ik niet handig in, maar ik waardeer het zeer. Als het Nederlands elftal gespeeld heeft: of ik ook zo heb genoten van de wedstrijd? Heb ik, maar ik weet er bij de kassa niet zo snel iets grappigs aan toe te voegen, want dat is dus het allerbeste: met iets grappigs op de proppen komen. Of met een deskundige opmerking over de speelwijze, maar met de tientallen deskundigen die dagelijks overal aan het woord komen, durf ik niet goed mijn duit in het zakje te doen.
Als je een bloemenstal hebt, moet je daar een beetje vrolijk in staan. Vrolijk product immers, bloemen. Een chagrijnige bloemenverkoper ontneemt je de zin in de bloemen, maar ja, je moet ze toch hebben, want je gaat ergens op bezoek waar bloemen op prijs gesteld worden. Het is ook prettig even over de bloemen te praten, niet te lang, bijvoorbeeld hoe ze heten en of ze lang staan. Bij een chagrijnige bloemenverkoper doe je dat niet. Je bent blij als je weer op de fiets zit, met de bloemen. De bloemverkoper bij mij om de hoek ziet er niet chagrijnig uit, maar ook niet vrolijk.
