Troostrijke jeugdherinnering: mijn moeder was een paar dagen weg om haar broer bij de verhuizing te helpen, ze had mijn piepjonge zusje meegenomen. Ik was een jaar of zes en mijn vader moest even voor het huishouden zorgen. Dat had hij, 35 jaar oud, nog nooit gedaan, het was een... lees meer
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Cake
Soms zie ik een fractie van een seconde een foto die later in volle hevigheid al mijn aandacht opeist. Dan moet ik terug naar waar ik de foto zag, bijvoorbeeld in een krant, en vraag ik me af wat ermee aan de hand is. Dat kom ik niet altijd te weten. Nu is het een foto van Sybrand van Haersma Buma op verkiezingscampagne in het dorpshuis van Noordeloos. Daar was hij afgelopen weekend. Op de foto wordt hem een kopje koffie aangereikt door een lachende mevrouw met een uniform aan, paars en zwart van kleur. Zo’n uniform hoort bij sommige dorpshuizen. De mevrouw staat achter een tafel waarop misschien wel honderd kopjes op elkaar gestapeld zijn. Voor de kopjes staan twee schalen met plakken cake. Ik ben ook vaak in dorpshuizen, om voor te lezen uit mijn boeken. Daar is mij dan om gevraagd, ik doe dat niet zomaar spontaan. Of ik in het dorpshuis in Noordeloos ben geweest, weet ik niet. Ik denk het wel, maar het kan best zijn dat ik dat denk omdat het dorpshuis lijkt op andere dorpshuizen. Die zien er om redenen die ik niet begrijp, altijd hetzelfde uit. Veel nieuwe bakstenen, forse droogbloemstukken aan de muur en ook verkleurde foto’s van activiteiten die zich in de dorpshuizen voltrekken. Altijd als ik er binnenkom voel ik vage opstandigheid waarmee ik niet uit de voeten kan. Ik kijk weer naar de foto van de heer Van Haersma Buma. Hij staat er een beetje alleen. Er moeten nog belangstellenden komen. Misschien valt de opkomst tegen. Wat is er met de foto aan de hand? Ja, gemeenteraadsverkiezingen in Nederland.
Columns
-
-
In veel horeca word je behandeld alsof je straf hebt verdiend omdat je bestaat. Je mag er wel aan een tafeltje zitten, maar dan verder geen praatjes meer. Ik haast me eraan toe te voegen dat er uitzonderingen zijn, troostrijke uitzonderingen.
-
Als er een stilte valt in een gesprek, ben ik daar de bang voor? Of bang, nee dat niet, vind ik het ongemakkelijk? Ja, dat wel. En als ik me afvraag waarom ik het ongemakkelijk vind, komt dat doordat ik denk dat het voor de ánder ongemakkelijk is. Of dat die denkt dat het aan mi... lees meer
-
Als je denkt `We zien het tegen die tijd wel’, is dat een matig standpunt. Ik denk het vaak, misschien te vaak, en zit daarom ook vaak, te vaak op de blaren. Ik dacht het aan het begin van sommige ontwikkelingen en ineens is het te laat om daarin nog in te stappen. Ook bij sommi... lees meer
-
Uit deze krant scheurde ik vorige week tips om griep te voorkomen. En zoals het meestal met tip het geval is, zijn ze er vooral om je het gevoel te geven dat je ergens alles aan gedaan hebt. Als het lukt wat de tips moeten veroorzaken, heb je geluk of ben je een bofkont.
-
Met haast en een schraal humeur sta ik zaterdag in de rij voor de kassa van de supermarkt. Ik heb niet eens de rust de boel zelf te scannen en af te rekenen. Kan daar. Er zijn betaalpalen, een woord dat ik zo lelijk vind dat ik vaak niet in staat ben van deze voorziening gebruik... lees meer
-
Om de zoveel tijd lees je dat het steeds normaler wordt dat je in een restaurant om een doggybag vraagt, dus dat je wat je niet hebt opgegeten in een zakje mee naar huis krijgt, voor de hond, ook als je geen hond hebt. In Amerika is het de gewoonste zaak van de wereld, maar ja,... lees meer
-
Op de kleine brug hier tegenover het huis worden zo’n beetje de hele dag door foto’s gemaakt. Het is een mooie plek in de stad, romantisch, mag ik wel zeggen. Ik ben blij dat ik erop uitkijk, wat ik ook vaak doe, meestal gedachteloos, tussen van alles door.
-
Eergisteren zag ik op televisie een korte documentaire over een gezin dat ging emigreren. Naar Canada. Hij was varkensboer en leidde de verslaggever door de lege, schone stallen rond. Buiten stonden paarden in wagens, klaar voor vertrek. Die gingen mee naar Canada. De vrouw van... lees meer
-
Moet ik iets denken over ons spaargeld en dat er al een bank is die geen rente meer geeft? Vast, maar weet niet wat. Als ik aan rente denk, is het vooral aan geld dat je moet betalen als je iets leent of even een negatief saldo hebt. Die rente verdwijnt niet, wat natuurlijk jamm... lees meer
-
Door de dood van Aart Staartjes zagen we zondag fragmenten van ongekend geworden televisie. Niet te lang natuurlijk want de orde van de dag verzet zich tegen deze kwaliteit. Daarmee wil ik niet zeggen dat vroeger alles beter was, want dat was het niet, wat ook niet willen dat he... lees meer
-
Van heel veel weet ik niet hoe het precies hoort, terwijl ik toch vaak in een omgeving ben waar beleefdheidsregels voor niemand geheimen hebben. Heb ik het nu over, over etiquette.
-
Het openbare leven speelt in ons leven een belangrijke rol. Zelf heb ik de neiging me zoveel mogelijk in het niet-openbare leven op te houden, want daar gebeurt ook genoeg, maar dat kan niet altijd. In het openbare leven zijn wachtkamers in ziekenhuizen en het openbaar vervoer h... lees meer
-
Graag citeer ik hier regelmatig mijn moeder. Het is het zinnetje: “Wat kunnen ze toch veel, jongen.” Zei ze vaak, vol vrolijke oprechte verbazing. Het ging dan om uitvindingen, ontwikkelingen, apparaten die het dagelijks leven makkelijker maakten. In mijn gedachten hoor ik het h... lees meer
-
In mijn leven ontmoette ik pas één keer een Fin. Een zanger. Hij zong als gast in een band van vrienden van me. Hij was heel erg dronken (Fins dronken), we gaven elkaar een hand, hij zei iets in het Fins, wat ik niet verstond, ik zei iets in het Engels terug, dat was het. Toen i... lees meer