De Zomergasten-aflevering van zondagavond zag ik nog niet, maar uiteraard las en hoorde ik erover. Het programma krijgt nog steeds meters aandacht, vooraf en achteraf, terwijl het een slappe fractie is van hoe het ooit begon. Maar goed, ik begrijp dat er een documentaire is uitgezonden waarin allergoorste mop ter wereld werd verteld. Ik ben helemaal niet zo van de moppen, maar deze houdt me nu even bezig. Dat laat ik de komende dagen zo. Einde van de week ga ik pas op Uitzending Gemist kijken.
Had al een tijdje niet aan hem gedacht. Uiteraard heb je het niet in de gaten als je niet aan iemand denkt. Afgelopen weekend las ik twee stukken over hem, misschien waren het er wel drie, maar het hadden er net zo goed tien kunnen zijn of geen. Doet er niet toe. In deze gang van zaken zit iets wat me fascineert, maar ik weet niet wat. Het moet iets zijn en dat is wonderlijk. Camiel Eurlings.
Nog niet zo lang geleden vond ik het niet erg me tussen veel mensen te bevinden. Ik heb het dan niet over de hele wereld, nee, over een massa die zich verzameld heeft om een gebeurtenis mee te maken. Ik vond het aangenaam, soms zelfs troostrijk want had het gevoel ergens bij te horen. Dat is een beetje over, misschien omdat zich in mij het besef gevestigd heeft dat je het meeste toch in je eentje moet doen.
Wie gaat onze vlag dragen straks? Ik denk haast nooit `onze vlag’, maar bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen wel. Misschien omdat het allemaal zo allesomvattend is. De wereld gedraagt zich alsof iedereen het niet beter met elkaar kan vinden. Blijdschap, energie, trots, het kan niet op.
De gesprekken lopen nog. Uitgelekte plannen zijn nog geen plannen waarover iets gezegd mag worden. Daarom kan er ook nog niets bevestigd worden. Het is dus ook nog te vroeg op uitspraken te doen. Misschien komt er op 22 augustus meer duidelijkheid. Misschien! Wat is er op 22 augustus, behalve dat het een maandag in de zomer is? De najaarspresentatie van de NPO, de Nederlandse Publieke Omroep! Normaal houdt die ons misschien niet zo bezig, maar nu wel.
Voor mij zijn de Olympische Spelen iets dichterbij dan anders, want mijn buurvrouw gaat erheen. Niet als sporter, maar om er te filmen. Ze maakt een documentaire over de zwemploeg. Daar is ze al enige maanden mee bezig en ik als buurman weet ik er inmiddels ook meer van af dan ik ooit had durven denken. Over eetgewoontes en ontspanningsmomenten bijvoorbeeld.
Soms overkomt me een herinnering waarvan ik niet wist dat die er was. Ik fiets door de stad en passeer een school, een gebouw van twee verdiepingen, grasveld ervoor, wat bomen eromheen. Ik zie dat het een lagere school is. Hoe ik dat zie, weet ik niet, en ik geloof dat een lagere school ook niet meer zo heet. Wat me vooral opvalt, is dat er niets gebeurt, het gebouw is onderdeel van een diepe zomerse stilte. Het loopt tegen de middag, de zon schijnt vol.
Natuurlijk neem ik het serieus, maar ik heb geen idee hoe het landelijk dreigingsbeeld eruitziet. Het bestaat, het vertoont kenmerken, het heeft bepaalde eigenschappen en uitingsvormen, maar wij kunnen er nauwelijks iets mee. Als gewone stervelingen, zal ik maar zeggen, want dat lijkt me in dit verband wel een goede typering: gewone stervelingen.
Een beroep waarvan ik telkens een beetje schrik als ik het uitgesproken hoor worden, is `opiniemaker’. Misschien is het geen beroep, maar een functie, maar misschien doet dat er niet toe. De presentator van een radioprogramma kondigt de gasten aan, een correspondent uit Amerika, de hoofdredacteur van een weekblad en een opiniemaker. Wanneer ben je dat? En hoe gaat het precies in zijn werk, het maken van opinies? Ik heb ze, ik maak ze niet. Soms heb ik ergens geen opinie over, omdat ik er nog niet over nagedacht heb, maar als ik dat wel doe, komt die opinie langzaam boven.
Nu de Amerikaanse zangeres Marni Nixon overleden is, zondag, 86 jaar oud, ben ik benieuwd naar de platen die ze onder haar eigen naam maakte. Ouderwets woord, platen, maar soms kun je er niet onderuit, niet met tegenzin trouwens. Fantastisch zangeres, maar ik had nog nooit van haar gehoord, terwijl ik haar naam vast soms ben tegengekomen.
