Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Olifant

Als ik in het ziekenhuis de binnentuin passeer, zie ik een bord waarop staat: `Roken in de binnentuin: alleen voor patiënten en bezoekers’. Heldere informatie. Wel vraag ik me af waarom deze beperking wordt vermeld. Zijn er ook mensen die alleen maar naar het ziekenhuis gaan om in de binnentuin te roken? Terwijl ze dus geen patiënt of bezoeker zijn? De binnentuin is hier niet echt aantrekkelijk. `Tuin’ is al een te groot woord. Veel grind, houten zitjes en een olifant in bonte kleuren, geen echte, van kunststof. Die olifant heeft wel wat, maar ook weer niet genoeg om er een tijdje rokend naast te zitten. Door dat bord vraag ik me nog iets af: ben ik patiënt of bezoeker? Ik heb weleens in het woordenboek opgezocht hoe daar een patiënt wordt omschreven en heb onthouden wat er staat: iemand die lichamelijk of geestelijk lijden te verduren heeft. Wat mij betreft zijn beide vormen van lijden op dit moment niet van toepassing. Afkloppen natuurlijk, want ik mag er geen enkele conclusie aan verbinden. Dadelijk ga ik over een kleine ingreep praten, dat is alles. Ik ben dus bezoeker, maar dus wel een bezoeker die iets te zoeken heeft in het ziekenhuis. Ineens kan ik me toch voorstellen dat je zomaar het ziekenhuis binnenloopt. Nergens in je lichaam of geest doet zich lijden voor, je hoeft ook niet op gesprek over een kleine of grote ingreep, nee, er is he-le-maal niets aan de hand. Je wandelt er alleen maar rond om je zegeningen te tellen. Ja, en dan ga je misschien van opluchting even lekker roken in de binnentuin.

Columns

  • Oké, genoeg gelachen om onze noodpakketten! Dat is toch zo: de meesten van ons doen er nog steeds beetje vrolijk over na het diner: “Wat heb jij er allemaal in zitten?” En dat dan opsommen: “Ja, wat missen we nog?” 

  • Hoe het met andere huisartsenpraktijken zit, weet ik niet, maar waar ik kom bestaat het inloopspreekuur niet meer. Gevolg van de coronatijd: je kon alleen maar op afspraak komen en blijkbaar was dat makkelijk. Eerst moest je bellen en dan beoordeelde een assistent je klacht. Kos... lees meer

  • Altijd ben ik gefascineerd door de waarheid van herinneringen. Maak je in een herinnering meer van de gebeurtenis van toen? Waarheid is een relatief begrip. In de meeste gevallen vind ik dat wat je gelooft waar is, in ieder geval voor jou.
    Als kind van een jaar of vijf kon... lees meer

  • De democratie functioneert niet altijd als de democratie die wij, het volk, wenselijk vinden, maar het blijft goed en nuttig over de kracht en het hart ervan na te denken. Inspirerend voorbeeld is de petitie die een PvdA-politicus uit Zevenaar startte. Tegen minister Faber.

  • Je denkt er dan toch aan, gisterochtend vroeg, lopend naar de fitnessclub, aan Moederdag. Gedachte werd ook wakker gemaakt toen ik een man in een ouderwetse korte broek zag, op ouderwetse sandalen, van die grote. Hij had een overhemd aan, met net iets te korte mouwen, waarop vro... lees meer

  • Verbinder, netwerker, bestuurder, maar de meest gehoorde typering van de nieuwe paus was: nederig, net zoals zijn voorganger. Die verscheen toen hij gekozen was, in eenvoudig wit op het balkon. Deed deze nieuwe paus niet, nee, in een gewaad met goud en glitters, maar een deskund... lees meer

  • Het is kersen plukken in omroepland! Natuurlijk heerst er de gebruikelijke wezenloze spanning die het Songfestival veroorzaakt. Wat voor pak? Ogen open tijdens het zingen? Waar op het podium dansen de dansers en hoe? In praatprogramma’s kunnen ze er niet over ophouden. Ach, als... lees meer

  • In gesprekken over leven en dood en de sturende rol van ziekte daarin - we hebben het er vast allemaal soms over - is er altijd wel iemand die zucht: “Ach, wat valt er eigenlijk over te zeggen? Als ik dadelijk de deur uit ga, kom ik misschien wel onder een bus.” Of zoiets. Vaak... lees meer

  • Toen ik na mijn eindexamen met vrienden een paar weken in Spanje vakantie had gevierd, in omstandigheden die meer dan weldadig waren, wilde ik eenmaal weer thuis iets voortzetten wat ik daar deed. In mijn geval was dat het roken van een merk sigaretten dat alleen in Spanje te ko... lees meer

  • Ook altijd lastig zinnetje: “Je lijkt wel gek dat je…” En dan komt er iets wat je van plan ben te doen en waarin je meestal veel zin hebt. Als je iets gaat doen waarin je géén zin hebt, hoor je niet zo snel dat je wel gek lijkt. Misschien bén je het dan gewoon en hoeft het niet... lees meer

  • Op de dagen rond Dodenherdenking en Bevrijdingsdag denk ik altijd aan hoe mijn ouders, hun vrienden, mijn grootouders en hun vrienden over de oorlog spraken. Toen ik me bewust werd van die gesprekken, terwijl de betekenis ervan niet altijd tot me doordrong, was ik een jaar of ze... lees meer

  • Rommelmarkten vind ik aantrekkelijk, niet eens om er van alles te kopen. Nee, je loopt langs dingen die een rol hebben gespeeld in levens, je kunt je ook een voorstelling van de levens maken, en daar ga je over nadenken en dan denk je ook beetje na over jezelf: over wat je mooi... lees meer

  • Vervelend zinnetje: “Ik mag niet klagen.” Soms zeg ik het, het is eruit voordat ik er erg in heb, en dan schrik ik, niet zo’n beetje ook: ben even uit mijn doen. Ik voel me ouder worden, met ontevreden mondhoeken en verslappend haar. Ook meen ik een geur te ruiken van licht bede... lees meer

  • Op het woord `uitdaging’ ben ik zuinig. Wordt te vaak gebruikt en het woord lijdt daaronder, zoals ooit het woord `leuk’ waarvan haast niets is overgebleven. `Beleving’ heeft het ook moeilijk! Zo zijn er nog wel een paar, meer dan een paar helaas.

  • Hoe ik er terechtkwam, weet ik niet meer, is jaren geleden, maar ineens zat ik in een sterk naar schoonmaakmiddel ruikende nieuwbouwwoning bij een mevrouw die zacht over mijn achterhoofd en nek wreef. Kort door de bocht: ze had gaven die voor een normaal mens niet te bevatten zi... lees meer

Pagina's