Links woonden ooit buren die ik niet heb gekend, maar aan wie ik iedere dag even denk. Voor het huis dat ooit hun woning was, zijn twee Stolpersteine, struikelstenen. Daarop hun namen: Mozes Samson van der Woude, (geboren in 1887) en Jansje van der Woude-Moscoviter (geboren in 1892) . Daaronder de datum waarop ze uit hun huis zijn gehaald, 26 september 1942, en daaronder dat ze via Westerbork naar Auschwitz zijn gedeporteerd. Jansje werd meteen vermoord, Mozes vier maanden later.
Er zijn veel zinnetjes met een vaag alarmerend karakter. Meestal worden ze terloops uitgesproken. Bijvoorbeeld: “Het is er nog niet van gekomen.” Bijna altijd gaat het dan over iets dat er al lang van had moeten komen, maar ja, zogenaamd geen tijd, andere dingen te doen, laksheid. Heb je heus wel in de gaten, ook omdat er vast iemand is die er wat van zegt en dat vind je irritant.
Nieuw voor me, ik las het gisteren in deze krant: de troonrede staat op knispervrij papier. Is sinds 2013 het geval. Op verzoek van de koning: “Gehaald bij een speciaalzaak, zodat het omslaan van de blaadjes niet afleidt van de boodschap.”
Pas maakte ik het weer mee bij een uitvaart: de vriend die de ceremonie geleid had, vroeg aan het eind een warm en welverdiend applaus voor de overledene. Dat kwam er natuurlijk en niet zo’n beetje ook. Alle aanwezigen bleven bedroefd, maar het applaus maakte alles lichter. Het luchtte ook op, veroorzaakte troostende saamhorigheid.
In de pauze van mijn les op de toneelschool vertelde een student dat ze eerder weg moest, omdat ze moest laten controleren of ze besmet was met tuberculose. Haar vriend in Londen had die ziekte, vandaar. “O, een krasje,” zei ik. “Een wát?”
Iedereen kent het: bericht van de overheid of een andere instantie waarin staat dat je iets fouts hebt gedaan. Heb je niet, het is zelfs onmogelijk dat je dat hebt gedaan. Moet je dus met de overheid of andere instantie in gesprek.
Begin van de dag is van groot belang. Het kleine leven om je hen moet zich niet meteen tegen je keren, want dat kan een waarschuwing zijn: probeer opnieuw met de dag te beginnen! Is helaas niet altijd te doen. Voorbeeldje: vroeg in de ochtend loop ik de keuken in, diep in gedachten die nog niet op gang zijn gekomen, er hangt nog wat slaap in en ook dwarrelen er droomresten doorheen.
Berichten over de gang van zaken in ons dagelijks leven sla ik soms over. Kleine teleurstellingen kan ik lastiger vinden dan grote. De kleine kunnen beetje gaan zeuren, over de grote kun je met jezelf vergaderen. Als bijvoorbeeld bekend wordt dat iets waarover altijd gezegd is dat het hartstikke gezond is, juist helemáál geen effect heeft op wat dan ook in je lijf, lees ik misschien een of twee regels van het artikel en ga dan gauw over naar mijn strikt eigen orde van de dag.
Alweer 31 jaar geleden: de Brinkman-shuffle. Raar woord in dit verband, shuffle, maar bedoeld wordt is dat CDA-kopstuk Elco Brinkman op een verkiezingsbijeenkomst niet achter het spreekgestoelte bleef staan, maar losjes over het podium bewoog. Alsof hij hardop liep te denken. Lichte swing in de heupen, niet te overdreven, alleen tijdens het omdraaien. Was nieuw toen.
Vlees eet ik nog maar zelden, maar soms denk ik: waarom vandaag niet? Op die vraag zijn veel antwoorden mogelijk, maar ik ben niet altijd in de stemming die allemaal te overwegen. Zaterdag sta ik bij de slager. En op zaterdag is het daar druk, buiten heeft zich een beschaafde rij wachtenden gevormd. Eenmaal binnen voel je dat je in een kleine autonome wereld bent verzeild.
