Nog steeds is mijn overtuiging dat het goed is als er niet altijd méér gebeurt dan er al gebeurt. Voorbeeld in de spoorsfeer: nog niet zo lang geleden zat of stond je op een perron te wachten op de trein. Dat was het: jij op een perron en de trein die er nog niet was, momenten die een zekere schoonheid konden hebben, omdat je bijvoorbeeld dacht aan iets waaraan je die dag nog niet had gedacht. Gedachten die zich tijdens wachttijd voordoen, zijn meestal extra gedachten.
Als ik een trendwatcher hoor praten, denk ik bijna altijd: wat is het toch een grappige vorm van verlakkerij. Maar goed, ze voorzien blijkbaar in een behoefte, niet in een van mij, maar dat zegt niets. Soms lijkt het me dat het best eens waar zou kunnen zijn wat een trendwatcher over een verschijnsel of ontwikkeling beweert, maar in de meeste gevallen is er niemand die er niet hetzelfde over zou zeggen. Maakt niets uit, we houden van dat soort onzin en willen niet weten dat het inderdaad onzin is.
Minister Schouten wil dat we streekproducten meer waarderen. Ik heb een groot zwak voor deze minister, dus over alles wat ze wil, denk ik met genoegen na. Zou ik een streekproduct uit mijn omgeving kunnen noemen? Tafelzuur. Maar is dat wel een streekproduct? Is het niet een bewerking van een streekproduct? Van uien vooral? Maar zijn er niet in iedere streek uien? Stom dat je niet met grote stelligheid een streekproduct kunt noemen uit de streek waar je woont! Komt misschien ook doordat we er niet trots mee omgaan.
In een verhitte discussie over het boerkaverbod heb ik helemaal geen zin. Om hoeveel vrouwen gaar het in Nederland? Genoeg voor een verhitte discussie? Ja, zeggen mensen die het ineens over principes hebben, maar het gaat om het principe. Hoe vaak zie ik een vrouw in boerka of nikab? Eens per dag? Niet eens, denk ik. Maar ja, dat heeft ook met mijn woonplek te maken. Hoe vaak spreek ik met een van hen? Maar heel af en toe. Wat mij betreft te weinig voor een verhitte discussie.
Hoe vaak maakte ik het al mee? Bij de kassa van de supermarkt lees ik: geen saldo, betaal anders. Boodschappen al ingepakt, alle energie gericht op de buitenlucht. De vrouw achter de kassa kijkt me aan met een lege blik. Ik moet die invullen, ik zeg dat het door het weer komt, dat ik een jasje aan heb als het minder warm is en dan dus ook een portefeuille bij me heb waarin andere pasjes zitten, ik heb vast ergens nog genoeg saldo, maar ja, en dan moet er nog iets komen, maar ik weet niet wat. De vrouw achter de kassa zegt: “Ik roep er even iemand bij.”
Mijn werkkamer is in het souterrain. De ramen aan de voorkant zijn klein, aan de achterkant groot. Daar staat mijn bureau. Ik kijk uit op een binnenplaatsje, wit betegeld, veel planten, begrensd door een muur in een kleur waarvan ik de naam niet ken, Italiaans, zandkleurig.
Wanneer het is begonnen dat ik niets ráár vind, weet ik niet, maar ik vind het handig. Nou ja, niets raar, bijna niets raar. Neemt niet weg dat ik haast voortdurend verbaasd ben om veel wat ik zie en hoor, maar ik geloof dat ik een beetje verslaafd ben aan verbazing.
Nog steeds ben ik dagelijks blij dat ik ben opgevoed met de instelling dat je niet moet klagen over zaken of gebeurtenissen die niet te veranderen zijn. Behalve dat het dus zinloos is, zorgt geklaag voor een lelijk geluid. En er is al genoeg lelijkheid in de wereld en daarover mag je trouwens best klagen. Wat de dekselse zomer vandaag weer aanricht, geen idee, maar bij ieder woord over de hitte, moet ik een beetje gapen, van verveling, terwijl ik me in principe nooit verveel, maar dan juist, gelukkig maar even.
Polikliniek op de vroege ochtend, net open, er zijn al acht wachtenden onder wie ik. De gesprekken gaan enorm over de hitte en vooral de slaapproblemen die daarvan het gevolg zijn, wat misschien een voor de hand liggend onderwerp is in de vroege ochtend. Ondertussen houden we de balie scherp in de gaten. Daarachter zit nog niemand, terwijl dat al lang het geval had moeten zijn. Komt waarschijnlijk ook door de hitte. Naast neemt een man plaats, korte broek, petje, die min of meer geheel vol tatoeages zit. Volgens mij zweet hij inkt.
Wat er in 1969 met me aan de hand was, kan ik slechts ten dele reconstrueren. Ja, puber, vol vaag en streng verzet tegen alles, nogal afwezig in het dagelijks leven. Misschien ook daarom dat ik niet naar Floris keek. Natuurlijk ook omdat hij een held van mijn jongere zusjes was, want wat zusjes leuk vonden was natuurlijk strikt verwerpelijk. Ik wist wel dat Rutger Hauer de hoofdrol speelde en ook dat het nog een heel werk was om zelf ook zo’n uitstraling te krijgen.
