Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Fitting

Op mijn bureau staan twee lampen. Het is een groot bureau, een lamp behandelt de linkerkant, de ander de rechter. De laatste doet het ineens niet meer. Hoe kan dat? Een vraagje dat een paar keer achter elkaar door me heen jammert. Ik pak de piepkleine schroevendraaier en vervolgens ga ik aandachtig met de lamp aan het werk. Tijdens dit sobere proces weet ik al dat ik geen vooruitgang boek, wat me irriteert, want volgens mij doe ik alles wat er te doen valt, en zo ingewikkeld is het niet. Ik schreef al eens over de Braziliaanse vakman die alles hier in huis repareert. Behalve dat hij veel goed en mooi werk verricht, heeft hij ook een therapeutische uitstraling. Hij ziet meteen de paniek die zich vaak van me meester maakt – te vaak om niets, en zegt dan: `Roestik, Thomas, roestik.’ Aan die woorden hecht ik. Ze hebben een heilzaam effect op me. Hij heeft in de gaten dat de bureaulamp me nukkig opeist en stelt voor dat hij er ook even naar kijkt. Ik steek de kleine schroevendraaier kordaat omhoog, maar hij blijft toch naast me staan. Hij wil zeggen `Roetig, Thomas, roestik’, maar slikt het in, terwijl ik het tóch hoor. Daarom vraag ik `Kun jij?’ en hij knikt. Hij draait de lamp eruit, beweegt die even voor zijn oor en zegt: `Lamp stoek.’ Hij pakt een nieuwe lamp en dan is de zaak gepiept. Ik schaam me diep en voel ook schraal verdriet. Hij wijst naar de fitting en maakt een wegwerpgebaar. Het had ook aan die fitting kunnen liggen. Daarom was ik niet belachelijk bezig, nee. Onzin, maar het is zo hoffelijk!

 

 

Columns

  • Als ik naar de foto van de daders kijk, probeer ik er zoveel mogelijk over te denken. Ze duwen een bagagekarretje voort, ze kijken om zich heen zoals mensen doen die dadelijk vertrekken (je kijkt dan anders dan wanneer je op weg bent naar de supermarkt). Twee van hen zijn dood,... lees meer

  • `Wij zijn met meer.’ Dat zei onze premier op de persconferentie, gisteren tegen het middaguur. Die persconferentie was al een tijdje aangekondigd en niemand zal verwacht hebben dat de premier iets over de aanslagen in Brussel zou vertellen wat we nog niet wisten. Geschokt. Medel... lees meer

  • Het is een televisieserie die ik graag wil zien, maar de eerste aflevering miste ik al. Daarom hoop ik dat de serie over een tijdje op DVD te krijgen is. Kan ik rustig alles achter elkaar kijken. Iedereen zal dat voornemen kennen en weten dat er meestal niets van terechtkomt. In... lees meer

  • Je moet niet zo snel schrikken, zeg ik soms tegen mezelf, steeds vaker, zeker niet van dingen waarvan je eigenlijk helemaal niet hoeft te schrikken. Er is immers genoeg héél ergs waarvan je écht moet schrikken. En als ik dat tegen mezelf zeg, denk ik: je hebt gelijk.

  • Wat houd ik van geruststellende berichten! Zoals nu: het worstenbroodje staat sinds deze week op de lijst van Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed in Nederland. Zo heet dat officieel, maar nu ik het noteer, twijfel ik ineens, want het is wel héél veel. Maar het kan... lees meer

  • Als ik tips lees om iets beter, sneller of `leuker’ te doen, moeten het er niet te veel zijn. Liefst één, maar dat is bijna nooit het geval. Iemand die tips geeft, wil er graag mee strooien.

  • Goed zo, denk ik als ik lees dat steeds meer Afrikaanse landen onze afgedankte kleding niet meer willen. Ze vinden het belangrijk dat hun eigen locale kledingindustrie beter gaat werken.

  • Dit is al de tweede dag in De Week van de Lentekriebels en ik heb er nog niets aan gedaan! En er ook nog niets van gemerkt! Wat moet ik meer betreuren?

  • Helaas vind ik nooit de rust om boeken over drukte te lezen. Ik ruik er wel aan, ook letterlijk – ik ben een boekenruiker, maar kan me niet tot volle aandacht zetten. Komt ook doordat ik denk dat ik weet wat erin staat en met wat ik weet he-le-maal niets doe.

  • Voor sommige producten staat `luxe’ en dan voel ik altijd enige terughoudendheid. En rare jeuk.

  • Van het Chinese bordspel Go heb ik uiteraard gehoord, maar ik heb het, geloof ik, nog nooit gespeeld. Iets in me zegt dat ik er ver van uit de buurt moet blijven. Het is zéér ingewikkeld en dat kan vernederend zijn. Ik lees dat een computer een mens heeft verslagen bij Go. De re... lees meer

  • Er zijn van die berichten die monter stemmen, maar ook voor een vage onrust zorgen. Die onrust kan ik nauwelijks verklaren. Nu is het een stukje in een krant waarboven staat `Koolmees heeft talenknobbel’. Ik laat het bericht even liggen, loop naar het koffiezetapparaat en herhaa... lees meer

  • Straatinterviews probeer ik te mijden. Je wordt er altijd door overvallen. Niet dat het dagelijkse kost voor me is, maar toch. Je loopt in gedachten, of juist niet in gedachten (is misschien nog erger) over de markt en ineens duwt een man of een vrouw een microfoon voor je mond:... lees meer

  • De beleving van vrije tijd en tijdsdruk van mannen en vrouwen, ja, moet lang geleden zijn dat dat werd onderzocht. Maar het is dus gebeurd, uiteraard door het Sociaal en Cultureel Planbureau.

  • `Allemaal nieuwigheid.’ Dat zeggen we vaak als een pas gekocht apparaat niet doet wat we ervan verwachten. Het doet wel iets, maar dat verontrust of verrast ons. Van het vorige apparaat waarvoor dit nieuwe in de plaats is gekomen, zijn we dat niet gewend. Met dat oude apparaat k... lees meer

Pagina's