In mijn vriendenkring is een vriendin die altijd te laat komt. Is soms lastig, maar we zijn eraan gewend. Als ze een paar keer wél op tijd komt, zijn we bezorgd. We vragen haar of alles goed met haar gaat. Dan zegt ze wat we in onze vriendenkring allemaal zeggen als ons gevraagd of alles goed gaat: “Alles is veel, maar het meeste wel.” Dat is vaak het beste antwoord, maar wij vinden het dan toch net iets té onduidelijk.
Veel van wat ik digitaal doe, raak ik kwijt, Wachtwoorden, post en andere berichten, foto’s. Ligt aan mij, aan mijn concentratie, ik voel verzet wat ik niet kan verklaren. Gisteren vulde ik wat vragen in. Was een onderzoekje naar hoeveel tijd je zittend doorbrengt. Onderzoekje kan ik niet meer vinden. Te veel zitten was niet goed, stond er. Het heette, meen ik, `zitcheck’.
Goed dat er wat wordt gezegd over televisieprogramma’s waarin hulpbehoevende mensen hun hart uitstorten. Zijn er te veel. En ze zijn te intens. Ik kijk weinig televisie, onder meer hierom. (En dan sla je ook automatisch de programma’s over die voor een groot deel gaan over wat er op televisie te zien is.) Hoogleraar psychiatrie Damiaan Denys wil slachtofferprogramma’s zelfs verbieden. Nu houd ik niet zo van verbieden, maar knik voorzichtig.
In de stripverhalen die ik als kind las, ook in de film die ik zag, waren uitvinders mannen die eruitzagen alsof ze licht krankzinnig waren. Verkeerd dichtgeknoopte witte jas, veel te grote bril, haar dat alle kanten op spatte en een zieke lach. Uitzondering was Willie Wortel uit Duckstad, een kraanvogel met sterk menselijk trekken. Hij gedraagt zich niet krankzinnig, maar is wel wereldvreemd. Ondertussen vindt hij alles uit wat je maar kunt bedenken. Met de gebruikers van die uitvindingen, vooral Donald Duck, loopt het zelden goed af.
Vrijdag ging het gips van mijn hand en onderarm eraf. Had er bijna drie maanden gezeten. Gecompliceerde breuk die ik helaas geen sportblessure mocht noemen, hoewel ik die wel in de sportschool had opgelopen. Té domme gang van zaken. Maar ja, wel een kleine drie maanden gips. Vrijdag hing het erom. Foto’s werden aandachtiger dan aandachtig bestudeerd, waarna intens overlegd volgde. Ja, de breuk was nog niet helemaal hersteld, maar vooruit, laten we het paar proberen “maar geen push-ups, meneer Verbogt”.
Gisteren in de namiddag komt er bezoek en ik zet een fles wijn op tafel en glazen. Het bezoek schudt echter het hoofd: “Nee, we drinken veertig dagen niet.” Ik ben verbaasd, het bezoek weet er normaal wel raad mee en vindt het gelukkig niet raar de gang van zaken toe te lichten: “Vorige week woensdag begon de vastentijd en we besloten dat we gewoon maar eens mee moesten doen.”
Op een uithoek van mijn bureau ligt een stapeltje krantenknipsels, allemaal stukken en stukjes waarvan ik denk: die ik moet ik nóg een keer lezen. Dat gebeurt zelden. Als dat stapeltje een erg rommelige uitstraling heeft, gooi ik het weg, en dan ben ik licht opgelucht, want dan hoef ik het allemaal niet meer te lezen.
Soms is het net alsof tegenwind van alle kanten komt. Doet zich vooral voor als je op de fiets zit. Je denkt: dadelijk fiets ik tenminste met de wind in de rug. Maar als het dan zover is (`dadelijk’), blijkt de wind van richting te zijn veranderd. Ik denk daar altijd bij: speciaal voor mij. Dat laatste is niet om te zeuren, het valt me alleen maar op en daaraan probeer ik een conclusie te verbinden, zo’n conclusie die boven mijn leven hangt, ja, die de hemel boven mijn leven een kleur en een eigen dynamiek geeft.
Dat we vandaag op deze Internationale Vrouwendag aan heldinnen moeten denken, weet ik pas een paar dagen. Niet alleen aan hen denken natuurlijk, maar je natuurlijk ook afvragen waarom je ze heldinnen vindt. Wanneer is iemand een held of heldin? Er staat een huis in brand, je hoort geschreeuw op de eerste verdieping, je rent het brandende huis binnen en redt een leven. Een heldendaad. Maar ben je dan ook heldin of held? Is het niet normaal dat je zoiets doet als je het kunt én durft?
Hoe komt het toch dat ik nog steeds licht ga steigeren als ik lees of hoor dat iemand er `netjes en verzorgd’ uitziet of uit moet zien? Ik kom het nu tegen in een artikel over stewardessen, voor mij altijd nog een tamelijk magische beroepsgroep. Die van Virgin Atlantic hoeven geen make-up meer op als ze dat niet willen. Waarom dat is, doet er hier even niet toe. Bij andere vliegtuigmaatschappijen is het verplicht. Ik keek snel naar KLM. En daar stond het: het cabinepersoneel moet er `netjes en verzorgd’ uitzien.
