Maand of drie geleden gaf een razendsnelle scooter me geen voorrang en vloog ik nogal schokkend door de lucht en knalde daarna verstrengeld met mijn fiets op het wegdek. Daarom mag ik nog steeds niet zwemmen. Wond op scheenbeen verdraagt dat niet. Op die plek voltrekt genezing zich langzaam. `Ook niet in zee?’ vroeg ik aan de huisarts, want als er iets niet mag, ga ik altijd licht zeuren. Mijn huisarts kent dit gedrag. Ze legde haar hand op mijn onderarm: `Ook niet in zee.’
Weet niet meer in welke krant ik het las, klein bericht in de marge van het grote nieuws: Man aangehouden die in een supermarkt andere man het ziekenhuis had in geslagen. Eerste drong voor, tweede sprak hem daarop aan, ruzie, klappen, ziekenhuis. Mishandelde man nog steeds in kritieke toestand. Soms vergeet ik zo’n bericht snel, soms blijf het me bij. Was nu het geval. Zaterdag las ik het, gisteren dacht ik er nog aan.
Doordat ik fanatiek aan sportbeoefening doe, beweeg ik me net wat te vaak beetje gehavend door het dagelijks leven: iets met de rug of enkel, schouder die niet op topniveau meewerkt. Laat ik het zo zeggen: het is aan me te zien. Heeft voor- en nadelen. Je moet bijvoorbeeld dikwijls uitleggen hoe het komt en als je dat dan nonchalant doet, schudt de ander verwijtend het hoofd: “Nogal idioot ook, vier keer per week naar zo’n sportclub.” Ik heb nooit zin daarover in gesprek te gaan.
De terugkeer van televisieseries die tijdje geleden populair waren, hebben een geruststellende uitwerking op ons. Ik las het ergens, het is onderzocht. Als ik het goed onthouden heb, gaat het bijvoorbeeld over Baantjer. Die geruststelling hebben we nodig in de ons omringende wereld die met de dag schokkender wordt.
Soms probeer ik me voor te stellen hoe ik op Nederlands nieuws zou reageren wanneer ik lange tijd in een ver buitenland was geweest. Nederlands nieuws, zeg ik, want het voortdurend rampzalige wereldnieuws is me uiteraard niet ontgaan. Nee, gisteren kom ik terug, in Nijmegen of Arnhem, steden waar ik gewoond heb, ik ga op een terras zitten, want daar heb ik me op verheugd. Ik zie deze krant op een tafeltje liggen en sla die open, wat ik overal ter wereld doe als ik een krant tegenkom.
Best interessant liedje vond ik het, De Bom van Doe Maar. De band bracht het uit in de herfst van 1982 en ik had andere muziek aan mijn hoofd dan het repertoire van Doe Maar. Sympathiek, daar niet van, maar toch vooral voor kinderen en daar hoorde ik in die tijd niet meer bij. Maar ja, als Toppopkijker kwam je niet onder Doe Maar uit en omdat ik me altijd op volle kracht wilde concentreren op wat er om me heen leefde, luisterde ik toch maar naar hun liedjes, ook naar De Bom.
Aan de opkomst van alcoholvrij bier draag ik mijn steentje bij. Paar jaar geleden was deze zin ondenkbaar. Dan zou ik er hetzelfde over denken als over vlees: als ik geen vlees wil eten, hoef ik ook geen namaakvlees op mijn bordje, zeker niet als het vreemd Oudhollands wordt gespeld: gehacktbal. Die gehacktbal smaakt niet naar een gehaktbal, maar naar iets anders, maar ik weet niet waarnaar, wat komt doordat ik me er niet in verdiept heb.
Weer wijs ik erop dat je als thuisblijver toch veel vakantievreugde kunt beleven. Eergisteren was het Zwarte Zaterdag, in heel Europa, geloof ik, maar vooral in Frankrijk. Daar was de Route du Soleil behoorlijk problematisch. Altijd fantastische naam gevonden, Route du Soleil: je voelt dat je op weg bent naar betere tijden dan toen je vertrok, naar de beste zomerzon die er bestaat, maar toch zijn mijn herinneringen eraan niet optimaal.
Misschien liep ik te vaak in gedachten over straat, maar de elektrische step heb ik nog niet gezien, terwijl ik in een omgeving leef waarin alles wat nieuw is onmiddellijk wordt benut en getoond. Ik lees een interview met de fabrikant ervan en die noemt de step een sexy voertuig. Logisch dat hij niet somber doet over zijn product, maar ik denk niet meteen aan sexy als ik een step voor me zie.
Om een uur of vier knalt Kes de deur van mijn werkkamer open en zegt – en dat vind ik een opvallende zin voor een meisje van nog geen vier: “Het werk voor vandaag zit erop.” Het zijn woorden die ik zelf nooit uitspreek, zelf niet eens dénk, want ik vind dat ik nooit klaar ben. Terwijl ik wat sputterende geluiden maak, versterkt ze haar standpunt: “De werkplaats is gesloten.” Werkplaats is een energieker woord dan werkkamer. Ik moet het voortaan ook zeggen: “Nu ga ik naar de werkplaats.” Klinkt ambachtelijk en tegelijk ook minder pretentieus.
