Laatste weken kom ik in kranten steeds vaker een beroep tegen dat ik niet kende. Nu wel. Of beroep, nee, het is geen beroep, meer een bezigheid, een instelling.
Ja, ik heb weleens sprinkhanen gegeten. Hier in Nederland, Arnhem om precies te zijn, 2006. Of ze speciaal voor consumptie waren gekweekt, weet ik niet. Volgens mij hadden de gastvrouw en gastheer ze in ieder geval niet zelf gevangen. Doet er misschien niet toe: ze wáren er, gefrituurd, meen ik.
Gisteren stond ik in een smalle straat achter een net iets te breed, roomwit bestelbusje te wachten. Ik kon er niet langs, maar dat gaf niets, want zo kon ik even nadenken over wat er met grote letters op de achterkant van het busje stond: Woning Diagnose. Daaronder uiteraard een telefoonnummer.
Lucht het me op, het artikel waarin staat dat planten geen bewustzijn hebben? Al héél lang ontzettend zorgvuldig onderzocht door wetenschappers, maar nu weten ze het zeker. Ze weten qua platen niet álles zeker, maar dit wel: geen bewustzijn. Maar lucht het me op? Ja en nee.
Het aantal vergat ik meteen, zoals de meeste getallen, maar wel begreep ik dat er steeds minder ambachtelijke bakkers zijn. En dat veel van hen volgend jaar met pensioen gaan. Was gisterochtend op de radio en nooit stond ik er eerder bij stil, terwijl ik het toch had moeten weten, al was het alleen maar omdat die onweerstaanbare geur in de vroege ochtend bijna uit onze straten is verdwenen. Er is uiteraard een organisatie van ambachtelijke bakkers en die gaat zich inspannen vooral jonge mensen warm te maken voor het vak. Ik houd mijn hart vast.
Open deur als ik zeg dat naar iets uitzien intenser kan zijn dan de gebeurtenis zelf. Gaat niet altijd op, vaak wel. Het is zondagochtend, nog vroeg, ik loop naar de fitnessclub en vind 17 uur een fijn tijdstip voor de finale. De avond is iets te ver weg, ik houd van namiddagen, het begin van de namiddag is misschien nog wat vroeg, ja, 17 uur is uitstekend. Ik ben me er zeer van bewust dat ik straks de uitslag weet, maar nu kan ik er nog lekker naar gissen.
Oma’s worden steeds jonger. Opa’s natuurlijk ook, maar ik zit in de trein en daar komt zo’n jonge oma naast me zitten. Ze begint te praten tegen een man tegenover ons die gretig een boterham eet die hij zojuist uit een hevig ritselende zakje heeft gepeuterd. Ze kennen elkaar. Hoe weet ik dat ze oma is? Ze zegt: “Ik ga vandaag, want morgen komen de kleinkinderen.” De man knikt. Natuurlijk moeten we op veel goed kauwen, maar het toont ons niet op ons voordeligst. Hij gaat er ook heen, want zegt, met volle mond: “Het begint toch om 10 uur?”
Een stevige tante. Zo noemt onze premier Ursula von der Leyen die in plaats van Frans Timmermans de machtigste mens van de Europese Unie wordt. Ik spits altijd de oren als onze premier een persoonlijke mening geeft, en vind het leuk weer eens zo’n wat ouderwetse typering als een stevige tante te horen. Lang geleden dat iemand het in mijn directe omgeving zei. Zou kunnen komen doordat er daar geen stevige tantes zijn, maar dat is niet zo. Ik ken zo drie of vier vrouwen die best voor stevige tante kunnen doorgaan.
Toen deze nieuwe eeuw nog niet zo lang aan de gang was, werd ik gebeld door Yarden. Dat had ik eerst niet in de gaten, wat ook kwam door de vriendelijke vrouw die zei: “U hebt aangegeven te willen praten over uw uitvaart.” Ik verzonk meteen in de vraag waar ik dat aangegeven had, aan wie en waarom. En voordat ik er erg in had, was ik vragen aan het beantwoorden als: “Wilt u begraven of gecremeerd worden?” Een nuttige kwestie natuurlijk, maar op dat moment had ik veel anders aan mijn hoofd.
Steeds vaker weet ik niet hoe lang iets geleden is. Goed, alweer behoorlijk wat jaren terug werkte ik mee aan een radioprogramma op een zender die je echt moest zoeken, maar dat bij de fijnproevers erg populair was. Ik geloof dat het om ongeveer 30000 (dertigduizend!) luisteraars ging, een aantal waarvan ze in omroepland de slappe lach krijgen, toen ook al.
