Sommige problemen verdienen een klein compliment. Dat zijn de problemen waarin een zeker schoonheid schuilt. Het kan zijn dat je eerst even aandachtig moet nadenken voordat je die schoonheid ziet, maar aandachtig nadenken kan nooit kwaad, en dát heeft ook weer te maken met de schoonheid van het kleine probleem dat al een dag op mijn bureau ligt. Het gaat over de kwestie zittend plassen of niet, staand dus. Voor mannen. De vraag is of jongetjes op de basisschool het al moeten doen.
Weer een stichting waarvan ik in de houding ga staan: Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid. Als van daaruit iets naar buiten komt, is waakzaamheid geboden. De Stichting voorspelt een toename van het aantal gewonden in het verkeer en daar zijn meer fietsers bij dan nog niet zo lang geleden. Hoe dat komt? Er zijn er te veel. Je moet het anders zeggen: veel fietsers gedragen zich gevaarlijk. Dát is het punt. Dat wangedrag is overzichtelijk: veel te hard fietsen, koptelefoon op of van die dingetjes in de oren en natuurlijk het mobieltje.
Ze heetten nog luisterliedjes, de liedjes die Martine Bijl in het begin van haar lange, mooie, veelzijdige carrière zong. Dat woord schoot me te binnen toen ik hoorde dat ze was overleden, luisterliedjes. Dat kwam doordat ik me herinnerde dat ik haar lang, lang geleden zag optreden in Nijmegen, in de kelder van een hotel dat er niet meer is, Pays Bas, en dat toen door studenten werd beheerd. Boudewijn de Groot trad er op, Ramses Shaffy en dus ook Martine Bijl, ze was 22, rekende ik net uit, want ik was bijna 17.
Bijna altijd als er een dier in mijn omgeving verschijnt, begin ik er in gedachten tegen te praten. Soms hardop, zeker tegen huisdieren. Bijvoorbeeld de logeerpoes die vaak in mijn werkkamer uitrust van een leven waarvan ik geen weet heb. Dan zég ik wat ik aan het doen ben en ben blij dat niemand me hoort. Mijn stem is hoger dan normaal en bovendien praat ik in de indianentaal uit mijn kindertijd: `Mij nu stukje schrijven voor krant.’ Graag koester ik de intimiteit tussen mens en dier.
Misschien moet ik vandaag naar Ede gaan, naar het Dutch Festival of Magic. Daar kun je onder meer goochellessen volgen en, wel zo belangrijk, goocheltrucs kopen. Het punt is dat ik er waarschijnlijk té gespannen van word. Lezers van deze column weten dat ik goochelambities heb, maar helaas komt het er niet van. Nu denk ik: hogedrukgebied boven Centraal-Europa, wordt dus warm, misschien is het beter dat ik toch iets anders ga doen. Helder dat dit is een smoesje is. Ik stel het uit vanwege, laat ik het maar eerlijk zeggen, enorme faalangst.
Woensdag wenste iemand me veel plezier met het dauwtrappen. Uiteraard lachte ik hartelijk mee, maar er kwam natuurlijk niets van in. Gisterochtend werd ik vroeg wakker, wist dat het Hemelvaartsdag was en vroeg me af waarom ik niet ging dauwtrappen. Waarom had ik het niet georganiseerd, is toch niet zo moeilijk? In je eentje dauwtrappen, nee, dat doe je niet, kan natuurlijk wel, maar het is een dynamiek die je moet delen. Ik lees dat dauwtrappen in de lijst met meest geliefde tradities op nummer 27 staat.
Graag lees ik onderzoeksresultaten die bevestigen wat ik ook vind. Nu bijvoorbeeld, een onderzoeker van Crisislab stelt vast dat de politie wel degelijk gezag heeft op straat. Goed zo! Paar jaar was er een onderzoek van De Telegraaf. 80 procent (!) van de lezers miste dat gezag, maar ik heb de indruk dat bij die lezers de behoefte aan gezag groter is dan bij andere mensen. Moet ook maar eens onderzocht worden.
De staatssecretaris van Volksgezondheid (echt een woord om met een Hoofdletter te schrijven), Paul Blokhuis, gaat ervoor zorgen dat in 2023 een pakje sigaretten 10 euro kost. Zijn doel is 20 euro, maar tegen die tijd is de staatssecretaris vast geen staatssecretaris meer. Als zijn plan lukt, kan hij terugzien op iets waarop hij trots kan zijn.
In een krant las ik `moeilijke kijkers’, in een andere `moeilijk bereikbare kijkers’. Het gaat over de NPO die het mes in het televisieamusement zet. De overheid vindt dat er te veel `plat vermaak’ wordt uitgezonden. Dat is meer iets voor de commerciële omroepen. Bij de NPO moet het ernstig zijn, in ieder geval ergens op slaan of belangstelling prikkelen of hoe je het ook wilt noemen. Als ik aan mezelf als kijker denk, wat ik niet vaak doe, vind ik me én een moeilijke kijker én moeilijk bereikbaar, maar dat laatste komt juist doordat ik moeilijk ben.
Of ik verkiezingsdag in Europese stemming begon, nou nee. Er zaten twee dingen in mijn hoofd die er maar niet uit wilden. Ik werd er tot mijn spijt mee wakker. Het eerste was `onvrijwillige seks’. Natuurlijk weet ik wat er bedoeld wordt, maar ik dacht aan de vaders en moeders van mijn generatie, vooral aan de moeders, van wie een groot deel nog leefde volgens het Thierry Baudet-ideaal: aanrecht, boodschappen, kinderen opvoeden, enz. Ze hadden hun handen daar zo aan vol dat het humeur voor vrijwillige seks er niet altijd was. Dan maar onvrijwillig.
