Op zoek naar ingrediënten voor een surprise kom ik in winkels die ik normaal nooit bezoek. Twee, om precies te zijn, maar meer hoeven niet. Het zijn winkels waar louter dingen te koop zijn die niemand echt nodig heeft. Hebbedingetjes, voorwerpen waarvan je misschien zegt `Hé, wat geinig’, decoratieve rommel.
Vandaag is de dag van het Groot Dictee der Nederlandse taal, uitgezonden in het programma van Frits Spits, De Taalstaat. Vorig jaar mocht ik meedoen en ik eindigde hoog, wat ik uiteraard graag nog even kwijt wil, ook omdat het voor mij een van de hoogtepunten van het jaar was. Zenuwslopende gang van zaken, dat wel.
Soms begrijp ik begrip niet. Maar eerst moet ik zeggen dat ik niet wist dat scholieren in de klas hun mobieltje binnen handbereik mogen hebben. CDA wil dat verbieden. Hoogleraar mediaopvoeding Peter Nikken heeft begrip voor die mobieltjes. Ja, dat is het begrip dat ik niet begrijp. De hoogleraar zegt dat het `een medaille met twee kanten’ is. Het mobieltje informeert de leerlingen onmiddellijk over roosterwijzigingen, huiswerk enzovoort.
In de tweede helft van de jaren vijftig ging ik voor het eerst naar school, in Nijmegen, in een straat die niet meer bestaat. Die school was geen bewaarschool meer (woord raakte in onbruik), maar gewoon kleuterschool. Nou ja, gewoon, niets is gewoon, maar het was mijn status in de samenleving: kleuter.
De vroege ochtenden wordt steeds winterser. Vind het allerminst erg er doorheen te lopen. Ook prima dat het langer stil op straat blijft. Gisterochtend zag ik aan de overkant de zangeres die nog niet zo lang geleden grensoverschrijdend tekeerging in de buursupermarkt. Aan haar linkerhand bungelde een netje mandarijnen, sympathieke bagage.
Er gebeurt zo veel dat ik nog niet echt de ruimte vind om in Sinterklaasstemming te komen. Gisteren zag ik er gelukkig een, ik bedoel Sinterklaas. Hij kwam uit een grijs busje van een stukadoorsbedrijf en liep naar een flatgebouw. Busje reed haastig verder. Er was geen Piet uitgestapt, wat de kleine wandeling van Sinterklaas iets eenzaams gaf. Hij liep overigens waardig, alsof hij werd gadegeslagen door een enthousiaste menigte. Was niet zo. Er was nauwelijks een mens te zien.
Wat ik vaak heb: met iets bezig zijn in huis, klein klusje (ik doe alleen maar klusjes als ze klein zijn) en dan gaat de bel of word ik door iets anders afgeleid. Wanneer ik weer bij het klusje ben, ligt een essentieel ding, schroevendraaier, rolletje plakband, niet meer op de plek waar ik het zojuist achterliet. Ik kijk goed om die plek heen, maar nee, weg. Felle irritatie. Ik ga in huis lopen roepen: “Wie heeft die schroevendraaier gepakt?” “Welke schroevendraaier?” klinkt het van elders. Ah, je vraagt niet zomaar welke schroevendraaier.
Bijna overal zie ik Louis van Gaal geciteerd die tijdens een persconferentie heeft gezegd: “We can come an end.” Is vreemd Engels, maar ik heb waardering voor de poging van de bondcoach duidelijk te maken wat hij bedoelt. En volgens mij begrijpt iedereen hem, ook door hoe erbij kijkt. En om dat begrip gaat het natuurlijk. Louis van Gaal wordt niet geremd door schaamte.
Sommige situaties kun je meteen lezen. Dat is het woord, geloof ik: lezen. Er zijn ook mensen die zeggen: “Ik kan je gezicht lezen.” Vind ik altijd een vreemde mededeling. Het is mijn gezicht, maar ik zal nooit zeggen dat ik het kan lezen, want dat doe je niet met je eigen gezicht. Maar ik weet natuurlijk niet altijd hoe ik kijk. Ik hoor weleens: “Is er iets? Je kijkt zo somber.” Op de vraag of er iets is, ga ik zelden in, maar ik kan me er niet bewust van zijn dat ik somber kijk. Misschien kijk ik van nature vaak zo, terwijl ik het niet ben.
`Besparen brengt rust in je hoofd’ las ik gisteren boven een stuk in deze krant. Kom ik meteen in tweestrijd. Over alles wat rust in je hoofd kan brengen, wil ik alles lezen, ik kan er niet mee ophouden. Maar ja, het gaat over besparen, hartstikke nuttig onderwerp. Alle informatie daarover maakt echter schuldgevoel in me los. Ik moet het doen, ik weet het, maar doe het nauwelijks en het gaat ook veel te nonchalant, te ondoordacht.
