De democratie functioneert niet altijd als de democratie die wij, het volk, wenselijk vinden, maar het blijft goed en nuttig over de kracht en het hart ervan na te denken. Inspirerend voorbeeld is de petitie die een PvdA-politicus uit Zevenaar startte. Tegen minister Faber. Vincent Janssen heet hij en hij begon er niet als politicus aan, nee als verontrust burger. Hoe de teller nu staat, geen idee, maar zondag waren er razendsnel ruim 100.000 mensen die hun handtekening zetten.
Je denkt er dan toch aan, gisterochtend vroeg, lopend naar de fitnessclub, aan Moederdag. Gedachte werd ook wakker gemaakt toen ik een man in een ouderwetse korte broek zag, op ouderwetse sandalen, van die grote. Hij had een overhemd aan, met net iets te korte mouwen, waarop vrolijk gekleurde vliegertjes stonden afgebeeld. Hij droeg een pakje met gestrekte arm voor zich uit, oranje tasje van stijf karton. Zat dus het cadeautje in. Voor Moederdag, kon niet anders. Hij hield het zo ver voor zich uit dat het leek alsof er wat mee aan de hand was.
Verbinder, netwerker, bestuurder, maar de meest gehoorde typering van de nieuwe paus was: nederig, net zoals zijn voorganger. Die verscheen toen hij gekozen was, in eenvoudig wit op het balkon. Deed deze nieuwe paus niet, nee, in een gewaad met goud en glitters, maar een deskundige in een praatprogramma zei dat dat juist óók nederig was: “Hij trok gewoon aan wat er klaar hing. Daar wilde hij niet moeilijk over doen.” Ja, zo kun je het ook zien. Ik ben gek op dat soort parmantige analyses.
Het is kersen plukken in omroepland! Natuurlijk heerst er de gebruikelijke wezenloze spanning die het Songfestival veroorzaakt. Wat voor pak? Ogen open tijdens het zingen? Waar op het podium dansen de dansers en hoe? In praatprogramma’s kunnen ze er niet over ophouden. Ach, als het lukt die opgefokte belangstelling als amusement te beschouwen, is het best te doen. Even lijkt er niets aan de hand in de grote boze wereld.
In gesprekken over leven en dood en de sturende rol van ziekte daarin - we hebben het er vast allemaal soms over - is er altijd wel iemand die zucht: “Ach, wat valt er eigenlijk over te zeggen? Als ik dadelijk de deur uit ga, kom ik misschien wel onder een bus.” Of zoiets. Vaak is het een bus. Waarschijnlijk omdat het een groot vervoermiddel is. Voor een trein moet je zelf moeite doen. Een bus kan plotseling uit een zijstraat opdoemen, met 48 nors kijkende Chinese toeristen erin.
Toen ik na mijn eindexamen met vrienden een paar weken in Spanje vakantie had gevierd, in omstandigheden die meer dan weldadig waren, wilde ik eenmaal weer thuis iets voortzetten wat ik daar deed. In mijn geval was dat het roken van een merk sigaretten dat alleen in Spanje te koop was. (Roken was nog de gewoonste zaak van de wereld, ik hoest er nog steeds van.) Twee sloffen had ik meegenomen, meer dan door de douane was toegestaan.
Ook altijd lastig zinnetje: “Je lijkt wel gek dat je…” En dan komt er iets wat je van plan ben te doen en waarin je meestal veel zin hebt. Als je iets gaat doen waarin je géén zin hebt, hoor je niet zo snel dat je wel gek lijkt. Misschien bén je het dan gewoon en hoeft het niet meer gezegd te worden.
Op de dagen rond Dodenherdenking en Bevrijdingsdag denk ik altijd aan hoe mijn ouders, hun vrienden, mijn grootouders en hun vrienden over de oorlog spraken. Toen ik me bewust werd van die gesprekken, terwijl de betekenis ervan niet altijd tot me doordrong, was ik een jaar of zes, de jaren vijftig naderden hun einde, de wederopbouw leek iets minder in volle gang dan daarvoor en de oorlog was nog steeds maar kort geleden.
Rommelmarkten vind ik aantrekkelijk, niet eens om er van alles te kopen. Nee, je loopt langs dingen die een rol hebben gespeeld in levens, je kunt je ook een voorstelling van de levens maken, en daar ga je over nadenken en dan denk je ook beetje na over jezelf: over wat je mooi of belangrijk vond en ineens niet meer. Wat zou je wegdoen als er een rommelmarkt in de buurt was?
Vervelend zinnetje: “Ik mag niet klagen.” Soms zeg ik het, het is eruit voordat ik er erg in heb, en dan schrik ik, niet zo’n beetje ook: ben even uit mijn doen. Ik voel me ouder worden, met ontevreden mondhoeken en verslappend haar. Ook meen ik een geur te ruiken van licht bederf.
