Als het niet complimenteus is, blijft het moeilijk wat van iemands uiterlijk te zeggen. Zeker niet wanneer het om veranderingen gaat. Vriendin heeft iets in haar gezicht laten oprekken (als dat het woord is). Behalve dat de ingreep niet geslaagd is, kijkt ze er een stuk bitser door. Maar je houdt je mond, ook omdat je commentaar zinloos is: zij zit er niet op te wachten en nog belangrijker, het is al gebeurd.
“Ik ben even alleen nu. Thea is eten, Noor is eten, Ineke is eten en Do is ook eten.”In een winkel vol dameskleding zit ik aan een tafel te wachten. Daarvoor is die tafel. Voor wachtende partners. De verkoopmedewerkster die me zojuist koffie gaf en een groot glas water, zegt het tegen een klant die ze kent, dat zo’n beetje iedereen eten is. Nog niet zo lang geleden was het `met pauze’ of `even weg’, maar nu is het wat het is: eten.
Dagelijks leer je bij, een van de vele verschijnselen die het leven opwindend maken. Soms heb je geen zin je te verdiepen in wat je nu weer geleerd hebt, maar ja, het moet, je wilt wel weten wat er allemaal speelt. `Speelt’ is niet altijd het goede woord: wat zich voordoet. Ik wist tot gisteren niet wat creepshots zijn. Ik las erover in deze krant. Er zijn landgenoten die bijvoorbeeld in supermarkten foto’s van borsten en billen maken, door kleding bedekt, begrijp ik, en die dan verspreiden in sociale media. Vooral foto’s van vrouwen en vakkenvullers.
Wat best hoog op de lijst van teleurstellende momenten staat, is wanneer je naar je auto loopt en ziet dat er een ruit kapot is geslagen. Je moet dan meteen bedenken dat er ergere dingen zijn en dat is ook zo, maar het lukt niet altijd. Uit de auto kon niets gestolen worden, maar die ligt wel vol stukjes glas. Die situatie moet eerst veranderd worden en daarna dus naar de garage die gespecialiseerd is in het repareren van autoruiten.
Terwijl ik op weg ben naar een lezing en een en ander op een rijtje zet, merk ik ineens dat ik wat ben vergeten, drie velletjes aantekeningen. Geen ramp, ik ken ze min of meer uit mijn hoofd, maar ik heb ze er graag bij, voor zekerheid. Veel is `voor de zekerheid’. In mijn gedachten zie ik die papieren ook voor me, in mijn werkkamer op een stapeltje dat verder niet zo belangrijk is, maar dat ik nooit zomaar passeer. Zojuist dus wel. Misschien lag of stond er iets op die aantekeningen.
Het boek van Marjolein Faber, Mij krijgen ze niet klein, zal ik niet lezen. Ik houd niet van boeken waarvan de titel de afloop verraadt. Bovendien heb ik wel wat anders te doen.
Toen ik drie jaar was, lag ik in het ziekenhuis. Toestand was ernstig, hersenvliesontsteking, benen waren verlamd, wat jammer was want nog niet zo lang ervoor had ik lopen geleerd, is later weer goed gekomen. De meeste medische handelingen staan me niet meer zo bij, wel herinner ik me hoofdpijn en dorst en die benen natuurlijk, maar het ergste was dat mijn ouders niet bij me mochten komen. Hun kind was besmettelijk. Wat ze mochten, was achter een glazen deur naar me zwaaien. Die glazen deur was vanuit mijn positie ver weg, bijna een andere wereld. Hakte erin.
Natuurlijk kun je de zon geen gedrag toeschrijven, maar in de herfst is dat anders dan in de zomer, minder opdringerig, zachtmoedig, ja. Hoort ook bij het seizoen, waarin we met onze neus op de vergankelijkheid van veel worden gedrukt. Het licht hoort erbij, de geuren ook. Over geur wil ik nog iets kwijt. In de zomer houd ik niet van terrassen, omdat ze zo autoritair bevolkt zijn. In de herfst is het anders, mits je in de ochtendzon zit. Op zo´n terras zat ik gisteren.
Nog nooit had ik met een deurwaarder te maken. Afkloppen. Ik ken er zelfs niet een. Er hangt iets dreigends om dat beroep, ik bedoel dat je nooit fluitend koffie gaat zetten wanneer je weet dat de deurwaarder dadelijk aanbelt. Als je dat al weet. Ik geloof dat ze ook ineens bij je op de stoep kunnen staan. Waar ik het vandaan haal, geen idee, maar een deurwaarder in Almelo lijkt me heftiger dan een deurwaarder in bijvoorbeeld Arnhem. Mij lijkt dat je bij die eerste echt geen praatjes moet hebben. Kan in Arnhem wel. Natte vingerveronderstelling.
Je wordt er niet vrolijk van. Sommige mensen zeggen dat als ze iets heel erg vinden. Laatst hoorde ik een gesprek tussen reizigers die door Afrika waren getrokken. Ook Oeganda hadden ze aangedaan en daarover zeiden ze: “Je wordt er niet vrolijk van.” Uiteraard spitste ik de oren, want we weten dat de Nederlandse overheid met Oeganda aan het praten is over de opvang van asielzoekers aldaar. Gedachtewisseling is al tijdje gaande.
