Overal lees en hoor je dat Tweede Kamervoorzitter mevrouw Bergkamp haar conclusies moet trekken. Gelukkig vind ik dat ook. Is altijd lastig wanneer iedereen om je heen iets vindt, terwijl je zelf nog geen idee hebt. In sommige kwesties stap ik te laat in. Hier niet. Bij het eerste signaal omtrent mevrouw Arib dacht ik: nee, mevrouw Bergkamp!
Het jaar heeft nog maar enkele weken te gaan. Er gebeurt voortdurend zo veel dat je nauwelijks ruimte hebt om aan het volgende te denken, maar soms lukt dat héél even wel. Het televisieprogramma Blauw Bloed keert vanaf januari terug. Voor wie het niet kent, het behandelt het wel en wee van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen.
Toen ik hoorde dat Pierre Kartner was overleden, dacht ik weinig, behalve dat ik Huilen is voor jou te laat een vreemd, mysterieus lied vind, en ook herinnerde ik me een avond begin jaren tachtig. Ik woonde toen in Arnhem en mijn buurman was de rock-‘n-roller Hank the Knife, eerder van Long Tall Ernie & the Shakers, maar nu met een eigen band had: Hank the Knife & the Jets.
Mijn kapper houdt van kunst en kitsch. In zijn bedrijfsruimte staan of hangen telkens nieuwe dingen. `Dingen’ is een respectloos woord, maar zo bedoel ik het niet. Weet alleen niet altijd wat iets is. Goudkleurig hondje, prima, dat is een goudkleurig hondje, maar niet alles is even duidelijk.
In het ziekenhuis voor een onderhoudsonderzoekje (zo noem ik het graag) zit ik in een wachtruimte tegenover een kleine poster waarop staat `3 goede vragen bij de dokter’. En daaronder dus die vragen. Ik doe best lang mee met het leven en tijdens dat traject bezocht ik met niet al te verontrustende regelmaat een dokter, maar nooit dacht ik vóór zo’n bezoek na over kwaliteit van mijn vragen. Die vragen kwamen stamelend in me op tijdens ons gesprek. Het vaakst stelde ik de vraag: “Is het erg, dokter?”
In een interview met de staatssecretaris Gunay Uslu (Cultuur en Media) las ik dat ze meer geld gaat geven aan de cultuursector, meer dan afgesproken in het regeerakkoord. Van zo’n bericht ga ik juichen. Het is 170 miljoen meer. Wat de afspraak was, weet ik niet, ook niet of 170 miljoen veel is.
Van geld heb ik geen verstand. En met belastingformulieren kan ik niet uit de voeten. Ik begrijp best veel, maar daarvan niets. Daarom ga ik eens per jaar naar een bureau waar alles voor mij geregeld wordt. Ik voer daar een gesprek waarvan ik me wanneer ik weer op de fiets zit, niets, helemaal niets herinner. Ik heb vragen beantwoord, maar weet echt niet waar ik die antwoorden vandaan haalde. De mevrouw die mij op orde houdt, knikte vaak goedmoedig en maakte zo nu en dan kordate notities, dus er is weinig reden tot grote zorg.
Gelukkig! Dat dacht ik toen ik enige gezellige opwinding voelde bij het lezen van het zinnetje: “De overtocht naar Nederland belooft weer een spannende te worden.” Kenners hoef ik niets te zeggen, gaat over Sinterklaas en het zinnetje is een aankondiging van het Sinterklaasjournaal, vanaf gisteren weer te zien, nog niet door mij, maar dat komt wel.
Voor de griepprik kon ik zaterdagochtend in de praktijk van de huisarts terecht. Tussen acht en tien. Ik vind in de rij staan meestal niet zo erg, want dan kom je op gedachten die je buiten de rij niet hebt, maar als het niet per se hoeft, dan toch liever niet.
Wat ging er ooit veel van een leien dakje! Dat denk ik vaak wanneer iets niet mogelijk is of niet kan doorgaan vanwege personeelstekort. Ik heb langzamerhand het gevoel dat het overál aan de hand is. Dan ben je snel geneigd je wat klagerig op te stellen, maar het personeel dat er wel is, kan er ook niets aan doen.
