Van vogels weet ik helaas niets, behalve dat ik ze graag hoor en er graag naar kijk. Mooie momenten op de zondagmorgen vind ik rond een uur of acht aan de keukentafel zitten en naar het radioprogramma Vroege Vogels luisteren. Vooral wanneer er overgeschakeld is naar de vrije natuur waar een vogelkenner wacht op de komst van een bepaald vogeltje. Je hoort de geluiden van de andere vogels, maar nog niet dat van het betreffende vogeltje. De vogelkenner spreekt op fluistertoon tegen de verslaggever van het programma, nog zachter dan op fluistertoon.
Het is half acht in de ochtend en ik zet de vuilniszak buiten, nog niet gekleed voor een gangbaar sociaal leven. Een paar meter verder staat een vrouw, middelbare leeftijd, kranig kapsel, donkerbruine winterjas. Ze kijkt naar haar hond die zich aan het ontlasten is, even bruin als de winterjas, een rommelig tussenmaatje met een vriendelijke, nerveuze kop. De vrouw spreekt de hond toe: “Doet-ie dan zo zijn best? Ja, doet-ie dan zo zijn best?” Ze praat met hoge stem, wat sommige mensen doen wanneer ze zich tot hun huisdier richten.
“Maar ik bedoel het goed!” Als iemand dat tegen je zegt, en dat gebeurt nogal eens, heb je van die goede bedoelingen meestal niets gemerkt. Ja, je wordt er nu op gewezen, maar dan is het te laat. De bedoeling van goede bedoelingen is dat je er baat bij voelt. Misschien ga ik te kort door de bocht, maar zoiets is het wel.
Altijd denk ik vandaag nog: Dag van de Arbeid. Lang geleden dat ik er iets aan heb gedaan. Ja, halverwege de jaren zeventig, toen ik nog in Nijmegen woonde. In een somber gebouw dat Het Kolpinghuis heette, nog steeds trouwens, toen vooral een danscentrum voor alleenstaanden, was een bijeenkomt waarvan ik me niets herinner, behalve dat aan het einde De Internationale werd gezongen. Met harde stemmen. Dat vond ik nogal wat, dat lied: `Ontwaakt, verworpen der aarde / Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer’.
Zelf krijg ik nooit meer een tik op de vingers. Ben daarom vergeten hoe het voelt. Toen ik me in mijn kinderjaren oriënteerde op de wereld, kwam er weleens een, maar dat is inmiddels al een tijdje terug. Ik léés er wel over. Dat bijvoorbeeld de Belastingdienst een tik op de vingers heeft gekregen van de Raad van State. Gaat over de kinderopvangtoeslag.
Er zijn bewegingen waarover je niet te lang moet nadenken, want dan stagneert er iets. Bijvoorbeeld als we iemand begroeten of afscheid nemen. Je gaat een hand geven, maar hoe regisseer je de hand en dus ook min of meer de arm. Breng je je hand naar die van de ander toe of laat je je hand afwachten wat er gebeurt? Oké, de handen hebben elkaar even vast, leg je je andere hand er dan op, om het gebaar vertrouwd te maken?
Iedereen zal het weleens hebben, dat je denkt: waar ben ik in ‘s hemelsnaam mee bezig? Het is niet altijd zo dat die vraag wijst op een probleem, maar kan nuttig zijn er een antwoord op te hebben. Dan stel je je bijvoorbeeld voor dat je het moet uitleggen aan iemand die van niets weet. Dat helpt. Je hebt ergens woorden voor en meestal is dat al in belangrijke mate de oplossing voor een probleem dat misschien geen probleem is, maar zou kúnnen zijn. De Nederlandse taal heeft immers niet voor niets de uitdrukking `ergens woorden voor vinden’.
“Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, jongen.” Mijn moeder zei het vaak, de laatste jaren van haar leven steeds vaker. Ze zei het altijd met trotse blijdschap. Ze maakte immers deel uit van een tijd met veel vooruitgang en steeds meer mogelijkheden. Soms was ze ook licht verbijsterd, bijvoorbeeld toen ze naast me in de auto zat en ik de pas aangeschafte tomtom aanzette. Of veel en veel eerder: de afstandsbediening voor de televisie of toen ik voor het eerst met een mobiele telefoon thuiskwam.
In de wachtkamer van de tandartsengroep (beetje dreigend woord) wacht ik niet op de tandarts, maar op de mondhygiëniste. Het duurt daar nooit lang, maar toch blader ik gretig door de oude tijdschriften. Op een ervan, ik geloof de Linda, staat op de voorkant dat Roxeanne Hazes graag mannen met borstharen wil. Of ze graag ziet. Weet niet meer hoe het precies zat, maar het was iets met borstharen. En Roxeanne Hazes dus.
